Een paar dagen geleden kwamen er gigantische golven opdoemen uit het niets, veroorzaakt door een storm of een zeebeving honderden kilometers hiervandaan. Vanaf het weitje gezien komen ze recht op me af in klimmende rijen. Ze zijn maar beperkt fotogeniek omdat je geen diepte ziet door camera eenoog.
Vandaar dat ik met mijn camera over de rotsen gestapsteend ben naar Kaap Koeienkop. Van daaruit kun je namelijk de golven van opzij fotograferen en dat levert heftige foto's op. Maar daarvoor moet je wel vlak aan het water staan, anders krijg je vage rotsvormen op de voorgrond. Die kan ik er later wel uitbewerken, maar dat gaat dan wel ten koste van de pixelsterkte en dus de uitvergrootbaarheid van wat ik wel wil laten zien. Ik heb nu inmiddels ingezien dat het weinig nut heeft om eerst vijf minuten te wachten om te zien of een dichterbije plek safe is. Het is slimmer om ergens te gaan staan waar je snel weg kunt springen. Maar soms heb je een twijfelgolf. Zou die zover als hier komen?
En de pee is dat je, kijkend door de zoeker, niet de golf in z'n geheel kunt zien aankomen. Het is soms dus een beslissing van op de seconde. En als je het water dan aan ziet komen razen, met vloeibaar geweld, schijnbaar onstuitbaar, toch nog weer dichterbij dan gedacht, dan golft gelijktijdig de adrenaline door je heen, maar dat is enkel leuk zo lang je droog blijft.
Mijn camera kan tot 1/8000 seconde fotograferen. Als de zon schijnt en er dus licht genoeg is, kan ik ieder moment stilzetten en dat levert wonderbaarlijke foto's op. De golven lijken soms bevroren, gebeeldhouwd, betrapt in zonderlinge schoonheid.
Er staat een keiharde aflandige wind vandaag en er is nog steeds een geweldige deining. Al bij het opbouwen van de golf blaast de tegenwind de top er al van af, zodat de steeds scherper wordende bovenrand doorlicht, totdat de golf omslaat en er een enorme stuifsluier de lucht in gaat. Prachtig om te fotograferen, met soms een regenboog er in. Maar er heeft zich vandaag nog geen enkel zonnewak voorgedaan en het lijkt er ook niet meer in te zitten, hoewel, met het weer hier weet je maar nooit. Nu is het, zoals we in Groningen zeggen: 'Ain grauwe Baudel'.
Het valt niet mee je voor te stellen dat al dit tomeloze geweld haar einde vindt in een verbazend pantomime dat onzichtbaar is voor het blote oog. Ook hier bevriest de camera het moment met nog intiemer resultaat. Dat levert ongelofelijke foto's op. De mythe wil dat vrije materie bestaande vormen aanneemt. Daar kun jje eindeloos op uitleven.
Soms denk ik aan hoe dingen kunnen zijn en laat me verleiden door mijn verwachting. Dat kan op doodsangst uitdraaien en al mijn gedachten in beslag nemen. Dan maak ik pas op de plaats, kijk om me heen, laat alles binnen zoals het komt. Het is minder eenvoudig dan het lijkt, om in het hier en nu te leven. Ik heb geen tv, kan geen radio ontvangen vanwege de berg, koop enkel een krant als er een cd in het supplement zit, zie soms dagenlang geen sterveling, en ik merk dat mijn zintuigen zich scherpen, zoals een blinde een beter gehoor krijgt. Zo leer ik ook eerst met twee ogen te kijken voor ik het met een oog fotografeer.