Het mysterie van de vork
Toen ik verleden herfst op stamppot overging, prakte ik het aanvankelijk met een vork. Deze begon daardoor te verbuigen tot hij haaks op de steel stond. Vlak daarop wou mijn achterdeur niet goed dicht en een extra duw hielp niet. Ik keek naderbij wat er tussen zat en zag mijn vork, weer keurig recht gebogen. Laat Uri Geller me dat maar es nadoen.
Wees gegroet
Als 's nachts mijn blaas dringt, doe ik vaak mijn hoofdlamp op om niet te struikelen over obstakels. Mijn water licht daar helder in op, het sprankelt als snel kwikzilver in het donker. Dat zou best es kunnen komen omdat ik mijn water uitsluitend uit St. Joseph’s Holy Well bij Miltown Malbay haal, daar het leidingwater in Fanore naar zwembad smaakt. En zodat, je weet maar nooit, mijn nieren niet naar de haaien gaan.
Het oogt niet,
maar het kijkt zoveel te beter. Als ik over de rotsen rende, waaide zelfs het kleinste zuchtje een traan in mijn linkeroog. Daardoor was het lastig afstand schatten, want daar heb je ze allebei voor nodig. Dus vergden mijn passen uiterste nauwkeurigheid, daar een misstap fatale gevolgen kon hebben.
Niks hielp afdoende. Een oude duikbril waar ik de neus van uitgesneden had, besloeg, evenals een met schuimrubber gevoerde schildersbril. En skibrillen hebben gekleurd glas tegen sneeuwblindheid, dus daar zou ik ook niks mee opschieten. Bovendien zijn ze te peperduur.
De laatste keer in Nederland heb ik een veiligheidsbril gekocht, zo eentje die rond buigt naar opzij, met van die wespenogen dus. Nu ik ongehinderd door de wind kan kijken is het rotsrennen zo veel makkelijker geworden. In de sportwereld heet dit 'bloeddoping'. Het voelt alsof ik vleugels heb gekregen. Drie jaar faalangst is van mijn schouders gevallen.
Mooi weer vrienden
De eerste 'oude bekenden' hebben zich al weer voor het nieuwe seizoen gemeld. Het is verbooten te weten waar Dusty tegenwoordig uithangt. Ook is er een sollicitant opgedoken die de functie van Persoonlijke Assistent van Dusty ambieert. De Ambassador Dolphin heeft hierop gereageerd met een ondoorgrondelijke glimlach.
De kip of het ei?
Het is me opgevallen dat rotsvijvertjes die gekoloniseerd zijn door zee-egels geen stenen bevatten, terwijl andere er vol mee zitten. Zouden de zee-egels de stenen eruit gooien of weerhouden de stenen de zee-egels?
Lekker plekje
Bij Trá Bhuí, het strandje voorbij Aircín, slijpt het zand de stenen tot bijna kogelrond en de rotsen tot vloeiende vormen. Op sommige plekken kan ik me erin vlijen met het comfort van een sofa. Een voortreffelijke plek voor een appeltje op een zonnezetel.
De ballen
Willem organiseert niet alleen zangavonden, als hij niet aan het vertalen werkt. Hij doet ook al geruime tijd aan coast-cleaning. Hierbij vindt hij regelmatig drijfballen van vissersnetten. Die spaart hij op voor de pastoor van Liscannor, maar deze is sinds juni vorige zomer door ziekte geveld. Daardoor heeft Willem nu 90 ballen boven aan zijn trap staan. Hij wil daar nu wel es vanaf, dus heb ik hem voorgesteld om er een ballenbak mee te maken. De slachtoffertjes worden gratis verbonden. Vervelende kinderen worden naderhand weer aan hun ouders verkocht. Ook kan aan huis worden bezorgd.
Buddy Holly
Willem is een onvoorwaardelijke fan van Bob Dylan. Ik deel dat met hem, maar na het motorongeluk heeft hij, naar mijn smaak, nog maar één goeie plaat gemaakt, 'John Wesley Harding’. Willem is de laatste tijd druk met het verzamelen van Buddy Holly-songs. Nu wél tot aan diens ongeluk.
Voetnoot
Dat krijg je nou van dat geren over die scherpe rotsen. Nu zit er ook een geluidje in m'n linkerschoen, alleen, daarvan kan ik de toonhoogte regelen. In samenloop met de bas in mijn rechterschoen kan ik muzikaal al aardig uit de voeten. Binnenkort hoop ik mijn eerste lopera voor het voetlicht te brengen. Dan beweeg ik me in catwalk over de rotsen, op het ritme van het ongewisse, grijpvoeten voor mijn evenwicht en op de achtergrond een koortje van mijn beschermengelen.