Dolphin Address 29 2003
28 augustus 2003
De neerval van iedere cultuur kenmerkt zich door uitspattingen. Die van Fungi hebben Dingle zowel óp de kaart gezet als haar langs de slipway van het gemene geld weer in de poel der begeerte doen zinken.
Dingle in het post-Fungi tijdperk, wordt gekenmerkt door verklede apen met door winterwollen mutsen afgeschoren oren, niet te filmen zonnebrillen van een schaduw dun en een spijker door de kin, die worden gefrivoleerd door iets onscherpe, oudere meisjes, die zich odeuren met een keur aan geurend zeurkruid. Per omwandeling kom je ze drie keer tegen als ze de 'Dingle Triangle' afpassen als dierentuindieren, op zoek naar het verlossende antwoord op een al weer vergeten vraag.
Als midgets vallen ze op even alleen gelaten vrouwen en proberen ze instant te betoveren met onthutsende onthullingen van de superieure melange van hun door koffie ontnuchterde gedachtenleven.
En Dingle blijft zijn best doen om de schreeuwlelijke poenpuisten die de toeristen moeten scheiden van hun geld te maskeren met pittoresk geschilderde visserman, huisjes en aandoenlijke 50-er jaren etalages.
De leugen tekent het gezicht van de Bodhrun-maakster. Ze ziet niks in mijn portemonnee en mij dus ook niet. Met een verveeld gezicht lijmtangt ze een reep triplex in het rondje, waar straks nog een velletje over komt.
Boemedieboem, 140 euro en geen cent meer dan een gek er voor geeft. Waarom een atelier in je winkel als je van je gezicht een klantgekeerd achterwerk maakt? Zo interessant of vakmatig is het scheppingsproces nou ook weer niet.
Omdat zo'n 'bloody tourist' maar al te graag overtuigd wil worden een puur stukje Ierse cultuur in zijn kerstboom te hebben hangen. Een kinderhand haalt meer muziek uit een schoenendoos.
Als de kater voor de drank uitliep zou de wereld zich verzuipen. In plaats van warme opwellingen van vergeten gevoelens hangt er een klamme waas over mijn Ierse jeugd. Alleen Fungi glanst in hoerig brons. Hoe heeft het zover kunnen komen in de romance tussen een dolfijn en de mensheid?
Geen wonder, dat Fungi niks met ons zwemmers te maken wil hebben. Wij waren het laatste verband tussen water en land en we hebben ons onvoldoende vermenigvuldigd. We hebben het drijfslijk niet kunnen stoppen.
Het credo van Sea Sheppard spookt steeds vaker door mijn hoofd: 'Sink them', 'Sink them', 'Sink them'!!!
Jan Ploeg, gelukkig alweer terug op mijn weitje bij Fanore, 28 augustus 2003
print versie