Inmiddels is de bittere beslissing gevallen. Na vele weken wegen van argumenten voelt de uitkomst toch nog plotseling aan. We zijn terug in Berlijn. 1800 km in 3 dagen. Vier uur vastzitten in het verkeer van Dublin maakt het emotioneel gemakkelijker om Ierland te verlaten, maar fysiek niet.

Na 3 dagen regen was er plotseling een dag vol zonneschijn en bijtende kou. We hadden al 2 dagen voorbij moeten laten gaan om de 2 nieuwe watervleugels te testen. Er stond een snijdende landwind en we moesten alle regels der omkleedkunst toepassen om niet onderkoeld in ons pak te stappen. Ondertussen zagen we uitzonderlijk hoge golven met messcherpe kammen over het rif rollen.

Als je op de hoogte wilt blijven van de allerlaatste ontwikkelingen in de wetenschappen van zeezoogdieren doe je er goed aan je te abonneren op 'Marmam'. Dit staat voor 'Marine Mammals'. (stuur een e-mail naar listserv@uvvm.uvic.ca met daarop 'subscribe marmam, je voornaam, je achternaam').

Verwacht echter geen aandacht voor het verschijnsel van 'vriendelijke dolfijnen'. Deze worden als uitzonderingen beschouwd die niet representatief zijn voor de soort. Bijdragen over het onderwerp worden niet geplaatst en ieder initiatief om een weerwoord te wekken is daardoor zinloos.

Meestal als je van zo'n 3 à 4 meter omhoog kijkt zie je dat de waterspiegel het licht breekt in golvende vlakken. Na de laatste storm stootte ik bijna mijn neus aan de bodem en wezen enkel mijn eigen luchtbellen de terugweg aan. Niet te geloven dat hier ooit het zicht tot de horizon reikte.

Sinds onze onfortuinlijke aanlanding (DA 29) zijn we op zoek geweest naar een veiliger plaats om het water in en uit te gaan. We vonden een plek op de zuidpoot van Pollenawatch, die, althans voor de hogere getijden, praktisch perfect is. Het wordt wonderlijk beschut tegen inkomende golven en mondt uit op onmiddellijk diep water. Tussen de rotsen loopt een tamelijk verborgen mens brede geul naar de oceaan. Er is voldoende steun aan weerszijden om je in of uit de natte wereld te schuifelen.

De dichte druilregen op de voorruit wordt maar amper weggesluisd door de overwerkte wissers. De koplampen van tegenliggers gloeien in hun nimbussen en de bergen zijn gewikkeld in verzadigde nevels. Het is een trieste zondag.

Bij de luchtgoot even voor Black Head penseelt de wind half ronde fronsen op een onrustig oppervlak. De zee houdt ver voor de horizon op te bestaan. Zelfs de golven lijken vermoeid in hun eeuwige begroeting van het kalkgesteente.

Het water wordt kouder, langzaam maar zeker koelt een ijzige wind de grote plas. En dit is nog maar het begin. Dus zijn we afgelopen weekend naar Dingle gegaan. Ik wist daar een viertal wetsuit adressen waar we toch zeker aan een fatsoenlijk winterpak zouden kunnen komen. Maar we kwamen buiten het seizoen en konden slechts kiezen uit ontoereikende assortimenten die niets toevoegden aan onze water garderobe.

Wanneer je Ballyvaughan over de kustweg uitrijdt is het eerste stuk langs het water te beschut door de bergen om te zien of er bij de dolfijn gezwommen kan worden. Maar toen we voorbij Black Head kwamen wisten we het zeker: de zee was vlak, zo glad als een goedkope spiegel. De lucht was slechts een tandje koud en de zee zou, net als twee dagen tevoren, hooguit een psychische drempel hebben.

Bij het afdalen van het struikelpaadje zagen we een heleboel water bewegen in de schoot van Pollenawatch. Het rif vertraagde een onopvallend aangedragen massa water en duwde het op tot een scherp gesneden muur van water die haar schuimkop tot bijna halverwege de rotsen voerde.

Als de zon me niet verblind over de rand van de Mount Moneen, kan ik zachte vlekjes ontwaren die zich in de verte bewegen. Meestal vrij dicht bijeen, maar er zijn ook eenlingen bij. Ze lijken zich te voeden met puur steen. Wat kan er zo smakelijk zijn dat ze zich helemaal naar de top hijsen?

Gisteren staken we de lentegroene weide over en daalden in een witdoorn vallei. Omdat de lange scherpe doornen de doorgang verhinderen moesten we uitgetreden koeienpaden volgen die maar al te vaak samenkwamen in modderige gangetjes.

Het leek niet meer dan een doodgewone vrijdag. Grijze luchten met een hardnekkige blauwe streep boven Connemara. Toch had Verena een plots voorgevoel toen we aankwamen bij de schuilrots: 'Vandaag is een Dolfijn Dag', zei ze, 'een Bijzondere Dolfijn Dag'. Ik heb geleerd haar plotselinge inzichten te waarderen, ze heeft zo haar eigen soft wareheden.

We schoten met een huiver in ons pak, terwijl Christine een golfje om ging, maar Dusty schonk haar slechts oppervlakkige belangstelling. Het was vloed, dus konden we gemakkelijk vanaf de vijverrots te water gaan. Het zicht was zo slecht, dat het even duurde voor ik de kop van Pollenawatch gevonden had om mijn herkenningsritme te tikken.

Sinds ik zomer in Fanore heb ik website geschreven. In 2001 schreef ik voor www.irishdolphins.com en in 2002 lanceerde ik het 'Dolphin Address' vervolg, digitechnisch ondersteund door mijn vrienden Peter Smeets en Sofie Graas (www.visolieplein.nl).

Het eerste jaar bespeelde ik een mini laptop van een wegwerp merk die regelmatig reanimatie behoefde. Behalve het eigenlijke typewerk kostte het vele uren digitale ontzetting voor ik mijn woordoogst op een floppy kon bergen. Dit was echter niet altijd het einde, maar eerder het begin van een beproeving. De volgende te nemen vesting was meestal het Internet Cafe in Lisdoonvarna. In het begin was het de enige binnen een straal van 30 km. Daar probeerde een Thai tiep nullijn investeringen te combineren met hemelhoge opbrengsten.

Een plotselinge pijnscheut herinnerde me aan het concert van Jethro Tull in Amsterdam, 1971. Wekenlang had ik me er op verheugd mijn absolute helden in hun muziek te zien. Het werd een slordige afgang, hun perfecte studio harmonieën sneuvelden een voor een in een rommelige avond.

Eigenlijk had Davy zelfs geen 5 minuten. Familie omstandigheden wogen zwaar op hem. Wat me vooral opviel was zijn kracht. Die was zo veel meer dan de bankschroef handdruk, het best nog te beschrijven als een mentaal momentum. Ik legde uit waarvoor ik kwam en met een besliste vriendelijkheid verwerkte hij dit tot een advies: de firma Metal Tech in Ennis. Hij vroeg nog het adres van mijn website, ik draaide de auto en reed om een bocht. Daar schreef ik snel de firmanaam op en speelde het filmpje 'Jan meets Davy' nog een paar keer af. Alsof ik Elvis had ontmoet, maar dan anders, heel anders.

Nu heb ik al een aantal pogingen gedaan om de watervleugel op de markt te brengen. Allemaal via aardige, enthousiaste mensen met goede connecties. Helaas bleken ze of minder aardig, of was de connectie ondeugdelijk. En dan dacht ik maar weer: 'Ach, ik heb er zelf tenminste een heleboel plezier van.' Maar dan groeide ik naar een nieuw model dat het nog weer beter deed. Ik wil dat dan delen en vind het helemaal niet verkeerd om daar aan te verdienen. Mijn laatste ideeën spitsen zich toe op de uitvoering. De houten versies zijn zeer bewerkelijk en daardoor te duur. Bovendien zit er na de eerste weinig creatieve uitdaging meer in. Daarom heb ik iets met buizen bedacht.

Het was zo'n dag waarop ieder elkander feliciteerde met het waanzinnig mooie weer. Aan de hemel stond een kraakheldere zon en de wind rustte in stilte. Een koe stond te loeien en de echo spreidde zich over de hellingen van de Mount Moreen. Kraaien krasten als brekende dode takken.

Nadat de natuur twee weken lang haar woede gekoeld had, somber begeleid door het weerbericht op de buis, voelde het alsof we deze hemelse wending verdiend hadden. Met andere woorden: 'Dolfijn Dag!'

Als ik er zelf niet bij was geweest, zou ik Pollenawatch niet herkend hebben. Niet alleen was het volledig overspoeld, de vorm en beweging van de golven was van een geheel andere signatuur. De altijd weer andere greep van de zee bepaald de toegang tot de dolfijn, maar pas nu kon ik de wrede krachten aanschouwen die de bijna overhangende kliffen hadden doen ontstaan. Waar het water in zomerse dagen gefluisterd had om ronde rotsen, nu werd het aan flarden gescheurd door scherpe en gebroken stenen van een hogere orde. Het geweld van willekeur en te brutaal om te beschrijven.

We hebben een huis gehuurd, niet zo zeer om de regen als wel omdat we stapelgek van de wind werden. De hele zomer hadden we al een oogje in het zeil gehouden, maar alles boven afgetrapte toeristen- behuizing was onbetaalbaar. Nu had ik zelf nog het liefste een ruïne gekocht en die zelf weer bewoonbaar gemaakt, maar dan praat je al gauw over 2 euro-ton. Dan moet je nog langs het comite van eilandschappelijke schoonheid en misschien mag je dan gaan bouwen.

De zee gooit een gulle klots water in de Badkuip. De terug lopende waterval wordt overstelpt door nieuwe kracht. Overal verschijnen gootjes die de overmaat aan water terug laten stromen. Steeds weer komt er een massieve muur van water binnen. Hoe vaak liepen we niet op onze tenen over de veiligheid van vergruisde schelpen om de verraderlijke gladheid van de rotsen te ontwijken. Overal rijzen de schuimkammen en kogelronde druppels zeewater spatten naar alle kanten. Een snelweg van zeebellen rijdt de kuip in. Het water maakt een haastige bocht en lijkt zich zelf de stenen op te jagen. Dan is alles tot aan mijn tenen gevuld met wit.

We hebben ons afgevraagd over het perspectief van een dolfijn. Dusty's bezitterige gedrag kan verstaan worden als prooi georiënteerd, maar ook als een poging om één-op-één communicatie zeker te stellen. We waren ook getuige van haar onveranderlijk grote belangstelling in onze monovinnen. Ik heb altijd gedacht dat dit te maken had met de overeenkomsten met haar eigen staartvin.

De meeste mensen houden van dolfijnen. In bijna ieder huishouden vindt men posters en ansichtkaarten, kleine hangertjes en dergelijke snuisterijen, terwijl slechts weinige mensen er ooit een in de natuur of zelfs in een dolfinarium gezien hebben. Hoe komt dat eigenlijk?

De dolfijn wordt als garantie voor goed gevoel verkocht. Hij schijnt altijd enigszins te glimlachen en vriendelijk naar je te knikken. Is dat allemaal het resultaat van uitgekiende dierenfilms en verkoopstrategie?

Ongeveer twee jaar geleden vertelde mijn goede vriend Keith Buchanan van www.irishdolphins.com me dat hij met Dusty aan het spelen was in de tweede bocht. Plotseling werd haar aandacht getrokken door een boot en zette ze de sokken er in. Keith probeerde haar nog te volgen, maar, zoals hij zei, stuitte op 'een muur van water', die Dusty had weggeslagen met haar staart.

Ongeveer het tegengestelde is mij een paar dagen geleden overkomen. Dusty had er kennelijk niet veel zin in. Ze zwom in lome grote cirkels met me mee. Om wat leven in de brouwerij te brengen versnelde ik plotseling mijn slag, dook onder en maakte een paar wilde koprollen. Onmiddellijk gooide Dusty haar staart er in, dook onder mij, schoot met volle snelheid dichter langs me dan ooit om daarop hoog uit het water te springen.

Er heeft een nieuw werkwoord haar intrede gedaan in de dolfijngemeenschap: 'to duck'. Dusty is degene die het doet en het betekent dat ze met haar snuit iemand onder water duwt. Sinds kort staat er een geplastificeerd bord bij Pollenawatch, dat zwemmers waarschuwt niet met speeltjes het water in te gaan. Dusty schijnt het nogal rigoureus gemunt te hebben op camera's, budgyboards en andere losjes meegevoerde parafernalia. Er wordt beweerd dat ze mensen heeft 'geduckt' wanneer ze hun speeltje niet snel genoeg loslieten.

Gisteravond scheen er een helder licht vanachter de Slieve. Voor zo ver ik weet woont daar niemand. De gloed van Galway licht veel verder naar het noorden en Ballyvaughan is te klein en verstrooid voor dit krachtige schijnsel. Zou er dan 's nachts in de turf worden gewerkt of was er een waanzinnig feest gaande?

Half wilde ik de auto weer ompakken en de bergweg oprijden. Dit was niet zomaar niks, er was daar iets gigantisch gaande en het licht nam langzaam toe. Ik kreeg honger en groef wat brood met kaas op uit de kartonnen etensdoos. Misschien was ik 5 minuten afgeleid, mogelijk 10. Toen ik weer op keek was ik eigenlijk niet eens verbaasd.

Gisteravond redden we in het donker terug van Doolin. Plotseling zagen we in het licht van de wagen een muis met een rotgang de weg over rennen. Het leek alsoftie gewacht had op een auto om z'n pad te verlichten.

Ik kon vannacht nauwelijks slapen, zo opgewonden was ik nog steeds. Echt kurig en kriebelig. Wat hebben we toch een onbeschrijfelijke ervaring gehad.

Het was eigenlijk niet onze bedoeling om te gaan zwemmen. 'Smorgens waaide het zo hard, dat, hoewel het water er op zich vreedzaam uitzag, ik het al koud kreeg bij de gedachte om een natte wetsuit aan te trekken. Waarschijnlijk zou het water toch maar weer heel erg troebel zijn. Dus besloten we om naar Ballyvaughan te rijden om daar 'on line' te gaan en daarna misschien naar de 'Tearoom garden'.

Het zal misschien ook iets te maken hebben met de verjaardag van Anne Linde, mijn dochter, want ik heb in mijn hele leven nog niet zoveel dolfijnen bij elkaar gezien als afgelopen zaterdag, de 21ste augustus.

Het was 's morgens half acht, ik had ons net een beker thee gemaakt, toen ik mijn Earl Grey met bedachtzame slobbers tot me nam. Mijn ogen gleden als zovaak dromend over de rimpelende zee en werden getrokken naar ongewoon wit water. Dit werd doorsneden door de kromming van een rugvin, direct gevolgd door een tweede. De hemel in mijn hoofd lichtte op en ik spoedde me direct naar Verena: 'Dolphins out there!'

Dusty is dol op spelletjes en speeltjes vind ze nog fijner. Pollenawatch bestaat onder water voor een groot gedeelte uit vlakgeslepen rotsplaten. Toen ik een grote steen rinkelend over de bodem rolde volgde Dusty me vlak op de vin. Zolang mijn adem me toestond pakte ik andere keien en stapelde die er om heen. Dusty verkeerde in de hoogste staat van belangstelling. Ik dook weer naar een slordige vier meter en vervolgde mijn bouwsel, dat, iedere keer dat ik adem ging halen minutieus geïnspecteerd werd door de dolfijn.

Vorig, en dit jaar alweer, heb ik grapmatig melding gemaakt van de mensen die hier op het weitje 'naar Amerika komen kijken'. Dat gebeurt de laatste tijd zo vaak, dat ik me in het fenomeen ben gaan verdiepen. Het is voor ons praktisch interessant omdat wij hier wonen. Onze privacy bescherming kent meerdere gedaanten.

In het Duits zeggen ze dat een hond 'bellt'. De honden van onze 'bovenburen' zijn onze deurbel. Maar als de wind verkeerd staat hoor je ze niet, het zijn ook maar 'Trethupes', met de voet bediende blaasbal toetertjes. Dus houden we min of meer een oog op het laantje, waar we een honderd meter zicht op hebben. Als ze dichterbij zijn horen we ze vaak, maar niet altijd, want soms zijn ze alleen of hebben elkaar niets luids te zeggen. Zodra we ze zien, waarschuwen we elkander: 'Tourist Alarm'.

De wind is gaan liggen. Boven in de bergen begrijp ik wat het betekent een koe te zijn. Vliegen kruipen in mijn neus en ogen. Nu niet staan blijven. Maar ik ben hier niet om door te lopen. Het is juli en de bloemenpracht van de Burren kent geen grenzen. Een wonderlijke hommel kruist mijn pad, helgeel, een feest voor mijn ogen tussen al deze zwarte lastposten.

Verweg van het toeristen gedruis, de touringcars en de Burrenbezoekers-voor-vijf-minuten ben ik hier helemaal in mijn eentje. Krekels sjirpen als ik me niet beweeg. De zon schenkt ons aardbewoners al haar opmerkzaamheid. Voor mijn neus was dat helaas al weer teveel.

In Nederland sta je er niet bij stil. Alles is vlak van zichzelf, op de dijken en een paar heuveltjes na. Heen is gelijk aan terug. Zelfs de wind heb je meestal tegen. Dat is hier wel heel anders. Lopen over een weg, ook al gaat ie op en neer, voelt nog tamelijk luxueus vergeleken met wanneer je de natuur in gaat. Deze ligt bezaaid met stenen en rotsblokken.

Op een uurtje foerageren na speelt Dusty de dag door. Met zwemmers is ze meestal heel geduldig, met kano's kan ze behoorlijk uit de vinnen gaan en met speedboten en jetski's gooit ze alle remmen los. Dit spel kan variëren van het zich laten strelen in kniediep water tot met volle vaart boven het water uit springen. Sommige mensen brengen speeltjes mee, zoals de al eerder beschreven aaneengebonden flessen, andere nemen speeltjes voor zichzelf mee, zoals 'budgy-boards', een soort drijfbord waar men met het bovenlichaam op ligt en zich met de benen voort beweegt.

In stripverhalen en cartoons worden luchtbellen altijd afgebeeld als rondjes. Dat is bezijden de waarheid. Aan de bovenkant zijn ze weliswaar bol, maar aan de onderzijde eerder hol, rondom vergezeld van dansende randbelletjes. Als ze niet al te diep zitten zoek ik wel eens duikers op en stijg vervolgens feestelijk tussen hun bellen weer naar de spiegel.

Overal waar je hier om je heen kijkt is het mooi. De oceaan in al haar golfbeelden en haar verve, de bergen, reusachtige stenen gatenkazen, de weilanden met hun gebroken steensculpturen, waarin kalveren nog bij de moeder drinken, stiertjes het paren op elkaar oefenen en onvoorstelbaar talloos gestapelde muurtjes door het landschap rennen.

Dagelijks wisselen zware wolken en grauwe verten met einderloos blauwe luchten en een zon die alles weer goed maakt. Ideaal voor een 'après dauphin', als we bevangen door de zwaartekracht, nadruipen op de stille rotsen en elkaar om het hevigst vertellen wat zich in het water niet liet zeggen.

Via het formulier onder aan contactpagina van mijn Homepage krijg ik regelmatig post van lezers. Vaak zijn dit scholieren die informatie vragen voor hun werkstuk over dolfijnen. Veelal is deze beschikbaar in de literatuur of staat ze al elders vermeld op mijn of andere dolfijnen websites. Omdat ik geen kantoor ben laat ik dit werk aan hen over, zodat ik het mijne kan doen.

Soms komt er echter iets binnen dat interessant is. Zoals de informatie die een opmerking betrof die ik maakte over walvissen die in een woestijn zwemmen omdat de zee geen zoet water verschaft (DA 19, 2003). De reactie hierop plaatste ik in een Extra Editie, 16 augustus 2003 en dit was meteen het begin van een waarlijk vruchtbare vriendschap.

Ierland eert zijn schrijvers en terecht. Ze hebben een onherbergzaam eiland bevolkt met gedachten, dromen en verhalen, een welvoorziene dis voor de geest. De inspiratie die op de bevolking is overgesprongen kent geen grenzen. Als je hier de weg vraagt is het steevast vlak om de hoek. Het feit dat die hoek 5 kilometer verder is wordt overspeeld door de wens de onwetende reiziger te plezieren.

Deze creatieve aanpassingen van de waarheid worden enkel versterkt in geval van dolfijn. Menigeen onderhoudt een tuintje met eigen ervaringen vaak met een krachtige overtuiging, gestaafd door hard beweerde feiten.

Verena houdt er niet van om dezelfde dingen twee keer te doen. Het heeft me heel wat moeite gekost om afgelopen winter wegwijs in Berlijn te worden, omdat ze iedere keer een andere route koos. Maar je kunt het niet altijd anders voor het zeggen hebben.

Vorig jaar bracht Dusty me een zalm. Het verhaal staat op mijn website onder Dolphin Address 9, 3 juli 2003. Een video van een deel van deze gebeurtenis circuleert in mijn video afdeling.