Niet omdat ik hier een rotsblok zit warm te houden. Er is de laatste tijd hier nogal wat gebeurd en dat werd ook hoog tijd. Net zoals in de lente de 'grote schoonmaak' past, zo moet jje in de herfst gaan opmaken voor de winter. Afgelopen zomer was er eentje van wijdopen achterdeuren op White Strand, een praatje links, een causerie rechts en Dusty in het midden.

Voor wie me gemist heeft, ik ben even naar Nederland geweest, voor de APK. Ik dacht dat ik mijn overtocht deels terug kon 'verdienen' door via Frankrijk te reizen. Maar ik had buiten de 'péages', de tolwegen, gerekend. Die effenen het kostenplaatje weliswaar niet helemaal, maar het gevoel datje om de gemiddeld 40 km bent overgeleverd aan deze onverbiddelijke straatroverij vervulde me met 460 kilometer machteloze woede.

Sinds ik mijn water in Kilshanny haal kan ik weer helemaal lyrisch worden bij iedere slok die ik slurp uit mijn pintglas. Niks heilige bron. Een gegalvaniseerde pijp die boven een betonnen bak hangt te klateren. Deze loopt over in een volgende betonnen bak en ik vermoed dat hier vroeger het water uit gehaald werd. Dat de eerste bak hoofdzakelijk diende om het water te laten bezinken.

Het idee dat iemand anders je gedachten kan aflezen aan hoe jje onbewust beweegt is enigszins verontrustend, maar het kan ook inspireren tot zelfvertrouwen. Je kunt ook zelf het initiatief nemen en ogenschijnlijk naïef gedrag vertonen om vandaar uit een brutaal aangrijpen voor de gek te houden.

Al heel wat jaren heeft Dusty me de taak toebedeeld om diep en snel met haar te gaan, maar sinds ik mooie geluidjes voor haar verzamel, is onze vriendschap een nieuwe fase ingegaan. Waar de gemotoriseerde dolphinuniverse.com lijkt te zijn ingehaald door haar eigen kielzog, is een lieve loot ontsproten in de opengevallen ruimte. In Dusty's snel toenemende close-upbenadering staat mijn watervleugel centraal.

Een vrij opvallend kenmerk van de dolfijn is het op en neer bewegen van de staart. Dit wordt bevorderd door de vorm van de staartstok, die smal is en daardoor beperkte weerstand ondervindt. Om de kracht te herbergen die de staart aandrijft, zijn de spieren als het ware in de hoogte 'gestapeld'. De dolfijn gebruikt het zijwaartse effect van de flanken als stuurvlak samen met de beweeglijke navigatie van de borstvinnen.

De golven die zich opwerken tegen de schuine platen zwepen bij laagwater het veterwier net niet op het droge. Bij hoogwater komt daartussen een dynamische speeltuin vrij. Ik duik dicht aan de bodem in een opspoel voor de diepe kracht van de golf. Ik word in volle vaart vlak over de zeepokken gesleurd, en net voordat ze mijn pak aan repen rijten laat ik m'n benen langs me spoelen en draai me af. Dan word ik op de neus van mijn duikbril over het plat flappende belletjeswier terug gezogen en race weer naar dieper water.

Ik zwem me een ongeluk, of liever in geluk. Vóór het einde van dit jaar moet ik gaan dialyseren, seggesu, en het lijkt wel of mijn lichaam nog even hartstochtelijk van mijn bedreigde gezondheid wil genieten. En ik doe daar graag aan mee. Bovendien heb ik nog helemaal geen last van de symptomen die me boven het hoofd zijn gehangen. Niet gauw moe, niet misselijk en geen vocht bij de enkels. Integendeel, ik zwem elke dag, lig twee tot vier uur in het water en voel me in uitstekende conditie. Kortom, ik leef alsof ik 18 ben. Misschien dan toch het Heilige Water?

Ik vind het uitermate stuitend dat één enkeling Dusty ongemoeid kan meetronen, terwijl tientallen mensen haar aanwezigheid zoeken. Vandaar dat ik een tegenoffensief ben begonnen. Het idee stamde bijna letterlijk uit 'roeien met de riemen die je hebt'. Sinds de centrale verzwaring zwem ik uitsluitend met de bultrugvleugel. Deze heeft aan beide uiteinden vijf kleinere knobbels. Als ik mijn hand hierover laat glijden hoor ik onder water een duidelijke roffel. Dusty ook, en ze vindt dit reuze interessant.

Oké, de Bultrug-watervleugel was geen instant succes. De hefbomen werkten niet, de scharniering bleek zinloos, hij was te breed, hij had te veel drijfvermogen, kortom, ik heb een oude boogvleugel gereanimeerd om deze zomer toch nog een beetje uit de vinnen te kunnen.
Mijn denken over de bultrugvleugel sijpelde langzaam door. Hij moest eenvoudig verzwaard worden?, maar hoe en waar?

White Strand is in feite een vredige achtertuin van de zo gevreesde Malbay. Het is niet moeilijk je voor te stellen hoe de Spaanse galjoenen in 1588 aan stukken werden gereten door de witgekuifde riffen en de overvloedige tanden der getijden. Zelfs de kreeftenvissers manoeuvreren uiterst behoedzaam tussen de brullende waterbergen. Ik vind het leuk om te waaghalzen in de heffende golven, maar ontsnapte meermaals op het nippertje aan een plotse richel.

Als je van verre moet komen en hoopt met Dusty te zwemmen, wees op een teleurstelling voorbereid. Niettegenstaande het argument van bootjevaarders, dat Dusty zelf beslist met wie ze mee zwemt, is het zonneklaar dat ze boten verkiest boven zwemmers. In deze dagen doorsnijden vrijwel continu bootjes de baai en Dusty heeft het er maar moeilijk mee, want het liefst zou ze met allemaal tegelijk mee zwemmen. Meestal krijgt het bootje met de meeste EvinRUDE haar voorkeur.

We hadden afgesproken om hoogwater precies in de beschutting van Kieran's hole als er tenminste niet meer dan een matige wind stond. Zoals gewoonlijk was ik weer veel te vroeg, want in Ierland is tijd een overvloedig fenomeen.
Eindelijk zag ik inkomend wit water, maar schrok me toch weer rot van de stoombootadem achter me. Ik draaide me scherp om, maar smolt direct voor haar eeuwige glimlach.

Als het regent trekken de druppels in gesloten formatie langzaam naar beneden over mijn voorruit. Op het raam van de schuifdeur blaast de wind miniriviertjes schuin naar achteren en op het achterraam vertragen dikke druppels in kleine, verzamelen volume en haasten zich verder. Als het harder gaat regenen beslaan de ramen aan de binnenkant en zakt het water in druipgolven langs het glas.

Dat ik een dierlijke aantrekkingskracht voor vrouwen heb, daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. Misschien daarom is het schoorvoetend dat ik de volgende gebeurtenis onder woorden wil brengen.
Het zicht was enkel redelijk aan de bodem. Boven was het hooguit anderhalve meter. Er lag alweer een nieuwe boot voor anker in de baai en ik zag haar direct glijden, haar rugvin als een kroon op het wiel dat ze draaide.

Inspiratie is niet een privilege dat uitsluitend is voorbehouden aan kunstenaars. Vrijwel iedereen is bekend met de vlucht die een gedachte kan nemen, de geest die op drift gaat, het gevoel tussen dagelijkse routines en een openbaring. En hoewel mensen in creatieve beroepen afhankelijk zijn van hun ideeën, verlichten ze ieders levenspad.

In Nederland heb ik dertig jaar lang op een grote boerderij gewoond. Vele maandagavondjaren heeft een kleine, max vijfpersonengroep, met mijn gereedschap geworkshopt in vaak tropisch hardhout: 'De Houtclub'. Ik vroeg daar geen geld voor. In plaats daarvan vroeg ik hun om, als ze bijvoorbeeld een boomstam in een weitje zagen liggen, mij dat te melden.

Eén enkele dolfijn
kan een oceaan vullen,
maar het kan een leven lang duren
voor het tij haar binnenbrengt

Eindelijk werd mijn op velerlei wijzen op de proef gestelde geduld beloond met rustig weer en zelfs zon. Mijn bultrugvleugel, derde revisie, belooft een interessante zomer. Ik kan hem nu aan, nou nog leren hoe. Ik pieker hem uit op de oever onder een prachtzicht over de baai. Daar is mijn laboratorium en, als ze een beetje wil, Dusty, mijn coach.

Niet omdat ik bijgelovig ben, maar eerder omdat ik vrees dat ik deze keer zo veel te vertellen heb dat de aandachtsboog van nieuwe bezoekers niet zo lang gespannen blijft, heb ik hier een dubbeleditie van gemaakt. Aan de lezer te bepalen waar 't een in 't ander overgaat.

Het is hier zo aan lente toe. Overal merk ik bloemetjes op die zich openen voor de zon. De koploper van deze lente is het lepelblad (Engelse benaming: Scurvy grass, scheurbuikgras). De bladeren zijn glanzend groen en variëren van niervormig tot dat van een rondborstig moederhart. De witte bloempjes zijn petite en bloeien, bevend in de wind, in twinkelend gezelschap.

De handvatten gaan eraf. Daardoor ligt de vleugel te dichtbij, is ze uit balans met de mono en vangen ze ook te veel weerstand.
Als ik wakker word, ben ik op White Strand en het begint met de gebruikelijke smoesjes. Eerst moet ik natuurlijk theewater opbakken, dan een boterhammetje (een half mes Nutella in mijn mond, een flinke hap broterham en een iets te hete slok thee en dan malen), dan een beetje werken op de pjoetr en wie weet...

Het mysterie van de vork

Toen ik verleden herfst op stamppot overging, prakte ik het aanvankelijk met een vork. Deze begon daardoor te verbuigen tot hij haaks op de steel stond. Vlak daarop wou mijn achterdeur niet goed dicht en een extra duw hielp niet. Ik keek naderbij wat er tussen zat en zag mijn vork, weer keurig recht gebogen. Laat Uri Geller me dat maar es nadoen.

Het is de laatste tijd, en zeker de afgelopen week, erg hoog water. Drie dagen, of liever nachten, 5,3 meter. Zozeer zelfs, dat ik mijn telefoonwekker telkens een drie kwartier vóór de hoogste standen afstelde. Een keer heb ik een uur achter 't stuur gezeten, af en toe mijn groot licht strijkend over de naderende klapgolven, klaar voor een halsoverkop vertrek

Sommige zaken zijn onplanbaar. Zoals, bij al mijn tenen!, die eindeloze schreeuw van mijn rechter loopschoen. Iedere stap die ik zette (every step of the way) van hier naar Holland en weer naar thuis (back home), werd ik vergezeld, zo niet bezeten, door een toeter, vermoedelijk veroorzaakt door een lekkende luchtkamer in de zool van mijn schoen

De laatste weken is er erg veel deining. De golven stuwen hoog op als ze aan de ondiepten komen en slaan met zo'n klapkracht op de rotsen dat je het staande voor de pub, 300 meter verder en 30 meter hoger, kunt horen als een goederentrein die eindloos voorbij dendert.

Eten is in zoverre een noodzakelijk kwaad omdat je niet zonder kunt en omdat het tijd kost. Dat klinkt misschien futiel, maar als je aan de dagen geen tijd genoeg hebt, dan ga je bezuinigen op flexibelen. Drie jaar achter elkaar heb ik hier hetzelfde gegeten: zakjesrijst, gesneden paprika, gekwadrateerde ham, uienringen en geschaafde knoflook. Dat was in 20 minuten klaar en in 10 op

Een paar dagen geleden kwamen er gigantische golven opdoemen uit het niets, veroorzaakt door een storm of een zeebeving honderden kilometers hiervandaan. Vanaf het weitje gezien komen ze recht op me af in klimmende rijen. Ze zijn maar beperkt fotogeniek omdat je geen diepte ziet door camera eenoog.

De veteranen onder de bezoekers zullen zich Verena herinneren. We woonden tweeënhalf jaar samen, meestal op het weitje, deels in Berlijn en korter elders.
Hoewel ons hoofddoel het zwemmen met Dusty was, wandelden we vaak in verwondering door de schoonheid van 'the Burren'.

Ik ben geen gevaarzoeker of risicoverslaafde en allerminst levensmoe. Maar het toeval wil nu eenmaal dat wat ik het liefste doe in uiterste vorm grenst aan hachelijk. Gisteren stormde het zo hard, dat de thee uit mijn beker wervelde, mijn wenkbrauwen in de knoop waaiden en de tranen uit mijn ogen werden geblazen.

(Yankee Lady, so good to me
Yankee Lady just a memory,
Yankee Lady so good to me,
your memory, that's enough for me)
(Jesse Winchester)

Dat is de vraag. Waarom dan niet deze vraag haar eigen antwoord laten geven?

Iedereen kent de 'smileys'. Op de keper beschouwd is deze benaming niet accuraat. Een smiley heeft z'n mondhoeken naar boven staan. Hij glimlacht niet alleen, hij lacht. Maar dit terzijde.
Maar hoe zit dat dan met een dolfijn?