In een reportage over de trek van grijze walvissen langs de westkust van de Verenigde staten werd een observatie gedaan van een staartloos individu dat desondanks goed met de school meekwam. Dat klinkt verbazingwekkend, behalve dat daar een verklaring voor is.
De staartstok van walvissen en dolfijnen is van boven (of van onderen) gezien versmalt, zodat deze weinig weerstand bij het op en neer bewegen oproept en de staartvlakken krachtiger bewogen kunnen worden. De spierbundels zijn verticaal afgeplat. Dit brengt met zich mee dat een dolfijn door de staart naar opzij te bewegen ook stuwkracht kan uitoefenen. De betreffende grijze walvis heeft zich waarschijnlijk op deze wijze voortbewogen. Door de staartstok naar een kant te buigen kan ook een bocht in die richting worden gemaakt, daar het lichaam aan die zijde geremd wordt. Een dolfijn stuurt voornamelijk met haar staart. De borstvinnen dienen hierbij de fijnsturing.
Ik heb me ooit es een wetsuit bedacht waarbij ik mijn benen niet naast elkaar, maar boven elkaar voorstelde, de tenen van mijn ene voet op de hak van de andere, zodat ik naar opzij een breder stuwvlak en voor op en neer een smallere weerstand had. Helaas zijn wij er niet op gebouwd om zo te bewegen, zodat wezenlijk zwemmen als een dolfijn, op- en zijwaartse bewegingen combineren met het rollen over de lengteas niet in onze evolutie is meegenomen.
Het dichtste erbij komt nog wat je als kind deed als je 'vliegtuigje' speelde, met de armen als vleugels zijwaarts en als je deze naar schuin bewoog 'ging je door de bocht'. Nu is water ruim 800 keer dichter dan lucht, dus hoef je lang niet zo hard te gaan om in water te kunnen 'vliegen'. Bovendien ben je onder water bijna gewichtloos. Meesters op de korte baan in onderwater manoeuvreren zijn zeehonden en vooral zeeleeuwen, terwijl bij de zwaargewichten bultruggen, met borstvinnen die een derde van hun lichaamslengte meten, het meest bewegelijk zijn.
Toch kunnen ook wij een glimp opvangen van hoe het voelt om je met een zijdelingse uitslag door het water te bewegen. Door heel eenvoudig op je zij te gaan liggen. Ik doe dat met monovin en de watervleugel verticaal en liggend paralel aan mijn lichaam, dat gaat nog het best. En het trekt ook bekijks, van Dusty. Ze vindt dat best interessant, maar ik denk dat het haar meer gaat om het uitzonderlijke. Als je haar aandacht wilt hebben, lukt dat doorgaans het best door iets te doen wat buiten het 'normale' zwemgedrag ligt. Want al die mensen die haar enkel proberen aan te raken, daarvan gaan er dertien in een dolfijn, eh, dozijn.
Gelukkig hebben wij mensen de gave van de verbeelding. In het water mag ik dan een artistieke afspiegeling zijn van een 'dolphinman', maar in mijn dromen glijd ik in hemelse vervoering tussen de schittering die de zon in een kristalheldere oceaan werpt.