Het idee dat iemand anders je gedachten kan aflezen aan hoe jje onbewust beweegt is enigszins verontrustend, maar het kan ook inspireren tot zelfvertrouwen. Je kunt ook zelf het initiatief nemen en ogenschijnlijk naïef gedrag vertonen om vandaar uit een brutaal aangrijpen voor de gek te houden.
Maar laat ik het niet ingewikkelder maken dan ik zijn wil. Een minder belichte vorm van lichaamstaal is zoals je die van jezelf ervaart. Al ben je nog zo in staat je eigen gedrag te monitoren, je kunt je eenvoudig niet continu aan je eigen spiegelbeeld spiegelen. Ik denk hier even aan het Droste effect, dat doorgaat tot in het virtueel oneindige.
Maar we vragen ons allemaal wel es af, waarom doe ik dit? Vaak is dit vooral een rhetorische vraag, maar soms leidt zelfanalyse tot verassende ontdekkingen. Zoals ik ontdekte dat ik zelf onbewust lichaamstaal in een object had weergegeven.
De lichaamstaal van Dusty en haar vier bezoekers in White Strand op 15 oktober jl. leed geen enkele twijfel. Behalve de pret die menigvuldig uit de golven sprong was hier duidelijk sprake van een grote mannetjesdolfijn die in zijn reusachtige sprongen, voor een bewonderende Dusty, die steeds half uit het water meekwam, getuigde van zijn overweldigende genegenheid. De aanwezigheid van de andere drie dolfijnen is enigszins raadselachtig. Wellicht waren ze meegekomen om de amoureuze benadering van Dusty kracht bij te zetten. Ze leek echter verre van overtuigd te moeten worden. Volgens Kate, die ze nog het dichtste bij zich toeliet, reageerde ze buitengewoon opgetogen. Ik zat rillend en zwetend van de zwijnengriep, zoals dat hier heet, in de bus met de telelens springfoto's te maken.
De nacht daarop heb ik nauwelijks geslapen. Het kan de koorts geweest zijn, maar wat door mijn gedachten koortste was de vraag of dit het laatste was wat ik van Dusty zou hebben gezien. Een afscheid als een vuurwerk, gevolgd door een eindeloos lege oceaan.
De volgende de dag, om 10.36 uur, was ze weer terug in de baai, alleen. Vrijwel onmiddellijk werd mijn geruststelling overspoeld door de vraag of ze nu dan ook echt zwanger zou zijn. De paring duurt bij dolfijnen slechts enkele seconden en vindt plaats onder water. Het zou heel wel kunnen zijn gebeurd, het had er op zijn minste alle schijn van. Zwangerschap bij dolfijnen is nauwelijks waarneembaar, zelfs tot op het laatst. De enige clue kon liggen in haar gedrag en met name wijzigingen daarin.
Inmiddels ben ik begonnen aan een houtsnijwerkje. Een heel klein dolfijntje uit een schijf buxus. Kops en dus keihard. Dat had ik elf jaar niet meer gedaan, op een enkele uitzondering na die beduidend minder intensief was. Ik had de zenuwpijnen die regelmatig door mijn handen schieten gediagnostiseerd als een soort reuma en durfde de marteling niet meer aan. In het kader van mijn renale wedergeboorte wil ik me echter niet meer lichamelijk laten beperken door het Eventuele en bovendien werkt het bezig zijn met mijn handen heel goed samen met het werken van uit de geest als ik aan het tijpen ben.
Beeldhouwers worden verondersteld ook heel goed te kunnen tekenen. Wat dat betreft ben ik een beeldhouwer van niks. Maar wat ik wel goed kan is aftekenen, op mijn eigen houtje. Nu was het schijfje buxus ongeveer rond en mij stond voor ogen een dolfijntje waarvan de snuit en de staart op de een of andere manier in elkaar pasten. Nadat ik het ontwerp op het schijfje met een zacht potlood had geongeveriseerd, begon het uitpellen. Daar heb ik een bepaalde methodiek voor ontwikkeld waar ik nu even niet op in wil gaan. De techniek daarvan is zeer intensief en daarbij is de algehele vorm van het werkstukje tijdelijk 'out of focus'.
Wie schetst mijn verbazing, laaat ik het zelf maar weer doen, toen ik in een tussenmoment plotsklaps een dolfijn in foetale houding ontwaarde. Out of focus into foetus. Dat was helemaal niet mijn explicite bedoeling, ik had er geen moment aan gedacht een baby dolfijntje uit te beelden. En nu kun je wel heel kritisch gaan zitten maren, maar je kunt je ook overgeven aan de poetische realiteit. Was deze foetus de vrucht van een onbewust soort 'wishful thinking' of waren mijn handen bestuurd door een natuurkracht die wij wel kunnen uitvoeren, maar niet kunnen begrijpen?
Terwijl ik zat te 'krabben', zoals ik voor mijzelf, heel oneerbiedig, klein werk betitel, stelde Dusty wederom mijn vertrouwen op de proef. Ze verdween uit de White Strand baai en een week lang zag ik geen rugvin. Maar ik had dat kleine wereldje om me heen getrokken en in de bus, shaking in de wind en vertrommeld door de regen speelde ik pas teruggevonden jazz- en blues CD's op de computer en sneed en stak met vlijmscherp geslepen HSS mesjes en stekertjes in allerlei herontdekte veiligheidsgrepen en met merkwaardig weinig zenuwpijn, terwijl ik vliesdunne vlokken mijn dolfijntje afschaafde. Dusty is deze tijd van het jaar wel vaker een poosje weg. De algemene overtuiging is dat ze wintervet aan het inslaan is. Bij de pier van Doolin waren grote scholen sprot waargenomen. Deze worden doorgaans gevolgd en gegeten door makreel en het zou heel goed kunnen dat Dusty daar, zich daaraan tegoed deed.
En toen kwam de SMS van Trevor: 'Have you heard that our friend has been swimming with people at Fanore?'. En toen kwam alles verder vanzelf. Willem bevestigde dat Dusty inderdaad met de kleinkinderen van Anna had gezwommen. Jane, die bevestigde dat Dusty al verscheidene dagen bij Fanore was waargenomen en ik, die me verstoutte tot de theorie dat Dusty weer naar Fanore was gekomen omdat ze daar drie jaar van haar kindertijd, in de veilige beschutting van de Aran Islands had doorgebracht en haar kalfje daarom hier wou krijgen, een kilometer of vier verderop van het weitje. Er zijn hier tal van inhammetjes die alleen bij bepaalde waterstanden en weersomstandigheden voor mensen bereikbaar zijn. Vooral door de sterk toegenomen haaralgen aangroei zijn de rotsen spekglad, maar even keihard als altijd tevoren en zelfs de idioot die haar rust wil komen verstoren met een boot loopt geheid vast op de riffen die onderlopen met de getijden.
Maar laat ik ook weer niet te hard van stapel lopen. Dusty is een heel slim meisje en mag ons mensen graag voor de gek houden. Misschien ligt ze op dit moment wel in een rotvijvertje telepathisch dit verhaal mee te lezen en grinnikt stiekem in haar vinnetje over wat ik me nu weer in mijn hoofd gehaald en in dat van mijn lezeresjes gebracht heb.