In 2003 werden er, op last van de Garda, twee gele strepen aan weerszijden van de weg getrokken ter hoogte van 'the second cove'. Dat was de plaats waar Dusty dat jaar zwemmers oppikte. Men zette namelijk overal de auto neer en ging met het hele gezin een dolfijnwandelingetje maken. Dat ging allemaal heel gemoedelijk, want het was niet verboden om daar te parkeren.
Een soortgelijke situatie bestaat al jaren op 'de vissersmijl' tussen Black Head en Ballyvaughan waar vaak voor honderden meters enkel eenrichtingverkeer mogelijk is.
De Ieren kunnen nu eenmaal geen auto voor zich zien, die moeten en zullen ze inhalen. In tegemoetkomend verkeer zijn ze daarentegen de lankmoedigheid zelve, zodat tegenliggende problemen bij de vissersmijl gewoonlijk in der minne geschikt worden.
Had men de dolfijnmijl niet gemarkeerd dan zou er nooit een probleem zijn gerezen. Maar al gauw ging het vuurtje rond dat de dolfijn bij de dubbele gele streep te vinden was, dus liep men daar te hoop. Want het Ierse vernuft redeneert, dat als iets verboden wordt, het kennelijk gedaan wordt. En waarom zij wel en ik niet?
(Een mogelijk nog hilarischer voorbeeld van het overheidsvingertje vindt men in het toiletgebouwtje bij het strand van Fanore. Daar hangt een bord waarop staat dat het verboden is om je zandvoeten in de WC pot te reinigen. Is dat geen slim idee!)
Het verhaal gaat, dat de dolfijnmijl op een keer zo verstopt was, dat een ambulance er niet door kwam. Dusty kreeg de schuld en de Council vond dat ze daarom moest worden geruimd. Gelukkig was daar Simon Berrow, bioloog en dolfijndeskundige. Hij bracht naar voren dat de dolfijn volgens de Europese wet een beschermde soort is. Daarop werd de liquidatie van Dusty afgeblazen.
Het volgende jaar had Dusty de wijsheid om naar de Boothuisbaai te vertrekken. Na vijf jaar is ze weer terug bij Fanore.
Nu is de parkeergelegenheid, die het dichtst bij het 30 meter diepe struikelpad naar Pollenawatch ligt, uiterst beperkt. Met een stuk of zes auto's heb je't wel gehad. Andere parkeergelegenheden zijn verboden tot levensgevaarlijk en een heel eind lopen. Dat selecteert de ware doorzetters. Met een picknickmand en een sleep kinderen over de rotsen, ik zou er niet aan beginnen. En dan moet je nog terug ook.
En als je dan eenmaal met je wetsuit en andere pakkelarie bij de doorgang naar de rotsen bent aangekomen, wees dan wel zo galant om het balkje weer terug te leggen. James, de eigenaar van het veld, is zo vriendelijk om ons over zijn terrein te laten gaan. Beschaam zijn vertrouwen niet, laat zijn koeien met rust en laat geen rommel achter. En wat het balkje betreft, dat ligt er niet voor niks. Het zal niet de eerste keer zijn dat er een koe naar beneden banjert om met Dusty te zwemmen en daarna niet meer omhoog kan komen.
Pas op de rotsen vooral goed op jezelf. Ze zien er zo zacht en golvend uit, maar het groene haartjeswier maakt ze spekglad en ze zijn keihard. Dat heeft al menig staartbotje ervaren.
Dan ben je eindelijk bij Dusty zelf aangeland. Tenminste, als ze er is. Ze is een schat van een dolfijn. Ik zwem nu, evenals twee handjesvol anderen, negen jaar met haar. Gisteren nog lag ik met mijn gezicht binnen leesbrilafstand van haar linkeroog. En dat oog heeft geen glimlach nodig. Ze heeft ze meestal half toe en er straalt zo'n vrede uit, zo'n intens genoegen met het bestaan, in haar ogen kan een ieder liefde vinden.
Nu zijn er heel enkel wel es oudgedienden in het water die Flipper nog meegemaakt hebben en die denken dat dolfijnen er per definitie geen bezwaar tegen hebben, ja, het zelfs leuk vinden, om iemand aan hun rugvin door het water te trekken. Niet dus, alleen na eenzame opsluiting, want zo 'leren' ze kunstjes.
Elk en een probeert Dusty aan te raken, te strelen. Dat moet ze wel fijn vinden, anders kwam ze niet zo dichtbij. Maar soms ontwijkt ze je hand op een paar centimeter. Als ze niet wil, dan doet ze het niet. Ga lekker een eindje zwemmen en geniet van het onderwaterpanorama. Dan is ze er zomaar, voor jou alleen.
Heel belangrijk, kom niet aan haar blaasgat. Je steekt je vriendje toch ook geen vinger in de neus!
Dan moet jje even indenken in het dolfijn zijn. Jij kunt zo weer de kant op lopen, maar zij kan dat niet. Als je haar de weg naar open zee verspert, voelt ze zich ingesloten. Nu kan ze je met een klap van haar staart uit het water vegen. Dat doet ze niet. Maar dan ligt ze wel even verderop met haar staart het wit uit het water te meppen. Dat je dat maar even snapt.
Ook vindt ze het niet leuk als je een onderonsje met iemand anders verstoort, vooral als ze die ander goed kent. Dat is ook niet zo moeilijk te onthouden. Bij mensen doe je dat ook niet zomaar.
Als Dusty echt kwaad is, dan klapt ze haar kaken op elkaar. Als je een beetje thuis bent in het dolfijne, dan heb je vast wel es gezien hoe dolfijnen hun tandensporen op elkaars huid achterlaten. In het Engels heet dat 'rakes', omdat ze met een hark gemaakt lijken te zijn. Gelukkig heb ik nog nooit iemand gezien met 'rakes' op z'n wetsuit.
Sommige mensen herkennen nu eenmaal graag agressief gedrag en menen dat dan te moeten bestrijden. Geef daar geen aanleiding toe. Het geduld, de liefde en de aandacht die je van Dusty kunt ontvangen, hangt helemaal van jou af.
Vergeet niet dat jje in haar wereld begeeft, dat je haar gast bent en dat je haar met respect tegemoet treedt. Al wat je bij Dusty doet, komt naar jezelf terug. Het is aan jou om je een stumper te voelen of voor de rest van je leven haar herinnering te koesteren.