Deel 23
Vervolg van de oorspronkelijke tekst 20 maart 1967
Ik rende een hut in. Een meisje lag op een matras te huilen, ze woonde daar al 4 maanden. Ik hielp haar op de been en samen brachten we haar persoonlijke bezittingen naar buiten.
"You have only 10 minutes left', schreeuwde een soldaat met een zwaar Hebreeuws accent. Een politiewagen scheurde de wadi in, overreed de prachtige herdershond Maximillion en reed mij bijna van de sokken. Direct kwamen er meer soldaten. Ik rende naar een andere hut waar een Italiaanse jongen bezig was zijn spulletjes te redden. We gooiden alles op een hoop. Een soldaat liep er naar toe, pakte er iets af en stak het in zijn zak. Steve zag het ook. Hij rende op de soldaat toe en eiste het voorwerp terug.
Een andere soldaat schoot toe. Samen sloegen ze Steve's bril aan flarden en stompten hem onder de gordel. Hij kreeg een schop tussen z'n benen en werd bij z'n haren gegrepen en verschillende keren met zijn gezicht op een knie van de soldaten gebeukt. De soldaten liepen langs de hutten van de wadi en stopten allerlei voorwerpen in hun zakken. Ook begonnen ze ons te hinderen. De politie brak een hut af en sleepte het canvas en plastic op een hoop en stak deze aan.
Het werd me te heet onder de voeten. Met zoveel mogelijk dingen onder m'n armen liep ik de heuvel op, gestart door de trap van een soldaat. Vanaf de top zag ik wat er gebeurde toen de 20 minuten waren verstreken. De soldaten gooiden hut materiaal in het vuur en wat hun moeite waard was achter in een truck. Ze dansten met plezier om hun vreugdevuur. De soldaten dansten er om heen als om een vreugdevuur.
Iets verderop zag ik een paar beatniks een andere jongen tegen de grond gooien. Later vertelden ze mij: 'Ludwig had een pistool en wilde op de soldaten schieten'. Met man en macht hebben we de geredde spullen naar East Village, 3 km. verderop gebracht. Met 10 man, drie keer heen en weer, was alles er.
Jan Ploeg
print versie