Ik vind het uitermate stuitend dat één enkeling Dusty ongemoeid kan meetronen, terwijl tientallen mensen haar aanwezigheid zoeken. Vandaar dat ik een tegenoffensief ben begonnen. Het idee stamde bijna letterlijk uit 'roeien met de riemen die je hebt'. Sinds de centrale verzwaring zwem ik uitsluitend met de bultrugvleugel. Deze heeft aan beide uiteinden vijf kleinere knobbels. Als ik mijn hand hierover laat glijden hoor ik onder water een duidelijke roffel. Dusty ook, en ze vindt dit reuze interessant. Ook trekken klopsignalen op andere delen van de vleugel haar aandacht. Daarbij heb ik ontdekt dat, als ik tijdens dit kloppen' de vleugel verder boven water steek, de toon hoger wordt. Daarbij komt Dusty op een paar centimeter van de geluidsbron. Dit werkt dus erg goed om Dusty's aanwezigheid en aandacht te trekken.
Dusty is vooral een sonisch wezen. Ze zwemt weliswaar met boten mee vanwege de snelheid, maar in eerste instantie wordt ze aangetrokken door het geluid van een startende motor. Een instrument dat dit geluid niet alleen simuleert, maar ook kan doen verschillen in toonhoogte, is een 'spijkerpiano'. Deze is uiterst eenvoudig te maken. Je neemt een plankje, slaat daar een aantal spijkers in, of draait er schroeven in, bij voorkeur tot verschillende diepten. In het water laat je langs de zijkant van de spijkers of schroeven een stokje, een steentje of een spijker 'tokkelen' en als Dusty in de buurt is zal ze zeker komen.
Er zijn overigens talloze manieren om Dusty's aandacht te trekken. Bij de drie-balletjes-boei gaat een touw naar beneden. Als je dat omhoog trekt bij niet al te hoog water kom je tot aan een ketting. Hiermee kun je op allerlei manieren geluid maken. Bij de boei van de duikersboot ligt een ketting aan de met beton verzwaarde autobanden. Om hier aan te rammelen moet je naar de bodem duiken, wat voor geoefende snorkelaars, met name bij laag water, goed te doen is. Twee jaar geleden nam ik wel es een stukje ketting, voor weinig bij de hardware shop, mee aan mijn loodgordel. Dat rammelde vanzelf als ik zwom en deed Dusty veel met me mee zwemmen.
Snel, of in ieder geval stevig, en gericht doorzwemmen trekt haar aandacht, met name naar Kieran's Hole of naar de oranje boei. Dusty is ook zeer nieuwsgierig. Vooral als je dingen op de bodem doet. Zo schrijf ik 'I love Dusty' met mijn vinger in het zand en vaak 'staat' ze dan op de kop over mijn schouder mee te lezen. Ook duik ik wel naar de bodem en houd me daar zo lang mogelijk vast aan een kelpstengel, zodat ik geen zuurstof verspil aan het tegenzwemmen van mijn drijfvermogen. Ik 'verstop' me daarbij wel es tussen het wier totdat ze triomfantelijk langs zwemt. In principe is iedere vorm van buitenordentelijk gedrag interessant voor haar, vooral als het ogenschijnlijk een doel dient. Zo zwem ik spiraalsgewijs naar de bodem, zwem onderwater op mijn zij of op mijn rug.
Veelal, als je Dusty streelt, voelt haar huid een beetje rul aan. Dat zijn huidschilfers, daar ze voortdurend vervelt. Als ze zich laat strelen is dit vaak om zich van deze schilfering te laten ontdoen. Het liefste wil ze, dat je dit met een handjevol veterwier (laceweed) doet. Dat groeit, met name in de nazomer, overal tot aan de spiegel.
Als je goed kunt zwemmen en niet gauw bang bent, kun jje op de hoek aan het einde van de rechterkant van de baai bij de schuine platen omhoog laten spoelen. Dusty vindt dit prachtig en doet van hartenlust mee. Zolang het water weer terugloopt van de plaat heb je weinig te vrezen, maar als het er overheen spoelt kun je dit beter niet wagen.
Dit is slechts een greep uit mijn repertoire. Het is aan ieders fantasie om hier op voort te borduren. Hoe interessanter iets is voor Dusty, des te unieker is haar reactie. Dit kan niet worden gezegd van het routinegedrag dat motorboters opdringen aan de zachtmoedigheid van de dolfijn. Hun aanwezigheid verbieden zou een harde voorwaarde moeten zijn tot de kwaliteitstoekenning van de blauwe vlag.