Dolphin Address 12
30 juni 2002
Toen ik klein was bleef ik 's zondags bij mijn Oma uit de buurt. Ik moest dan met haar mee naar de kerk en ik gaf niets om dat eindeloze geprevel. Het enige wat ik er kon doen, was kijken naar de bogen die ten hemel klommen en me verbeelden dat mijn ogen door de ruimte zwommen ter zegening van onze lieve Jezus.
Er stond een schrikbarende deining in de tweede bocht, maar het zicht was uitstekend en Dusty zwom er middenin. Keith lag er al in en spoedig begon ze een energiek ballet tussen ons beiden. Ze danst in het water als een veertje in de wind alsof ze in't geheel geen weerstand ondervind. Toen Keith even op een rots klom om een beetje zeeziek te overwinnen, kwam Dusty naar mij om de watervleugel te versieren. Ik hield hem wat langer vast om het niet te makkelijk te maken en ze begon mij er bij te duwen. Omdat ik bij eerdere gelegenheid besloten had haar niet op die manier te gebruiken, liet ik los. Ze zwom heel langzaam voor me aan en verbaasde me door de vleugel als diadeem voort te duwen, haar allereerste, en naar verhouding primitieve, methode. Toen nam ze hem, langzaam en heel uitdrukkelijk, voor, met haar snuit vertikaal. Toen schoof ze hem onder de punt van haar snuit met haar hoofd opwaarts gekanteld, een nieuwe variant.
Ze keerde en kwam me tegemoet op een diepte van ongeveer 6 meter. Ze liefkoosde de vleugel, stuiterde hem heen en weer en liet hem langs de weerszijden van haar snuit glijden, stootte hem weg en ving hem weer terug terwijl haar lichaamspositie veranderde van buik-omhoog tot recht op de kop, schijnbaar gewichtloos glijdend door de natte dimensie. Ik hield mijn adem in aan de spiegel. Zij liet me zien wat ik een paar weken geleden aan Keith had geschreven: 'Wij denken zoals wij doen.' Dit was haar laboratorium, hier kon je haar logische gedrag waarnemen, het directe verband tussen iedere beweging die ze maakte en het water èn de associaties met samengestelde gevolgen die ze in haar hoofd herkende. 'Als ik zo doe gebeurt dit, maar dan kan ik er dus ook didodaduzizo mee doen!' Als een driegitale code. Ik twijfelde of mijn duikbril lekte of dat de tranen me in de ogen sprongen.
Toen liet ze de vleugel gaan. Deze schommelde naar een evenwicht en begon naar boven te komen. Toen pas realiseerde ik me dat de vleugel in het geheel niet aan opwaartse kracht onderhevig had geleken terwijl Dusty er mee bezig was. Ik dook de vleugel tegemoet, maar vlak voor ik voordat ik hem kon pakken, pikte ze hem voor mijn neus weg alsof ze wraak wou nemen voor mijn eerder treuzelen. Ze zette de punt van haar snuit op een van de bladen en duwde de vleugel in volmaakt evenwicht. Dat is heel moeilijk. De kunst is om de juiste duwplek te verenigen met de juiste hoek waaronder de vleugel door het water gaat. Dit doen hangt in sterke mate samen met de eigenlijke handeling. Maar afgaande op de persoonlijke historie die ze zojuist samenvatte, kun je stellen dat de beslissing om dit zo te doen een verworvenheid van de gedachte is.
Het leuke van dolfijnen is, dat niets omtrent hun, nog, als doorslaggevend geldt. Er is steeds een 'volgende keer' waarin ze ons weer helemaal opnieuw verrassen.
Dolphin Address 12, Jan Ploeg, 30 juni 2002
print versie