Eind juli deze zomer maakte een Franse filmploeg van ‘Mona Lisa' een documentaire over Dusty en mij voor de TV zender Arte onder leiding van Stephane Granzotto. Bij deze gelegenheid gaf Stephane me een verzameling foto’s die hij maakte op de Middellandse zee en gaf me toestemming deze te delen op Dolphin Address.
In verscheidene edities van Dolphin Address schrijf ik mijn liefde voor walvissen en dolfijnen toe aan mijn fascinatie door water. Toen ik de serie foto’s zag die Stephane maakte van een bovenkomende vinvis sloeg mijn hart over. De walvis tilde met de punt van zijn snuit het water op, alsof het een vlies was. Ik keek m’n ogen uit naar de verfijnde omgang met iets zo wijkends als water door een schepsel zo groot als… als een vinvis. (‘vinvis’ is de moordenaarsnaam evenals ‘walvis’, het zijn zoogdieren, geen vissen)
Vinvissen worden tot 27 meter lang en wegen tot 70 ton, slechts een maatje kleiner dan de allergrootste ‘blauwe’ walvis. Desalniettemin wordt de vinvis wel de ‘greyhound’ van de zee genoemd, want het prachtige, slanke lichaam is gebouwd als een race jacht en de walvis kan sneller vooruit, dan de snelste oceaan stoomboot (Wikipedia).
Hoe minder golven je maakt, hoe minder weerstand je zult ondervinden omdat de golven je zullen vertragen. Daarom is onderwater zwemmen, minstens een halve meter, gemakkelijker of sneller. Of een beetje van beiden. Probleem is wel, dat je onderwater niet kunt ademhalen. Daardoor is de vinvis zo geëvolueerd, dat hij kan ademhalen zonder te vertragen. Een waarlijk vertoon van vloeibare kracht.
Ik bezat ooit een boek dat in de binnenomslag een foto van een orca die het oppervlak oplichtte op een dergelijke manier. Ik heb het moeten laten gaan toen ik onthuisde van de boerderij, waar ik alle bruikbaars verzameld had wat mijn kant uitkwam. En dat voor ons 17 mensen onder dak had, tot uiteindelijk mijn hoogcompacte bus op het weitje in Fanore. Als iemand weet welke foto ik bedoel, ik zou buitengewoon blij zijn met een kopietje. info ad janploeg.nl
Nu is het hoofd van een orca boller dan de gepuntte stroomlijn van de walvis. Maar water hoeft niet per se gespleten te worden door een scherpe rand. Als kind tekende ik vaak schepen, die meestal begonnen met een scherpe boegrand. Maar toen kwamen de mammoet tankers het water breken met hun bulbsteven.
Dit was een revolutie in mijn waterbewustzijn. In water voel je jezelf want het water duwt een beetje terug. Jarenlang verbeeldde ik me ook op het droge, om op verschillende manieren door het water te bewegen met vin en vleugel. Specifieke lichaamsgolf bewegingen in variërende ritmen, zoals je kunt zien in het Watervleugel museum, onder rechts op mijn homepage. Voor een tijd droomde ik zelfs te kunnen vliegen op de impact van neergeslagen lucht en in mijn slaap was ik daar vast van overtuigd. O zoete sluimeringen, vervuld in het water.
Maar waar het hoofd van een orca nog het kogel profiel heeft, dat van een griend is een ronduit bolle kop. Maar zelfs grienden zijn in staat een minimale impactgolf te creeren met hun perfect ronde hoofden. De laatste foto van Tenerifse Chloe Yzoard is een oude favoriet van me. Met dank aan Chloe en Stephane voor de prenten.