De meeste mensen die mij lezen denken dat ik hier het bestaan van een paradijsvogel leid. En dat is ook wel zo. Als ik hier om me heen kijk wellen soms tranen van schoonheid in mijn ooghoeken.

Kom maar, ga je mee? Ja ja, gaan we, echt waar, nog even m’n wintertenen in m’n laarzen stoppen. Wacht even, die kromme sleutel in dat eigenzinnige slot. Oké dan, gaat ie, niet op de weg, hè, we gaan door het veerhek. Kom maar, het ruikt hier veel lekkerderder.

In de vorige aflevering heb ik verteld hoe de schrik me om de buik sloeg toen ik de verwoesting van mijn keukenhol aanschouwde. Bij de wederopbouw die daarop volgde heeft de watersnood ervaring en de daadkracht van mijn Zeeuwse vriend Willem een belangrijke rol gespeeld.

Je zou kunnen zeggen dat mijn keukenhol landbreuk heeft geleden. Dat zit zo. In de vorige drie afleveringen heb ik verteld op zoek te zijn geweest naar gigagolven. Dat is niet erg gelukt, maar afgelopen zaternacht hebben voornoemde golven mij gevonden.

Toch waren we in County Clare met z’n allen een tikje teleurgesteld. De golven waren niet hoger dan 4, 5 meter geweest. Op zich hoog zat, maar op geen stukken na de 14 meter die ons was beloofd.

Gelukkig kun je vrijwel overal in Ierland overnachten. Zelfs als er een bord staat dat het niet mag. Dat zit zo: voor de Ieren is dit juist het bewijs dat het wel gedaan wordt (anders stond dat bord er niet), dus doen zij het ook. Makkelzat, not a bother at all.

Al weer een paar jaar geleden beschreef ik kwallen als schemerlampen, waar je weliswaar tussendoor moest slalommen maar die toch zodanig sfeerrijk waren dat je ze bijna ging missen als ze weer weg waren.

Af en toe springt er bij mij een dichtader. Dat kan op de gekste plekken en bij de meest onverwachte gelegenheden gebeuren. Het volgende gedicht ontsprong toen Nina Hagen uit mijn CD speler zong:
‘Und fliegt mein Blick dann Himmelwaerts,
tut auch die Seele weh, wie schoen.’

Niet dat ik er over zeuren of opscheppen wil, maar het begint zo langzamerhand toch kouder te worden. Het water valt nog wel mee. De oceaan is in zekere zin een enorme warmwater kruik die maar heel langzaam afkoelt. Het venijn zit hem in het omkleden, in een ijzige wind die je na het zwemmen tot op het bot verkild.

In plaats van alle mooie foto’s en verhalen die ik hier neer probeer te zetten, wil ik nu es de gemiste kansen portretteren.
Het is vooral een inventarisering die me zelf aanspreekt, omdat het dus mogelijk is om ‘Dolphin Address’ nog leuker te maken. Daarom deze verzameling foto’s in woorden.

Gisteren was het zonnig. Het was al wel een week rustig weer geweest, dus naar verwachting was het water redelijk helder. Bovendien zwom Dusty weer geregeld in de grottenbaai en daar ligt het zand op 10 meter of dieper en wordt het water beduidend minder bewogen dan aan het oppervlak. Maar omdat het vandaag volle maan is stond er wel een stevige deining.

Niet te geloven. Luchten in grijstrappen en een wind die wappert rond mijn achterdeuren. Eén nacht die een verschil van dag en nacht maakt. Gisteren nog was de oceaan doorslingerd met gladde ‘olie paadjes’ en graasden enkel wat schapenwolkjes aan de horizon.

Een fijne mistregen heeft de klaverblaadjes op het Weitje verzilverd. Ik haast me naar mijn kookhol waar alles zo goed als droog is gebleven. De platen zeewaardig multiplex die ik uit mijn schuurtje heb meegenomen liggen schuin aflopend en gepotdekseld over het rotsnest.

Ver weg en spoedig overal zetten de golven hagelwitte kraagjes op tegen het dreigende donker van alweer een schip met zure appelen. De wind ritselt door het gras, of is het de regen? Er valt niet tegen het weer te timen en omkleden in de regen heeft iets indroevigs.

Ieder volk heeft zijn eigen aanpassingen aan het weer. Eskimo's wrijven elkaar met hun neuzen, omdat ze tongzoenend aan elkaar vast zouden vriezen. Met behulp van de gutturale 'g' schrapen Nederlanders hun keel tijdens het praten om de immer op de loer liggende verkoudheid het hoofd te bieden.

Vanmorgen klapte ik mijn pjoetr open en harkte met mijn vingers mijn haar aan in de spiegeling op mijn zwarte scherm. Het moets al weer bijna 3 week geleden dat ik dit aan de oceaanwind overliet. Een ervan in Nederland om de verzending van mijn DVD 'Dolphin Address' te regelen en mijn hout hiernaar toe te krijgen. Twee vanwege daaruit voortvloeiende wachttijden en om medische toestanden af te wikkelen.

Omdat het niet niks is en alles z’n tijd nodig heeft ben ik nu op mijn gemakje weer een week of drie terug in Fanore. Ik ga nog steeds behoorlijk op en neer in mijn stemmingen, zodat ik het ene moment op de troonrots gezeten aan de golven verkondig: ‘Ich bin ein Fanorian’, en een dag of wat later stil in een rotspannetje wat lig te lezen. Het komt en het gaat, zoals het altijd is geweest in deze wereld van eb en vloed.

Omdat er af en toe een e-colie bacterie het drinkwater van Fanore terroriseert heb ik in de loop der getijden nogal es een plastieken vijf liter fles water gekocht. Deze komen me op allerlei manieren van pas.

In de vorige twee afleveringen hebben we ons geconcentreerd op de bedreiging die een overmaat aan wereldzee kan vormen op het land. Dit keer wil ik de aandacht echter vestigen op een verschijnsel dat minder voor de hand ligt.

In de vorige aflevering hebben we ons van de niet geringe taak gekweten het Vaderland te beschermen tegen het oprukkend en afkalvend ijs van de poolkappen. Ik mag aannemen dat, hoewel doorgaans sprake is van een smeltende Noordpool kap, ook het ijs dat zich in tegenstelling tot de Noordpool bij de Zuidpool grotendeels over land gebevroren ligt, niet door het broeikas effect gespaard wordt.

Omdat ik toch net hier ben lijkt het me een goede gelegenheid om een bescheiden bijdrage aan te voeren voor de redding van het Vaderland. Als lijder aan een bi-polaire stoornis ben ik al 33 jaar bezig met ofwel de ene of wel de andere pool te doorgronden en met het smelten van het poolijs lijkt me dat Nederland wel een kontje kan gebruiken.

is een schone zaak en biedt de mensheid veel vermaak. En dat niet alleen. Als je niet gek bent, dan wordt je het wel bij nadere beschouwing. En anders doe ik het wel even voor. Het is namelijk helemaal niet waar dat de het mensdom uit twee stammen bestaat: zij die zichzelf serieus nemen en zij die net doen alsof. Al lijkt het er toch nog zo op.

Sommige gevolgen worden altijd vergezeld van dezelfde oorzaken. Bij anderen kan dit gevoelig variëren. En dan natuurlijk is er het paradijs waar men in het duister tast.
En donker was het deze kerst. Ik schreef al tussen de regels door dat ik niet al te blij was dat ik helemaal naar Nederland moest rijden omdat mijn VW bus voor de APK moest.