Dolphin Address 29
19 juli 2005
Omdat zich in Midden-Amerika weer es een hurricane o.i.d. had opgedraaid, kregen we hier de toegift. Hagelwitte stormkammen, uitgelicht in zonnewakken tegen een dreigend zwartblauw regenfront fond.
Ik was al een tijdje niet meer in Poul Sallagh, mijn eerste woonwagen locatie rond Fanore, geweest. Vlak daarbij is een 'blowhole' en daar mijn interesse voor dit verschijnsel wederom gewekt was door het 'puffing hole' bij de Boothuis baai, leek de windkracht aantrekkelijk om er nog es te gaan kijken door de nieuwe camera. Vanaf de kustweg loopt nog steeds hetzelfde steenkoppige spoor naar de plek bij de 'wasmachine met de struikelrots', waar ik vier jaar geleden park-peerde. Ik heb daaraan nog de kostbare herinnering dat ik er voor ruim 600 euro mijn carter op lek reed hetgeen me ook nog op 3 dagen marktplein in Kilfenora kwam te staan.
Het water kwam, zoals verwacht, met karrevrachten aangevoerd en smakte gewetenloos in miljarden schuimbellen en stuifdruppels bij de rotsen omhoog. Dit blaasgat is van een heel ander type dan die bij de Boothuisbaai. Het laat zich het beste uitleggen als een diepe uitsparing met een brug aan de zeezijde. Het gat is ongeveer 4 bij 7 meter en 10 meter diep, de brug is een meter of 3 breed. De golven spoelen onder de brug door, de hoge beuken er aan de onder- en voorkant tegen aan. Het water dat er onderdoor wordt geperst jaagt dat, wat zich al in de uitsparing bevindt bij de steile wanden omhoog.
Wie wel es golven heeft geobserveerd weet, dat het niet altijd de hoogst aankomende is die het meeste effect teweeg brengt. Het is de terugkerende golf die een bepalende uitwerking heeft op de uiteindelijke klapgolf. Daarom moet je letten op 'gelijkmakers'. Pas als de vorige golf 'getemd' is kan een hoge in al z'n geweld toeslaan.
Zoals gezegd heeft het 'puffing hole' bij de Boothuis baai een heel andere structuur. Een 3 meter diep 'kanaal' van 3 à 4 meter breed is in de eeuwen uit een spleet geschuurd. Aan het uiteinde is onder de rotsen een kamer uitgesleten van onzichtbare omvang. Ik zou er graag es een kijkje onder water willen nemen als het rustig is, maar dat is me door locals afgeraden als zijnde veel te gevaarlijk. Niemand heeft dit ooit gewaagd.
De boven drempel van deze kamer ligt ongeveer gelijk aan het zeewaterpeil 3 uur na laag water.
Achter boven deze drempel is lucht ingesloten. Wanneer nu de golven in dit kanaal doodlopen stroomt er water in deze kamer. De lucht kan niet weg en wordt samengeperst. Als deze waterdruk vermindert doordat de golven terugvloeien blaast de ontstane luchtdruk terug en het water dat nog in de weg zit wordt vanuit een rozige uitsparing die doet denken aan een geslachtsorgaan tot wel 8 meter hoog in de lucht geworpen. Als het water wegvloeit ontstaat er een opening tussen kamer en buitenlucht. Deze uitstroom zorgt voor zo'n 'trek' aan nieuwe lucht dat op het oppervlak sissende schuimkammetjes ontstaan door de aanzuiging. Dan begint de nieuwe cyclus.
Vanmiddag ging het daar zodanig te keer dat mijn nieuwsgier het won van mijn voorzicht. Ik zag een mega golf aankomen die een tapijt van schuim voor zich uitrolde. Wegrennen is zinloos, gevaarlijk zelfs wegens panisch struikel en uitglijd risico. Je kunt het beste maar zo stevig mogelijk gaan staan om de zondvloed te incasseren en hopen dat er een volgende keer zal blijven komen om voorzichtiger te zijn. In dit geval reikte het bijna tot mijn middel, met een Nikon D2x om mijn nek.
Voor wie water hoofdzakelijk een badkuip ervaring is valt hier nog wel wat te beleven. Je kunt er op rekenen dat je het niet droog houdt.
Jan Ploeg, Weitje Fanore, 19 juli 2005
print versie