19 september 2008
Als we, zoals gewoonlijk, veel te verkleumd uit het water komen, steekt Jacky haar hoofd al moederlijk over de halve deur van haar camper: ‘Would you guys like a hot drink?’. We knikken rillend, dankbaar en stropen haastig ons natpak af in de regen en een schrale noordenwind. Het weer is deze zomer erg wisselvallig, dwz er valt meer dan dat het wisselt. Een vette handdoek later warmen we onze handen en ons gezicht aan een gloeiende mok en kleine slokjes hete koffie verwarmen hun weg naar ons binnenste.
Ian is in de wolken. Omdat niemand van ons over een natpak beschikt dat zijn bouw kan bergen, is hij in enkel korte broek het water in gegaan en, voor het eerst, met een masker en een snorkel die hij leende. Hij raakt niet uitgepraat over de onderwater wiertuinen en de vissen die er tussen zwommen. Ook Dusty kwam nog een paar keer naar hem toe. De vorige, eerste keer dat Ian bij White Strand te water ging wist hij niet van de dolfijn en toen ze plotseling vlakbij hem opdook was hij zich een duikmuts geschrokken.
Kate zet de gehavende Toyota op de bijna bovenste parkeerplaats. Maggie, die op het punt stond zich om te kleden, besluit eerst met haar honden te wandelen, zodat Kate Dusty een poosje voor zichzelf kan hebben. We weten allemaal dat ze veel en onregelmatig moet werken en we zijn zorgzaam voor elkaar.
Ik heb eerder geschreven over de onderlinge saamhorigheid van dolfijnzwemmers met Fungi in Dingle. Jarenlang waren de Dusty-zwemmers een handjevol los zand. We kenden elkaar een beetje. Welke sociale stroomversnelling heeft ons samengebracht?
'Foto Kicks van der Burg'
Toen ik in juli weer uit Nederland terugkwam wilde ik aanvankelijk mijn ogen niet geloven. Ute, waarvan ik wel heb geschreven dat ze nog meer tijd in het water doorbracht als de dolfijn, Ute, die altijd een fel tegenstander van boten was, die een bord plantte dat waarschuwde tegen het meenemen van speeltjes voor Dusty: ‘No Toys!’, diezelfde Ute tufte over het water op een veredeld, gemotoriseerd luchtbed met Dusty op haar spoor. Nog even wilde ik geloven dat ze deze van iemand geleend had voor een eenmalig tripje, maar al spoedig werd duidelijk dat ze deze zelf had gekocht.
Nu had ze altijd al de gewoonte om ver weg te zwemmen om Dusty voor zichzelf te hebben, dus vreesde ik wat nog erger bleek uit te pakken. Dusty volgde haar boot met graagte en bleef, met Ute, tot vier uren weg.
Al spoedig begon het gedrag van Dusty te veranderen. Ze richtte haar aandacht steeds meer op boten. Tot voor kort volgde ze de boten die uitvoeren met duikers tot de ingang van de baai en kwam dan terug. Nu blijft ze er bij, de hele tijd. Ute beweert dat deze de dolfijn meenemen en gaat er achteraan om Dusty voor zichzelf te winnen. Hoewel ze zegt ginder met haar te zwemmen heb ik haar door mijn Leica Ultravid 10 x 32 enkel zien kriskrassen met haar bootje. Met Dusty zwemmen is een aangelegenheid van haastige fly-by’s geworden en de response van de dolfijn is navenant gekelderd.
Een week geleden wakkerde de wind zodanig aan, dat de in de baai gemeerde boten uit voorzorg uit het water werden gehaald. Toen werd de schade droevig duidelijk. Diverse malen zagen we Dusty de baai in zwemmen van boei tot boei, op zoek naar een boot. En als ze er geen kon vinden zwom ze de baai weer uit, zwemmers die ze al jaren kende negerend.
Ook mij zakte de moed in de vinnen. Traumatische herinneringen welden in me op hoe Fungi in Dingle zodanig door boten was verpest, dat hij in 2001 helemaal niet meer naar zwemmers toe kwam.
Ten langen leste ben ik naar Ute toe gezwommen en heb haar in grote woede verweten waar ze mee bezig was. Ze lachte me hooghartig uit en voer met haar boot tegen mijn hoofd.
Gistermorgen zag ik iemand in de baai zwemmen en mijn verrekijker onthulde dat het Ute was. Ik heb haar nauwlettend gevolgd en zag dat Dusty twee keer kort bij haar was. Kennelijk vindt Dusty haar zonder boot niet meer interessant. En zo keert de wal das Boot.
En dit is de huidige stand van zaken. Geen nieuwe video’s en foto’s, enkel een triest verhaal dat een lange tijd nodig had om er een Dolphin Address over te schrijven.
Als het maar een beetje waait heeft Ute een passagier nodig om de boot stabiel te houden. We zouden een bord bij de slipway kunnen plaatsen: ‘No Ute! Boats are highly addictive to dolphins. Do not spoil your own and everybody else’s swim by becoming Ute’s counterweight.’
Jan Ploeg, Lackanishka, 19 september 2008
print versie