Dolphin Address 17
7 september 2004
Ongeveer twee jaar geleden vertelde mijn goede vriend Keith Buchanan van www.irishdolphins.com me dat hij met Dusty aan het spelen was in de tweede bocht. Plotseling werd haar aandacht getrokken door een boot en zette ze de sokken er in. Keith probeerde haar nog te volgen, maar, zoals hij zei, stuitte op 'een muur van water', die Dusty had weggeslagen met haar staart.
Ongeveer het tegengestelde is mij een paar dagen geleden overkomen. Dusty had er kennelijk niet veel zin in. Ze zwom in lome grote cirkels met me mee. Om wat leven in de brouwerij te brengen versnelde ik plotseling mijn slag, dook onder en maakte een paar wilde koprollen. Onmiddellijk gooide Dusty haar staart er in, dook onder mij, schoot met volle snelheid dichter langs me dan ooit om daarop hoog uit het water te springen.
Ik heb al lang geen angst meer voor haar bewegingen en het was pure schoonheid haar met zo'n krachtsvertoon langs me te zien flitsen. Om me heen zag ik langgerekte haardunne zilveren wervelingen dansen en boven me, waar ze het water had verlaten een tomeloze bellensprei.
Pas veel later realiseerde ik me dat ik in het geheel niets van waterverplaatsing had gemerkt. Ze zal toch tegen een halve kuub verzetten, maar zelfs op deze paar centimeters afstand had ik duw noch zuiging ervaren. Het water moet zich wel naadloos om haar stroomlijn openen en sluiten. Een met het water.
Slakken
Op het onderlopende deel van de rotsen zie je uitgestrekte kolonies schelpdieren, vooral mosselen en kinkhoorns. Ook wemelt het van de huisjesslakken op het weitje. Van hele kleine minuscule rondjes tot aan het type wijngaardslak. Op een CD over de Burren werd verteld dat er hier alleen al 60 verschillende soorten leven. Het gebergte hier bestaat uit kalksteen, de stoffelijke resten van zeedieren, in ijstijden samengeperst door gletsjers. Een Walhalla aan bouwmateriaal voor huisjesslakken.
Funny Lane, nagedachte
Geïnspireerd door de houten reiger bij de goudvisvijver overwegen we een uit karton gesneden toerist op de oever van het weitje te plaatsen om onze privacy te bewaken.
Evolutie
Mijn nek voelt stijf en doet pijn als ik omkijk. Misschien is dit een fase in mijn metamorfose naar een dolfijn. Van alle walvisachtigen hebben alleen Belugas een extra nekwervel, waardoor ze hun kop opzij kunnen bewegen.
Jan Ploeg, Weitje Fanore, 7 september 2004
print versie