Dolphin Address 12
6 mei 2006
Het klimmen van mijn jaren heeft nooit mijn belangstelling voor opwinding kunnen remmen. Sinds alweer een hele tijd tak ik af op het scherp stellen van innerlijke vreugden. Zo kwam ik tot de betrachting van het krijgen van een idee, het verwerven van een begrip of het begrijpen van het inzicht van een medemens als een orgasme van de geest. Let wel, dit is geen porno, het is enkel een niveau dat mijn uitbundigheid onderstreept.
Voorafgaand aan deze gesteldheid is de uitdaging van het onbekende, de verwondering over de werking en de speurtocht naar de sleutel tot opheldering. Zulke zaken zijn hier overvloedig aanwezig, maar het geheim ligt in het vervoeren van de geest tot herkenning, het zoeken en verwerken van de onbehaaglijkheid van verwarring, in plaats van haar te ontlopen, te ontkennen of te trotseren.
De dolfijn lijkt een magneet voor deze waaghalzerij. Ze werpt de handschoen zo vaak toe, dat zorg voor analyse en vasthoudendheid van streven top vereisten zijn in het snappen van haar water manieren.
Hoewel het onderzoeken van een gebeurtenis een uiteindelijk antwoord najaagt, vuurt het maar al te vaak een nieuwe serie vragen af, die niet noodzakelijk tot een bevredigend antwoord leiden. Maar wat maakt het uit, het is de reis die telt en niet de bestemming.
Afgelopen donderdag piekte de aandacht hiervoor wederom. Boven op de overhang, toen we door de stenen muur gingen, wiekten we af in onmiddellijke opwinding na een ogenzwaai over de Grotbaai: twee dolfijnen haalden gelijktijdig adem, periodiek opduikend in de directe nabijheid van Mildred en Trevor. In plaats van als een gek mijn wetsuit in te duiken en hals over kop in de pekel te springen trok ik mijn camcorder om de beelden vast te leggen. Mijn keuze bleek de beste, want binnen twee minuten gingen ze er vandoor, ons achterlatend in Babylonische verwarring.
Hoewel ze tot op 5 meter naderden waren Mildred noch Trevor in staat tot een positieve identificatie van een van beiden als Dusty. Ze heeft een plekje lidteken weefsel net achter haar blaasgat, maar het zicht gaf geen ID.
Vervolgens kwamen de vragen. Had Dusty eindelijk haar levensmaatje gevonden? Kon dit de nakomeling zijn van haar zo vaak veronderstelde zwangerschap? Was ze eigenlijk wel een van beiden?
Omdat ik haar never-nooit tezamen gezien heb met welke andere dolfijn dan ook in de 5 jaren van onze vriendschap kwam het bovenstaande vragen traject tot stilstand en sloegen we de andere weg in: Konden dit bezoekers zijn die Dusty hadden aangezet tot een snelle vlucht langs de rotsen in een poging hun aandacht te ontwijken door schuil te gaan in de onregelmatige weerkaatsing van hun sonar detectie, zoals ze al zo vaak had gedaan? Maar even goed had ik nog never-nooit sociale dolfijnen zo dicht bij zwemmers gezien.
Daar de foto's die ik nam voornamelijk de pauzes in ademhaling toonden heb ik de video-mode ingeschakeld en daaruit in HQ de foto op deze pagina gewonnen. De dolfijn op de voorgrond zou Dusty kunnen zijn, de andere, hoewel van zelfde grootte, heeft een rugvin die wijst op een jong mannetje.
Als de uitkomst klopt dat dit Dusty en haar zoon waren, rammelt dat nogal aan het idee van een solitaire dolfijn en vuurt het een salvo van vragen af hoe ze het klaar speelde hem in anonimiteit op te voeden.
Op ditzelfde moment stemt ze wellicht haar pjoetr af op 'Dolphin Address' en leest ze de laatste editie met een steeds grotere glimlach. Ze heeft het weer voor elkaar gekregen, ons beslopen en gefopt in ons menselijk dwalen.
Deze website staat open voor bewuste vermoedens. Als jij misschien in staat bent hier sjokola van te maken is je theorie warm welkom en houden we allen onze adem er voor in als een dolfijn in diepe wateren.
Jan Ploeg, WaterWing Research and Development Centre, Fanore, 6 mei 2006
print versie