De zon werpt een regenboog door mijn waterfles en de Kaap zet een schuimend kraagje op het marine blauw. Het gras is hier en daar tezaam gevroren, maar de zon wint al weer wat in warmte. Ik koester me nog even bij mijn achterdeur.
Ik maak aanstalten om naar Pollenawatch te gaan. Long John onder mijn spijkerbroek, een paar velletjes T-shirt, winddichte trui, vest, regenjas in de rugzak, tegenwindbril op en werkhandschoenen aan. En m'n oude vertrouwde runners. De vellen hangen er vanaf, maar met een zool vol grip.
Parkeren bij Bridie en dan verder te voet. Als ik over de lange parallellagen in de elleboog van Bridie Bay loop, voel ik me licht als een veertje. Niet ineens, maar hoe verder hoe lichter. Het zal de aantrekkingskracht van de maan zijn, want die staat deze dagen erg dichtbij. En op deze route kun je wel een kontje gebruiken.
Dan gaat mijn telefoontje af. Een anachronisme in dit stenen tijdperk decor. Deze keer lukt het om als een mobiele cowboy in een keer mijn telefoontje te trekken. Mijn praat-o-maatje woont namelijk in dezelfde broekzak. Het is George:
'Dusty is hier, bij Pollenawatch!'
'Bedankt, ik ben er in drie minuten.'
Om de hoek ligt de goeie ouwe Rockièra met al z'n trouwe vrienden, de 'vijverrots', geflankeerd door de 'badkuip' met daarnaast weer de 'potvisrots', begrensd door de 'steenwiel' route, om zonder uitglijden op het strandje te komen. Aan de andere kant beneden de bewierde, onderwater kijkende kolos 'head and shoulders’, middenonder het 'ratelgrind' en daarvoor de 'Pollenawatch-rots', een uitgesleten knolrots die deel uitmaakt van de steenlaag eronder.
Ik zie geen Dusty, maar even later als Kate het water in loopt is ze daar, alsof nooit weggeweest. Altijd overnieuw weer die sensatie van 'daar is ze' en ook die koorts om door riemen en ruiten het water in te rennen.
Ik moet me beheersen. Ik zou niet meer warm worden bij mijn autokacheltje en ziek in je eentje is geen lolletje. Dus ren ik een van de 'schildwachtrotsen' op, draai de poten van mijn statief uit en zet de video kamera er op. Dan zoom ik in en zonder gebibber en gezwaai kan ik Kate en Dusty volgen.
De video afdeling op 'Dolphin Address' begint een beetje overvol te raken. Daar hebben we het volgende op gevonden. Ik had al een account bij YouTube en daar heb ik al weer een maand geleden een paar 'gouwe ouwe' opgezet. Sinds 1 februari kun je daar Kate en Dusty vinden en nog een paar andere, zoals de video van de vloeibaar gouden zonsondergang van de foto in de vorige editie en een fonteingolf met opvolgende regenboog. Heel vertederend is het filmpje waarin Kate haar zeven maanden oude zoontje Joshua meeneemt om hallo te zeggen tegen de dolfijn. Ook krijg je een kijkje op het ruige rotslandschap waar ik in woon.
De naam van mijn YouTube account is gemakkelijk te onthouden: 'Dustydolphinman'. Hou'm in de gaten, want er kunnen 'zonder voorafgaande kennisgeving' nieuwe aan worden toegevoegd.