Inspiratie is niet een privilege dat uitsluitend is voorbehouden aan kunstenaars. Vrijwel iedereen is bekend met de vlucht die een gedachte kan nemen, de geest die op drift gaat, het gevoel tussen dagelijkse routines en een openbaring. En hoewel mensen in creatieve beroepen afhankelijk zijn van hun ideeën, verlichten ze ieders levenspad. Het verschil ligt hooguit in de noodzaak van hun voorkomen. Vaak ontstaan ze als een natuurlijk antwoord op een probleem, maar soms moeten ze een handje geholpen worden. En daar zit 'm de kneep. Zoals de uitdrukking zegt, een idee krijg je, alleen staat er niet bij van wie. En ieder die ze beroepshalve nodig heeft, staat wel es met lege handen.
Nu heb ik in een verleden Dolphin Address wel es beschreven dat, als je ideeën wilt oproepen het aanbeveling verdient om omstandigheden ervan te organiseren, of, poëtischer, een nestje te bouwen van strootjes, twijgjes en een draadje wol, dan komt het eitje vanzelf.
Ik heb in de 12 jaar dat ik alleen op de boerderij woonde het huis zo kunnen inrichten dat het maximaal effectief functioneerde in het verkrijgen van ideeën. Op iedere hoek en in elke nis zette ik stukken hout met een natuurlijke vorm, kenmerkende tekening en/of sterke kleur(verschillen). Als ik dan door het huis liep nam ik ze mee in een ooghoek en werd regelmatig verrast door een idee.
Ik woon alweer vijf jaar in de bus en werk maar sporadisch meer in hout. In plaats daarvan besteed ik het leeuwendeel van mijn tijd aan schrijven, fotograferen en video's maken en dat allemaal met als middelpunt Dusty. En al zijn mijn omstandigheden heel anders dan op de boerderij, het krijgen van ideeën blijft noodzakelijk voor het in gang houden en verder ontwikkelen van mijn website. En laat ik daar nou ook weer wat op gevonden hebben.
Zoals het voorbeeld van de boerderij ook al suggereert, een belangrijke voorwaarde voor het krijgen van een idee is, dat het spontaan ontstaat. Dat ligt ook in de aard ervan. Naar mijn ervaring komt een idee vaak zo vanzelfsprekend, dat het voorbij is voor je er erg in hebt. Daarom moet jje aanleren om jezelf erop te betrappen. Omdat dit niet valt te systematiseren dien jjezelf voortdurend in de gaten te houden, te monitoren, zoals dat op kantoor heet.
In het Verena-tijdperk maakten we vaak video's van elkaar met Dusty en ontdekten dan 's avonds wat we tijdens het filmen niet hadden gezien. Een variant daarop doe ik nu met foto's. De laatste 'over de honderd' serie van Dusty in een gouden zonnekleed, die ik vlak voor de opening van de expositie maakte, heb ik als bureaublad geïnstalleerd en deze wisselen elkaar om de vijf seconden af. Zo leer ik ze vanzelf beter kennen en omdat ze erop staan in dezelfde volgorde als waarin ze zijn genomen staan ze vaak in thematische groepen. Zo trekken ze, vaak door een ooghoek, voorbij, totdat me plotsklaps iets opvalt.
Al mijmerend kwam het verschijnsel van de ringbellen naar boven. Toets maar es 'Ring Bubbles' in op Google en je weet niet wat je ziet. Dolfijnen die met hun blowhole ronde, om hun eigen as roterende bellen blazen, die doen denken aan rookkringen. En niet enkel dat, ze lijken ze horizontaal voort te 'duwen' en soms zelfs schuin naar beneden.
Lucht!
Ze maken ze met samentrekkingen van hun blaasgat.
Van een grotere ring 'plukken' ze een kleinere of ze zwemmen er doorheen, laten ze als een vierkant ronddraaien of bijten er weer gewone belletjes van.
Maar als de lichtbreking door een oppervlaktebeweging op de huid wordt geprojecteerd, waarom niet ook een beweging 'binnenin' het water?
Zo wint een onderwaterbeweging aan waarschijnlijkheid en lijkt een fraaie theorie te sporen met de werkelijkheid.
In mijn Dingle-dagen kwamen we 's avonds vaak samen in de pub en smeedden theorieën omtrent Fungi die we dan de volgende dag toetsten aan de werkelijkheid. Vaak leek het alsof Fungi een luistervinkje had, want hij liet er geen spaander van heel. Zo ook Dusty. Kijk maar es goed naar deze, vlak achter, iets beneden haar rugvin genomen foto: