Dolphin Address 19
09 mei 2005
Voor lang genoeg om als normaal aan te voelen lijkt Dusty te zijn opgelost in de Atlantische Oceaan. Het was de altijd waakzame
www.irishdolphins.com die ons een e-mail stuurde met de exacte locatie waar ze onlangs gezien is. Dus snelden we naar het oude botenhuis voorbij White Strand en schoven de bus in de drassige berm van het smalle weggetje. We liepen over de bloem overgoten weide met koeienpoot gaten naar de brullende oceaan in onze superduper nooit meer koud soort kleren en daar verscheen inderdaad een inham die is afgezet met schuim spuwende rotsblokken en vrachtwagenladingen vol stortgolven die de zeeboter tegen de kust op karnden.
Het leek nou niet direct op een thuis voor een suikerzoete pretlievende dolfijn, maar we hadden haar ook niet op een zilveren schaaltje verwacht. Dus slenterden we langs de kliffen over wonderlijke, door de zee aangevreten steenlagen, langs stoere bloemetjes door zware winden gebogen naar de aangrenzende inham. Vandaar stelde ik de verrekijker scherp op een verzameling rotsblokken die de machtige rollers hoog opwierpen en plotseling was ik weer in de greep van de dolfijnenkoorts. Ik zag een flits van glad glanzende bruine sierlijkheid, te kort om zeker te zijn, maar genoeg om rechtsomkeert te maken en terug te lopen naar de boothuis inham.
Daar wisten we het. Ze sloeg haar staart verscheidene malen hoog uit het water zodat we haar door het schuim konden volgen. Toen sprong ze hoog en nog een keer en leek in een goed humeur te zijn. Soms verdween ze even en kwam op verschillende plaatsen boven. We zagen haar boven komen met iets groots, wit-achtigs in haar mond. We dachten dat het een zalm kon zijn en bedachten dat deze de voorkeur aan dit water zouden geven vanwege de rijkdom aan ingeranselde zuurstof.
Ze kwam niet echt dichtbij, maar we zijn er prettig zeker van dat zij de alleenstaande dolfijn is die Dusty, Mara, Orb, Mushroom, Her Ladyship, Meissie of wat voor naam dan ook genoemd wordt, waar ze overigens toch niet op reageert. Het geeft zo'n goed gevoel haar nu eindelijk te hebben gezien. Ze vult de oceaan met haar gedurfde elegance en de belofte dat we elkaar spoedig zullen ontmoeten.
Of ze zich zal blijven voeden met verse, gemakkelijk te vangen zalm of in plaats daarvan vreugde zal brengen tot de mensen, dat is de vraag. Of het edeler is de dagelijkse roep van haar hongerige maag te vullen of haar begaafde geest te delen met de landrotten die haar aandacht zoeken in de wilde wateren. Zal ze weer een nieuw seizoen openen voor dolfijn liefhebbers, of zal ze een ver beeld worden van een onuitroeibare legende?
Jan & Verena, Enniscrone, 9 mei 2005
print versie