Op 18 juni hadden Feargus Callagy, van Freedive Ireland, Caitriona en ik een fantastische zwem met Dusty in de haven van Doolin. Een van ons was er niet bij. Sean Callagy was gediagnostiseerd met kanker en het zag er zeer somber uit. Nog maar net stuurde hij een nieuwsbrief uit met de boodschap dat het weer wat beter ging. Dus om de moed er in te houden, deze is voor jou, Sean.
Een aflandige wind blaast houtskool naar de horizon, waar het abrupt door een papiermes wordt afgesneden. Inisheer wakkert in de zon, de beide andere Aran Islands sluimeren nog op een nevelbed. De wind speelt met mijn vaantje, dat wimpelt in gebarentaal, tilt het puntje in een luie boog, dan weer schopt een vlaag het tot een snelle wapper. Onder een licht gerulde spiegel schemert de bodem in lichten en donkers. Een naamgenoot uit Gent wit op tegen de grijzen en valt er en profil in weg. Een stone-chat imiteert het slippen van mijn drijfriem. Geen deining en het water lijkt helder. Op naar Dusty!
Het water in de haven van Doolin was van aquarium kwaliteit. Voor ik een voet in de mono kon doen had ik al een nieuwsgierige toeschouwer, Dusty. Alsof het een mirakel is als ik een staart aantrek. Maar we weten allebei dat, als ze de kans krijgt, ze er met de watervleugel vandoor gaat. Ze zou maar wat graag de bultrug willen uithangen, maar ik twijfel of ik hem dan ooit terug krijg. Als ik eenmaal door het water wordt gedragen begint ze in lome rondjes te zwemmen. Bekijks genoeg, er ligt een duiker op de bodem met een maatje dat er op en neer omheen zwemt. Ik zie Feargus het water in ijlen, even later gevolgd door Caitriona. Als ik een drumsolo over de watervleugel roffel komt Dusty voor me hangen. Af en toe tik ik met een losse vinger op haar snuit. Dan een krabbeltje zijdelings van haar keel en ze draait op haar kant. Langere halen over de vouwen van haar keel. Ze laat zich koezen en kozen, komt heel dicht met haar oog bij de kamera op mijn voorhoofd. Alstie nu maar loopt...
Later blijkt van niet. Jammer, maar we zijn in het moment. Bovendien zal later blijken dat de camera van Feargus het wel deed(link). Ik zie een ernstige verwonding onder haar oog die al weer aardig hersteld is. Streel er heel zachtjes liefkozend overheen. Nog een, vlak boven haar linker flipper. Ze begrijpt mijn behoedzaamheid, dat ik de pijn zie, de troost die ik haar probeer te geven. We zijn zeldzaam dicht bij elkaar. Jouw pijn is de mijne. Ik sla een arm om haar heen. We kijken in elkaars ogen. Even nog, dan zinkt ze uit mijn omhelzing, draait zich voor een nieuwe streling. Ik krijt mijn vingers over haar hals, tussen haar borstvinnen, naar dat intieme plekje, draai er het puntje van mijn vinger in, ze geniet van mijn finishing touch, okee, klaar.
Feargus ligt ruggelings op de bodem en blaast ringbellen, gladde, volmaakte cirkels die om hun eigen as draaien.. Dusty zwemt er aan voorbij. Zou ze dit herkennen? Ze blaast ze zelf ook regelmatig, kennelijk uit enthousiasme, maar geen erg zuivere. Zou prachtig zijn als ze dit kon leren. Gewoon blijven doen.
Tot zover dit hoogzomer fragment. De laatste paar dagen woedde er een eerste categorie storm. Mijn tent staat er nog, in niet geringe mate dankzij de stalen buis die Sean opdook en mij schonk. Het zeildoek heeft het gehouden, maar ik werd gek van het geflapper van de tarps. Dus kocht ik 21 vierkante meter zwaar canvas voor voor de achter- en de voorkant. De voorkant hangt er en heeft het geflapper teruggebracht tot een fluister.
Ik heb het grootste deel van de muurtjes naar mijn oude keuken afgebroken en te hoop gegooid als hoogwater dijk. Daar ben je Nederlander voor. De vrijgekomen ruimte is nu mijn nieuwe car port. Nu kan ik de bus ook parkeren als westenwind breker. Dit haalt in elk geval de wind uit de winter.
Alle foto's en de video beschikbaar gesteld door Feargus Callagy, Freedive Ireland