Jaren geleden inspireerde mijn vriend en collega-beeldhouwer Onco Tattje me tot het uitbeelden van water. Ogenschijnlijk een onuitvoerbare taak, tenzij je daarin levensvormen betrekt die er door gevormd zijn. Zoals dolfijnen en walvissen.
Dus begaf ik me te water, zo na mogelijk uitgerust aan hun verschijning, met monovin, watervleugel en rugvin. Tegelijkertijd probeerde ik in gedachten op hun manier te bewegen en probeerde dit uit in het water.
Ik hoop dat de onderstaande foto's je warm laten draaien voor het komende seizoen en je helpen in de geest van de dolfijn te raken.
Om zo ongehinderd mogelijk door het water te gaan kan een dolfijn haar lichaam vormen naar de waterweerstand, bijvoorbeeld door zich langer en dunner te maken bij hoge snelheden. Op bovenstaande foto zie je nog een aanpassing: de huid van een dolfijn is uitzonderlijk waterafstotend. Hierdoor 'kleeft' het water niet vertragend aan haar lichaam. Hoewel ze net bovenkomt, ligt er nog maar een vliesdun laagje water op haar rug. Zie hoe het afstromende water zich 'ophoopt' aan haar zijde.
Dusty heeft op haar rugvin een lichte beschadiging opgelopen. Juist daaromheen is het nog nat. Zo nauwkeurig is de sneldrogende huid: bij de geringste afwijking verliest ze haar perfectie.
Mooi, zoals de rugvin als een juweel is 'gezet' in de flonkering van de waterlijn.
Het zog achter de rugvin duidt op een krachtige koersverandering. Zie hoe ze in de bocht leunt met haar rugvin.
Hier vervaagt ze in het water, alsof ze er deel van wordt. Met een charmant ornamentgolfje aan de basis van de rugvin. De grotere golf wordt door de zwemster veroorzaakt.
Weer zo'n wonderlijk beeld van de verschillende vliesjes water die inschuiven als ze onderduikt. Als wij zoiets doen dan hoor je een plons en zie je een boel opspattend water. Desalniettemin kunnen we ons wel indenken hoe het is om als dolfijn door het water te glijden. In de praktijk kan dat smerig tegenvallen, maar over mijn verbeelding ben ik eigen baas.
Dit vind ik nou mooi. De kleuren van het water die van blauw in groen overgaan, de groepjes microgolven die hun grotere broers accentueren, hoe de zon het water oplicht en de rugvin die monumentaal een ongebroken laagje water voortduwt.
Dusty laat zich even aanhalen door een vriendin. Je kunt van hieruit zien dat het een vrouw is, want die zetten, zodra ze boven komen, hun masker op het voorhoofd. Misschien omdat ze denken dat ze er lelijk in lijken. Vind ik niet.
Dolfijnen zijn allerminst doetjes. Wij zijn erop gebouwd ons eigen gewicht te dragen. Zij bevinden zich in een omgeving waar iedere liter die hen omgeeft een kilo weegt. Op een foto als deze knalt de kracht ervanaf, maar dan wel in het elegante.
Kiekeboe! Natuurlijk had Dusty al lang door dat ik haar aan het fotograferen was. Ze heeft er een hekel aan als ik dat in het water doe, want dan heeft ze niet mijn volle aandacht.
Tijdens deze fotosessie blies ze verscheidene malen een grote luchtbel. De meningen hierover lopen nogal uiteen. Sommige zwemmers zien hierin irritatie of frustratie, andere juist een uiting van vreugde of betrokkenheid. Mijn eigen ervaring neigt naar het laatste. Ze lijkt hiermee vooral emotie uit te drukken.
Dit is een detail, gelicht uit een grotere foto. Het is de zijkant van Dusty's buik. De stroomlijn van een dolfijn is zo volmaakt dat het water er ongebroken langs vloeit. Hier duidelijk niet, en dat zou best es kunnen komen omdat haar buik een beetje is uitgezet. En dat zou mijn zwangerschapstheorie ondersteunen.
Boven duikt ze op met een druppelvlag aan haar rugvin.
Het voordeel van fotograferen is dat je een moment kunt stilzetten om Dusty's betrekking tot het water nader te bestuderen. Uit het gedrag van het water kun je dat van Dusty aflezen en andersom. Zo kom je ook dichter bij hoe het voelt om zelf dolfijn te zijn.