9 juni 2008
Vanmiddag heb ik dus weer geprobeerd om met mijn duikfles te water te gaan. Hoewel het een geworstel was om in mijn nieuwe mono te komen, lukte het uiteindelijk. Zwaar hijgend zocht ik de bodem op. De fles schoof een heel eind achter mijn hoofd omhoog en rolde van mijn ene zij naar m'n andere. Wat deed ik fout? Ik trok de riem een heel stuk strakker aan. De fles bleef veel te hoog, maar hij zat nu tenminste op het midden van mijn rug. Volgende keer de riem van mijn duikfles onder m’n loodgordel door doen, dan blijft hij wel in positie.
Allengs werd mijn adem rustiger en begon het genieten. Waar ik anders altijd maar beperkt kon verblijven was nu volop daar. Prachtige open plekjes afgezet met verschillende wieren en opeens was ze daar. Dusty. Ze cirkelde om me heen als was ik een wereldwonder. Ik zag haar denken, wat doe jij hier nou, moet je niet es lucht gaan happen, blijf je nu altijd hier???
Alsof ze het niet kon of wilde bevatten, ze zwom weg naar een van de vele zondagsbootjes. Ik raadpleegde mijn kompas (als je pas komt duiken zul je ondervinden hoe een kompas van pas komt) en zwom dus precies de verkeerde kant uit. Op en in het zand kwam wonderlijk leven aan het licht. Heel piepkleine poontjes, alleen te onderscheiden als ze bewogen vanwege hun perfecte camouflage, een scholletje, ook al zo opgaand in het zand, dat verrast wegflapperde en weer, toen ik het nader wou bekijken, centimetervisjes die in dichte drommen boven en tussen de kelp hingen, scholen ontelbaar vele zandalen en zoveel meer moois dat deze zin vanwege haar lengte onleesbaar zou worden.
Omdat ik mijn duikcomputer niet weer kan vinden, wist ik niet precies hoe diep ik was, maar het voor de tweede keer klaren zei me dat het ongeveer 10 meter moest zijn. Ik ging maar es boven kijken en zag een aantal boeien op een rijtje, wat wees op een soort wedstrijd. Een opblaasbootje met buitenboordmotor kwam mijn richting uit en iemand erin riep: ‘Hey you, come here!’
Commandeer je hond en blaf zelf, dacht ik en kieperde weer naar beneden.
Zover duwde Dusty
zich uit het water met haar borstvinnen, foto Kicks van der Burg
Wat gaat dat toch mooi. Doordat ik niet steeds naar boven hoef om lucht te happen kan ik op snelheid blijven en het momentum van de fles tilde me door de terugkomende golfslag. Ik zwom tot kniediep water en stond op, in mijn kraag gepakt door de zwaartekracht. Het bootje kwam naar me toe, maar inmiddels stond ik in enkeldiep water en de conversatie kon slechts op afstand worden gevoerd. Het kwam erop neer dat het erg gevaarlijk was wat ik deed omdat niemand kon zien waar ik was, zodat ik zomaar overvaren kon worden. Mijn verweer was dat ik motorboten al op verre afstand hoor aankomen, en wat de wedstrijders op de bodyboards betrof, die kon ik zien naderen. Bovendien ben ik wel vaker en op eigen lucht onder een surf- of bodyboard omhooggekomen, dus dat viel allemaal reuze mee. Hun autoriteit verdronk voor hun ogen en ze haastten zich weg om ergens anders baas te spelen.
Jan Ploeg, Lackanishka, 9 juni 2008
Gedurende een verblijf van 9 dagen heeft mijn hartsvriendin, Kicks van
der Burg mijn leven en liefde voor Ierland gedocumenteerd met 484
foto's. Als jje ooit hebt afgevraagd hoe ik hier leef, hier is het
antwoord in al haar rijkdom en schoonheid. Al mijn favorite plekjes
staan er op en zo veel meer dat je het gevoel krijgt zelf hier te zijn
geweest. Kijk maar op
www.picasaweb.google.nl/kicks53
veel kijkplezier, Jan
print versie