Eén enkele dolfijn
kan een oceaan vullen,
maar het kan een leven lang duren
voor het tij haar binnenbrengt
Als bij White Strand een harde wind vanuit de baai komt, wordt de lucht bij een steile oever omhoog geblazen. Kraaien vliegen daar graag. Ze zitten elkaar achterna, maar genieten vooral van de kracht van de rukwinden, gaan hals-over-kop, holderdebolder en aan de roetsj. Ze zweven vlak aan de wind, vlagen hemelwaarts, tuimelen razendsnel naar beneden en missen de grond op een paar centimeter. Ze lijken nog het meest op kinderen na schooltijd, die opgaan in hun spel, het gevaar tarten, hun leeftijdgenoten uitdagen en hun vrijheid vieren.
Maar je kunt niet alles hebben. Diezelfde harde wind blaast alle vuil de baai in en slaat het water tot vies bruin schuim. Dit is geen water om met de dolfijn te zwemmen. Hoe de weerman ons ook tracht op te vrolijken met een hogedrukgebied, het lijkt allemaal voor niks en nooit meer anders.
Ik weet nog, vorig jaar, ik was in de video-uitleen in Miltown Malbay, in gesprek gewikkeld over de stuifregens die de zomer teisterden en de man zei: 'Wij bidden voor dit weer.' Ik vond dat een sinister gezichtspunt, maar wat wil je, de winkel puilt uit van macabere video's. Hoe dan ook, er zat wat in.
Ik heb een uitgesproken belang bij het allerbeste weer. Meestal is er dan helder water en een boel licht.
Helaas, zulke zeldzaamheden staan niet hoog op het Ierse menu. Daarom kan op een regendag een bezoek aan mijn expositie in de Courthouse Gallery in Ennistymon een troost zijn. Want daar kun je tenminste nog genieten van foto's en video's van een zonovergoten Dusty in het heldere water van Clare.
Liever dan een droge opsomming te geven van alle verrukkingen die ik het oog wil bieden geef ik als voorproefje mijn hobby, golven kijken, de vrije teugel. Foto's kunnen heel indrukwekkend, elegant of intrigerend zijn. Maar het is het kijken in het echt dat ze uiteindelijk doet klikken.
Neem de raketgolven. Dit zijn ultieme manifestaties van natuurkracht. De wisselwerking van wind en water op de Rockyèra laat zich gemakkelijk raden. Het water spoelt de spleten tussen de terraslagen uit, die uiteindelijk afbreken onder hun eigen gewicht, doorgaans bijgestaan door een dreunende storm. Een aantal van de losgeslagen platen wordt door de brekers aan stukken geslagen op het bolwerk van de rotskust en tot rondsels gerold op de glooiende steenbedden door het geduld van de tijd. Anderen worden schuin op de rand van hun voorganger gevlijd en beschermen de kust tegen dezelfde krachten die ze daar hebben neergelegd. Bij een woedende storm kun je het water bij de hoek van Arkeen omhoog zien knallen, rijzen tot een boog in slow motion en haar verloren energie in een stuifwolk verstrooien. Als je lang genoeg naar een foto van een raketgolf kijkt, kun je het water zien bewegen.
De term 'golfgezichten' slaat op de menigvuldige verschijningsvormen van golven in hun individuele voorkomen. In plaats van een poging tot overeenkomst en ordening raast een fotogenieke keur van eenmalige verschijningen voorbij. Ze brengen de plastische en onvatbare eigenschappen van water in beeld. Anders dan een landschap is de zee een immer wisselend vergezicht dat de hemelkleur weerspiegeld en enkel begrensd wordt door de horizon. Het basiscriterium voor selectie is de vorm van de golf, maar kleur en doorlichting kunnen een betoverende toegift vormen.
De eerste keer dat ik een schilderij van Jackson Pollock zag, werd mijn ironie overvleugeld door het intense gevoel van ruimte dat het gaf. Door een schijnbaar willekeurig resultaat van streken en spatten schept een wereld zichzelf in de geest van de toeschouwer. De klotsen die ik met de camera ving zijn een palet van natuurlijk toeval, slechts echt voor een duizendste seconde. Op het eerste gezicht lijken ze bizar, maar de vormen worden snel vertrouwd als de kijker hun bevreemding gaat verstaan in een persoonlijke beeldvorming. Georkestreerd door eigen verbeelding duiken ontdekkingen op van vertrouwde vormen die gezamenlijk harmonieën zoeken. Door vertrouwd te raken met een foto begeeft men zichzelf gemakkelijk in de geborgenheid van ongehinderde interpretatie en kan onbewust de verschijningen van water in eigen kennen integreren. Water zal nooit meer hetzelfde zijn. Deze dynamica vat ik graag samen in een oxymoron, 'dichterlijke werkelijkheid', in contrast met de onverbiddelijkheid die er doorgaans aan wordt toegeschreven.
Als je mijn expositie niet kunt bezoeken, dan hoop ik, dat deze foto's en woorden je een beeld geven.