Onlangs en toevallig was ik oorgetuige van een gesprek tussen een Canadese toerist en een bewoner van Inisheer. De Canadees vroeg: ‘Wat doe je zoal op het eiland?’ Het antwoord: ‘Zo weinig mogelijk’.
En daarmee is het wel gezegd. Stress is hier een buitenaards begrip. Niet nodig iets te vermijden dat niet bestaat. Tenzij je het zelf creëert. Zoals toen ik al in het water mijn rechterhak maar niet in het voetstuk van de mono kon krijgen en tegelijkertijd mijn loodgordel afzakte, hetgeen dusdanig aandacht vroeg, dat de watervleugel afdreef en ik hem niet weer kon vinden aan het eind van mijn geduld.. Na een wanhopig half uur nek rekken en mezelf aan gemeerde roeiboten optrekken lukte het een vriendelijke booter om hem terug te vinden.
Plotsklaps verscheen Dusty met een scherpe bocht. Onmiddellijk begon ik in Emo babbel. Dat is gebaseerd op het Nederlands, omdat ik daarin van nature beter mijn emoties kan uitdrukken, maar ik gebruik ook tongroffels en pneumatische akoestikels, soms begeleid door het strijken langs mijn maskerelastiek, hetgeen resulteert in krakende, piepende en andere mystieke klanken. En onderwater klinkt alles heel anders, veel voller, als uit een betere speaker.
Dolfijnen wonen hier al 50 miljoen jaar en vormen dichte sociale bondgenootschappen. Met hun sonar kunnen ze elkaar transparant waarnemen en dit geeft invulling van hun emoties. En dat zou ook wel es een van de belangrijkste redenen kunnen zijn voor Dusty’s belangstelling voor mensen. Voor voedsel of veiligheid heeft ze ons niet nodig en aan haar snelheid kunnen wij niet tippen. Maar nieuwsgierig is ze, en ze houdt er van gestreeld te worden en te spelen. In deze nabijheid kan ze ook goed toegang hebben tot onze emoties.
Tot voor kort streelde ik haar met vederlichte vingertoppen. Maar sinds ik mijn nagels zet in haar huidstof, zoals ik mezelf krab bij jeuk, is haar genegenheid voor mij opnieuw ontstoken. We hadden meest zo’n halve minuut knuffels, dat ligt nu dichter bij de vijf minuten.
Dolfijnen vervellen voortdurend en de plekken waar dit zamelt zijn gemakkelijk te vinden waar het stroever aanvoelt. Kennelijk stroomt het water minder snel tussen haar borstvinnen door om de ‘roos’ weg te spoelen, want ze gaat graag op haar rug liggen om haar borstkas te laten krabben.
Dat is eigenlijk een beetje probleem geworden. Dusty begon mijn zwemmen af te snijden in een vernauwende spiraal om te worden aangehaald. Natuurlijk deed ik dat met liefde, maar niet voor eeuwig. En zij wilde altijd meer. Ik moest manieren vinden om haar vriendelijk duidelijk te maken dat het nu even genoeg was. Na een poosje gaf ik haar dan een paar klopjes of hield mijn hand stil tegen haar. Jarenlang liet ik, als ze langs zwom, mijn hand langs haar staartstok glijden en wisselde naar de andere kant als een persoonlijk dedoeii. Zo zwom ik nu naar haar staart om het eind van de knuffel uit te luiden.
Duiken leverde soms schitterende tandem-swims op. Soms kwam ze onder me door, langzaam stijgend naar de spiegel, terwijl ik door sneller te zwemmen, haar verhinderde boven te komen. Ze gaat dan op haar zij zwemmen om me niet met haar rugvin te raken, maar uiteindelijk verlies ik altijd. We pesten elkaar voor de lol.
Maar sinds kort is Dusty’s gedrag jegens mij veranderd. Ik zie haar veel vlak over de bodem zwemmen en de laatste keer kwam ze wel naar me toe, maar ontweek mijn handen. Ik dacht dat ze weer es ernstig mishandeld was, maar Trevor zei dat ze tegenover hem eerder extra aanhalig was. Had ze iets van aarzeling bespeurd in mij, had ik haar gekwetst, zou dit voortdurend zijn of speelt ze ‘hard to get’? Ben bang dat ze me aan de klif heeft gehangen…