Om vandaag een 'Indian summer' te noemen zou onder het sarcastische kopje 'Iers optimisme' vallen, maar een mooie dag het was. De grote kaars warmde de gure wind weg en het water was zo kristal helder als het maar zijn kon. Ik was in een beste bui en Dusty stemde daar op af; we hadden een geweldig, bijna twee uur lang zwemfeest.
In mijn gesteldheid, met dialyseren en zo, zou ik deze tijd van het jaar niet meer gaan zwemmen. Ik word niet meer warm voor bedtijd met enkel een kruik op schoot en dan lig ik de halve nacht rillend wakker. Dus heb ik daar wat aan gedaan. Op de grasvloer van mijn tent heb ik karton gelegd van de overmaat aan dozen waar ik mijn dialyse vloeistof in krijg aangeleverd. Daarop gingen afgedankte vloerdelen, dan weer overvloedig karton, afgemaakt met vloerkleed, dubbel. Toen kocht ik een gaskachel, met drie warmte instellingen en zoals nu word ik comfortabel verwarmd, terwijl ik typ in mijn tent (teepee), mijn pjoetr van stroom wordt voorzien van wat de rit op en neer naar Doolin heeft opgewekt en online ben met de antenne boven op mijn tent.
Gisteren was een typische zondag voor Doolin. Veel veerbootverkeer en de gebruikelijke booterij met zondagkapiteins, blaasboten die uitpuilden van de in oranje reddingsvesten gestoken Dusty zeloten, zodat de dolfijn het veel te druk had om tijd te besteden aan zwemmers. Ze kwam enkel even langs om dag te zeggen en spoedde zich weer naar de haastige hobbezakken. Dan is het maar goed als je haar als bonus beschouwt bij een goeie zwem. Die ik aflegde rond Crab Island. Ik kwam een paar surfers tegen bij de zuidpunt en werd meters hoog opgetild in de aanstormende baren. Het water daar is nog steeds vergeven van de Botox kwalletjes en het is zinloos om te trachten ze te vermijden.
Maar vandaag was het rustig in de haven van Doolin, tenminste als je het onophoudelijk gehamer bij de bouwstelling van het nieuwe kustwacht station aan het gehoor onttrok. Wat ik deed, want onder water verzwakt het tot een ver ploffen. Er waren nauwelijks golven en het water was helder, zodat de instap makkelzat was. Bij de pier dook ik, volle kracht vooruit, naar de bodem. Daar zag ik tot mijn afgrijzen tientallen grote dode krabben liggen, de buik omhoog, de klauwen afgereten. Eet smakelijk!
En daar was ze dan, Dusty, eerst een beetje voorzichtig, aardig wat mensen op de aanlanding, reikhalzend om de dolfijn mee te maken. Maar ze bleef rondhangen en vergezelde me op een paar diepe duiken. Terug bij de aanlanding liet ze me haar snuit kietelen en toen gebeurde er iets verbluffends. In den beginne van Dolphin Address merkte ik es op dat ik dacht dat zo'n groot dier een stevige wrijfbeurt verlangde. En kwam er toen achter dat ze ook een zachte en tedere streling bemerkt en waardeert. Vandaag nam ik een heel klein veertje dat toevallig voorbij dreef en kietelde haar mondlijn, haar snuit, hoofd en borst. Ze vond het geweldig! Ik lag perplex. Gevoelige huid, OK, maar zo gevoelig, ik blijf me over haar verwonderen.
Na ettelijke vlak-over-de-bodems en maffe geluidjes bij de aanlanding had ik het een beetje waterkoud gekregen, dus zwom ik me warm naar het veterwier waar het water aanzienlijk helderder was. Dusty zwom mee, maar ik voelde me een dief van het piervolk, dus zwom ik terug. Na nog een half uur caprioleren kreeg ik weer een rilaanval en zwom weg naar 'The Donkey'. Dusty had een veerboot van Aran horen komen en ging op welkom. Dacht ik, maar ze dook weer op, verscheen onder me en gleed door als het starship 'Enterprise'. Voorbij de afgrond maakte ik een paar dubbel-klaar duiken en vond haar bijna steeds bij me in de buurt.
'The Donkey' wordt van het vasteland gescheiden door een geul die enkel bezwembaar is bij hoogtij, en dat was het, dus met z'n tweetjes over-buikten we de ondiepte, waar grote vissen zich schuil zweepten. Bij de oceaan drempel keerden we en gezellieden samen de haven monding weer in. Voor even was ze weg en spoedig zag ik waarom. Huba Buba en een buddy waren op het eind van hun duik. Toen ze bovenkwamen, wisselden we een paar meningen uit over een mogelijk zwanger zijn van Dusty, maar ons gynaecologisch inzicht leidde niet tot een definitieve conclusie. Waarop ik mijn kouwe lijf naar de kust spoedde, om te ontdekken dat ik vergeten had mijn thermosfles mee te nemen. Dus maakte ik maar ijskoffie en liet het opwarmen over aan de zon. Mijn video masker heeft aanhoudend kuren, dus keek ik pas voor het slapen gaan of er toch nog iets op stond. En zo werd mijn dagdroom tot nachtdroom.