Hoewel ik mezelf het liefst zou willen beschrijven als een hartstochtelijk mens, er is een oceaan voor nodig on me af te koelen, druk ik mijn passie liever uit in tederheid dan in opwinding.
Het heeft met gereedschap te maken. In mijn beeldhouwen in hout werk ik met vlijmscherp gereedschap en met veel krachtsinspanning en deze moet uitgeoefend worden met uiterste voorzichtigheid. Veelal moet ik in mijn werk ‘tegenkracht’ geven om te verhoeden dat mijn mes door- of uitschiet in mijn andere hand of schade aanbrengt in het werkstuk die niet kan worden hersteld. Routines in bewust zijn dringen ook diep door in aangrenzende opzichten.
Maar ook voel ik, dat ik me met voorzichtigheid beter kan uitdrukken, terwijl onbezonnen handelingen kunnen resulteren in het onherstelbare.
Als je groepsgedrag van dolfijnen observeert is het overduidelijk hoe veelvuldig ze tastend ze communiceren. Hoewel Dusty altijd zal tekort komen in uitgesproken soortelijke interactie, zijn het de handtasteleukheden waarin wij mensen enigszins kunnen voorzien.
Veel mensen zijn van mening dat dolfijnen niet aangeraakt zouden moeten worden. Deze is wederzijds. Het duurt wel even voordat Dusty tot vertrouwen komt. En hoe minder je probeert, des te meer zal ze bereid zijn toe te geven. Vreemd genoeg, lijkt het, zijn er uitzonderingen. Maar zoals sommige mensen een natuurlijke aantrekkingskracht hebben, is het de emotionele intelligentie van dolfijnen die de uitzonderlingen er uit pikt.
Aanvankelijk dacht ik, omdat een dolfijn een groot en sterk dier is, dat Fungi stevig aangepakt moest worden om mijn kozingen te laten doordringen. Maar spoedig merkte ik, dat hij reageert op de lichtste aanraking. Met Dusty is het in de loop van jaren zo, dat als ik haar in een ‘flyby’ over de lengte van haar lichaam streel, het wisselen van mijn hand naar de andere kant van haar staartstok een kenmerkende kozing voor ons is geworden.
I schrijf ‘ons’, omdat niet alleen ik haar streel. In zekere zin streelt ze terug door me toe te staan haar aan te raken. Vergelijkbaar met hoe een kat in genaakbaarheid verschilt van een hond.
Soms blijft Dusty echter op een afstand van slechts 5 cm van mijn reikende vingertoppen. Ze kan precies daar zijn waar ze zijn wil en kan vrijwel rond haar hele lichaam kijken.
Soms ook zinkt ze tot een diepte, waar ik haar net niet kan bereiken met mijn snorkel nog boven de spiegel. Ze weet van haar eigen lichaamsvolume vergroting dat de drijfkracht toeneemt naarmate je dichter bij de oppervlakte komt. Deze plaaggeesterij lijkt een van haar vrijmoedige vrouwelijke verleidingen om moeilijk te krijgen te zijn, maar zij dient ook om zien tot hoeveel moeite je bereid bent. Maar als ze eenmaal toegeeft liefkoos je niet slechts een zak aardappelen. Ze geeft zichzelf helemaal, zij het met een waakzaam oog.
Het kostte een zware winter om de Bultrug WaterVleugel te maken. Omdat Dusty er in haar Fanore tijd graag met mijn Vleugel vandoor ging ben ik sindsdien niet genegen dit nogmaals te riskeren, hetgeen mijn activiteiten beperkte tot die van één hand.
De recente filmopnamen met de Fransen hebben hier een eind aan gemaakt. Zonodig was ik bereid een van mijn oude WaterVleugels op te offeren om wellicht interessante opnamen te maken. Ze was slechts vluchtig geïnteresseerd, raakte ‘m nauwelijks aan, zag terloops hoe ik ‘m liet opdrijven van de bodem. En eveneens en tot mijn opluchting schonk ze weinig aandacht aan mijn Bultrug WaterVleugel.
Dus durfde ik eindelijk mijn kostbare Bultrug WV loslaten en omhelsde Dusty met beide handen. Dat is het gedeelte dat uit de video heb gehaald, want ik had de camera draaiend op mijn pols en deze nam hoofdzakelijk de oppervlakte op en de railing van de pier, die voorkomt dat mensen in het trapgat vallen.
Hoewel je zou verwachten dat Dusty er de voorkeur aan geeft gestreeld te worden terwijl ze op haar rug ligt, kan dit een denkfout zijn, ingegeven door onze eigen smaak. Ik denk dat rechtop samenvalt met haar neiging de menselijke houding te imiteren. Het maakt ook haar ademhaling gemakkelijker. Maar ze wordt liever onder haar keel gekrabbeld, omdat haar blaasgat en ogen kwetsbaar zijn. Tegen het einde van de video zie je achtereenvolgens een horizontale en een verticale draai, zo te zien om mijn hand op haar keel te krijgen.
Om de dolfijn-ervaring te versterken kun jje voorstellen dat mijn hand de jouwe is.