Dolphin Address 15
21 juni 2006
Ik heb over Einstein gelezen. Er gaat een hardnekkig gerucht dat er maar tien mensen op de hele wereld hem kunnen begrijpen. Liever dan beweren dat ik nummer elf ben wil ik David Bodanis bedanken voor zijn uitleg van E=mckwadraat.
Voor veel mensen komt de onderbewuste ervaring van de dolfijn vaak uren na de eigenlijke zwem. Zo werd ik ook bestormd door atomaire snapkracht, maar nu kan ik dan ook in gekromde tijdreizen en materie in energie doen overgaan.
Ik ben er even weer aan toe om de magie van de watervleugel te bezingen. Ik heb me vaak afgevraagd hoe het kan zijn, dat nog nooit iemand hier aan gedacht schijnt te hebben. In weerwil van mijn warme persoonlijkheid kan ik niet geloven dat ik zoo slim ben. Het is zelfs een heel karwei om het zo uit te leggen dat ik het zelf ook begrijp. Soms dan ontdek je iets en daarna verklaar je het. Zelfs als je theorie niet deugt, maakt niet uit, zolang het maar werkt. Maar als je echt begrijpt hoe iets functioneert, dan kun je het ook anders toepassen.
Ik denk dat de sleutel naar de WW magie ligt in dat twee dingen tegelijk uitwerken en neigen tot verwarring. Laat ik van een enkelvoud uitgaan. Als je de vleugel plat voor je in het water houdt en afzwemt met de monovin dan is de vleugel weerstand minimaal. Denk je nu snapkundig onder water, met een glijgangetje, de vleugel vlak en plat voor je. Kantel hem nu omhoog. Gebeurter?
Het 'tegenwater' duwt onder de vleugel en leid je omhoog. Dat noem ik 'de oplei'. Krek gelijk met naar beneden kantelen duwt het tegenwater je naar onderen, de 'neerlei'.
Om nu de watervleugel te activeren kantel je hem, om in een neerlei te starten. In plaats van enkel het tegenwater langs te laten glijden, duw je hem actief naar beneden en van onder uit je reikwijdte hef je hem dan weer actief. Nu kan je je voorstellen dat je twee krachten combineert: het tegenwater, geeffectueerd aanvankelijk door je mono en de kracht die je zelf door de vleugel op&neer te duwen toevoegt. Eenmaal op gang kost het minder moeite. In deze combinatie duw je water naar achteren, zodat je zelf vooruit gaat en hierdoor blijf je tegenwater houden.
Dan komt nu de dubbeldenker: door actief water achterwaarts te duwen, veroorzaak je je eigen voortgang terwijl de vleugel door het tegenwater wordt geleid. Je hoeft alleen maar de vleugel te kantelen in duwen en heffen en hij zal door actief stuwende golvende banen sturen. Je moet kracht blijven 'voeden' in de op- en neerlei's en uiteraard hoe meer je voed, hoe sneller je gaat.
Ik hoop wel dat er meer dan tien mensen op aarde dit kunnen volgen. Wat kan ik anders zeggen? De watervleugel werkt, maar er ligt een hele zooi hooi om de speld heen. Wie het nog volgt kan zelf bedenken waarom mijn laatste en gepatenteerde verbetering, de 'schepper' zo goed werkt dat ik een vleugel met grotere spanwijdte heb gebouwd, die meer water verwerkt en daarom sneller gaat bij gelijkblijvende inspanning.
Einstein toonde ons de vergelijking tussen energie en materie en deed de deur naar de ruimte open. De vleugel leidt ons het water weer in. Geeft handen aan onze gevinde voeten, versnelt ons, brengt ons in balans, verbetert onze manoeuvreerbaarheid tot in het oneindige en geeft ons een algemeen overwicht over het natte element. Hiermee kunnen we er effectief aan deelnemen met volle lichaamskracht. Maar er ligt nog een steen.
Trek het je niet aan als dit niet meer is te volgen. Ons aller genius beperkt zich tot eigen expertise.
Et pur se muove!
Jan Ploeg, WWR&DC, Fanore, Zonnewende (21 juni) 2006
print versie