Vanmiddag was ik nauwelijks in het water of Dusty presenteerde me een fles met een touwtje er aan. Indachtig mijn eigen predikatie schroefde ik de dop er af en liet hem zinken (zie discussie op Facebook op de pagina van 'Dusty the dolphin'(met spaties, de andere zonder spaties is een commerciele toeristen onderneming) bij de foto van Virginia Turbett).
Maar ze was gelijk weer terug met de fles die ze voorttrok met het touwtje tussen haar lippen. Ik haar nog nooit eerder gezien met iets tussen haar kaken. En het was niet tussen haar tanden, maar heel precies, bijna preuts, tussen de puntjes van haar lippen. Ze kwam naast me zwemmen, boog me in en liet de fles los. Ik liet hem en zwom door. Omdat het erg troebel was bij de pier begon ik uit te zwemmen naar de afgrond. Maar Dusty bleef me de fles aanbieden en als deze zonk jongleerde ze hem vooruit als een ware 'bottlenose' (wij zeggen 'tuimelaar') dolfijn. Ik kreeg haast een beetje medelijden met haar. Duidelijk had ze mij gekozen als speelkameraadje. Maar er was ook iets van een uitdaging bij. Alsof ze me tartte om naar beneden te gaan en hem op te halen.
Ik rekende, dit is niet een spelletje dat ik spelen wil, maar jij maakt het overduidelijk dat jij dat wilt. En ze deed dit precies op mijn spoor naar de afgrond, door het recht voor me te planten.
Ik rekende verder, dit was heel anders dan het spelletje met de twee flessen. Nu kon het touwtje haar niet deren omdat er geen tegentrek was.
Vooruit dan maar! Ik gooide de fles naar opzij, maar vond hem direct daarop weer op mijn pad. Verscheidene keren zag ik haar beneden me en botste vervolgens met mijn hoofd tegen de fles. Plotseling realiseerde ik me dat de fles dreef. Hoe kon dat nou? Ik rekende dat er wat water uitgelopen was toen ik hem gooide en dat de lucht erin was gevangen en de fles op de kop deed drijven. Maar de schok van op het water terecht komen moest hem toch hebben doen zinken? Zou ze dit zelf gedaan kunnen hebben? En zo ja, hoe?
Ik dacht aan de woorden van Ken Martin, dat dolfijnen professor konden zijn in de vloeistof mechanica en volledige toppers en acrobaten zijn met water en lucht (Dolphin Address 3 2012, http://youtu.be/71frCS5mOJU)
Het antwoord zou kunnen liggen in die ene keer dat ik de fles op de bodem vond met een fikse deuk erin. Was dat hoe ze het doet? Er wat water uit drukken tussen haar kaken en gebruik maken van de eigenschap van de fles om weer terug te springen in haar oorspronkelijke vorm, waarbij hij lucht aanzuigt? Zou ze zo slim kunnen zijn? Zo ja, dan heeft ze haar geheim onthouden aan visuele bevestiging.
En zo is er al weer een mysterie bijgeteld aan haar gedrag. Misschien dat ze in haar enthousiasme een keer iets te krachtig beet. Flessen deuken niet vanzelf in als ze in het water drijven. Misschien heeft ze dit wel vlak voor onze ogen gedaan, maar wij wisten eenvoudig niet waar we op moesten letten. De vindingrijkheid van deze dolfijn kent geen grenzen.
Later, terug bij de pier, is ze opeens minder vrijgevig met de fles. Diverse keren duwde ze deze vrijwel in mijn hand, maar hield het touwtje vast. Pas als ik de fles weer los liet liet zij het touwtje gaan. Daar leek een lesje in te schuilen: 'Dit is mijn fles en je mag er alleen maar mee spelen als ik dat toesta.'
Wacht es even, ik speelde met jou, dacht ik, maar nu vertel je me dat jij met mij speelt. Er zijn inderdaad genoeg gegadigden. Ik liet jou niet de fles terugbrengen, jij liet mij hem gooien.
Wij, mensen, wij zijn zo zelfvoldaan, te denken dat we jou door hebben. Wij vertellen elkaar dat we enkel gasten zijn in jouw element, maar denken wel het baasje te zijn. Dus laat je ons van tijd tot tijd, heel vriendelijk, een toontje lager zingen. Het is niet eenvoudig je te realiseren en nog moeilijker om toe te geven dat wij de Marionet zijn.