Dolphin Address 1
9 juni 2003
Als ik een scherpe close-up van het hoofd van een dolfijn in helder water bekijk, zie ik niet zelden hele fijne vibratielijntjes en andere nuances van lichtbreking die weinig van doen lijken te hebben met de wervelingen die door de lichaamsverplaatsing van de dolfijn worden veroorzaakt.
Lange tijd bleef het een eenzame observatie die enkel bij gelegenheid op zoek ging naar een verklaring. Totdat ik voor de grap terug ging fluiten als mijn ketelwater kookte. Vooral als ik het gas dicht draaide en de toon van de ketel terugliep, ging mijn (lip)fluittoon er mee interferen. Sterker nog, de toon leek een eigen leven te gaan leiden dat enkel intervalsgewijs te beïnvloeden leek.
Daardoor werd bij mij de gedachte geboren, dat dolfijnen niet één soort geluid gebruiken om informatie uit echo te winnen, maar twee.
Naast het uitzendgeluid dat als echo wordt weerkaatst, lijkt een 'ontvangstgeluid' te worden opgewekt, dat, als een akoestische band rond de snuit, met behulp van variatie in toonhoogte de ontvangen echo 'aftast' op informatie.
De bijgaande foto maakte ik vlak voor de vijverrots bij Pollenawatch als een proeffoto om mijn digitaaltje in de vingers te krijgen. Vooral wanneer je inzoomt blijkt welk een verfijnde figurenrijkdom Dusty's voorhoofd tooit. Ze ligt hier te ravotten met Brian, die bijna z'n zwemvlies aan haar kwijtraakte.
Klik op de foto voor een detail op originele grootte (let op: 300 Kb)
Er stond een behoorlijke deining die haar af en toe bijna tegen de vijverrots gooide. Er bovenop stonden vijf mensen te roepen, fluiten, fotograferen en filmen. Dat is heel wat om in de gaten te houden voor één dolfijn. Maar ze is niet voor niks koningin, dus vandaar de Tiara.
Jan Ploeg, Lisdoonvarna, 9 juni 2003
print versie