Dolphin Address 10
11 maart 2005
Omdat mijn Sony diktafoontje steeds onverstaanbaarder terug begon te praten heb ik me een nieuwe, van Panasonic, gekocht. Met de nodige, peperdure, software kun je het ingesproken woord zelfs als geschreven tekst op je computer schermpje laten verschijnen. Dat hoef ik niet. De uitschrijf vertraging geeft me juist de ruimte om inspraken aan- en in te passen in het grotere geheel. Samen zijn we de stad in gegaan en dat levert de volgende observaties op.
Het is gemeen koud in de straat en dat levert de meest waanzinnige hoofddeksels op: iemand die kennelijk zo aan zijn baseball cap gehecht is, dat hij er gewoon een muts over aangetrokken heeft, een oudere dame met een muts met uitstekende stralen, alsof ze elke moment ten Hemel kan varen; ietwat wonderlijk is de Russische militaire berenmuts, die in een getale voorkomt als ware er nog immer sprake van bezetting.
De meeste mensen lopen iets langzamer in de zon.
Een kinderwagen slipt door de bocht.
Bij de zebra kun je goed om je heen kijken. Er zijn er genoeg die op het lichtje letten. Toch loopt er wel es iemand door rood. Het blijft opletten.
Veel mensen lopen hier met een rugzakje, soms op de borst, om roof te voorkomen. Dit mag dan een miljoenenmetropool zijn, toch bespeur ik soms, vooral bij oudere mensen, een dorpse oogopslag, een ‘wij’ gevoel, de milde verwachting van herkenning, het gezamenlijk gedragen kruis van een belegerde veste.
Met mijn Metro plattegrondje reis ik onder heel Berlijn door: ‘Einsteigen bitte, zurück bleiben bitte’. Er is altijd wel iemand in mijn compartiment met blozende wangen, een Tibetaans fantasie mutsje, jampotbodembrillenglazen of een fiets. De oude vossin met de boekenlegger heeft meteen mijn diktafoontje in de gaten. De sportief geklede grijsaard met geelgerookte snor ook. Voor sommige mensen komt de muur nooit meer naar beneden.
De boekhandel Hugendubel in de Sloßstraße heeft bijna meer weg van een bibliotheek. In dit boekenwurmers paradijs staan overal comfortabele banken en zitjes waar je net zo veel boeken naar toe mag slepen en lezen als je wilt. Ook is er een coffee-corner met broodjes en fris en uitzicht op de Sloßstraße. Een ideale plek om af te spreken. In het kader van mijn spelletje ‘Snel een kop’ had ik vandaag het voorrecht Robert de Niro, Sophia Loren en mijn grootvader te zien lopen.
Een Aziaat zit aandachtig in zijn paspoort te lezen en een Turks meisje maakt zichzelf onzichtbaar tegenover mij. Overal in de U-bahn hangen dubbele monitoren die nieuws, cultuur en natuurlijk reclame brengen. Voor soms adembenemend mooie graffiti kun je beter de S-bahn nemen. De allernieuwste U-bahn trein heeft geen compartimenten meer. Je kunt er van binnen doorheen kijken als een hele lange swingende straat.
Zoals de geur van neopreen staat voor duiken, zo staat die van canvas voor kamperen. Bij ‘Globetrotter’ hebben ze een binnenvijver waar je kano’s uit kunt proberen.
Veel drukke kruispunten kun je ondergronds oversteken.
Tot slot een heugelijke dienstmededeling: na afwezigheid sinds half december is Dusty weer gesignaleerd. Alles hierover vind je op
www.irishdolphins.com
Jan Ploeg, Berlijn, 11 maart 2005
print versie