Daar dolfijnen hoofdzakelijk op hun sonar navigeren kun je Dusty’s keuze om terug te keren naar Inisheer na een kort maar zorgwekkend verblijf bij Doolin en Fanore, opvatten als een edelmoedig gebaar tot ontmoeten voor weer een glorieuze zomer in het turkooizen water aan het gouden strand van dit herbergzame Aran Island.
Intussen heb ik een andere manier gevonden om dichter bij Dusty te zijn. Daar ze het meest van de winter bij Inisheer was en omdat de Doolin ferries de vaart stopten aan het eind van oktober kostte het een lange rit naar Rosseveal en een ruwe overtocht voor een kans haar te ontmoeten. Van zwemmen was geen sprake. Behalve dat ik kwetsbaarder ben vanwege mijn nier conditie, kreupel ik nog steeds van de rug beschadiging die ik opdeed bij het opruimen van rotsblokken van het weitje laatst April. En omdat ik me naakt voel zonder mijn monovin, watervleugel, wetsuit en loodgordel, die boven water nogal onderworpen zijn aan de zwaartekracht, bleef ik op het droge.
Na een eerste winter van mishagen begon ik aan een Kunst cursus in Ennistymon, niet alleen om te leren tekenen en schilderen, wat ik altijd als een gemis gevoeld heb in de achtergrond van mijn beeldhouwen, maar ook om het plezier van creeren te delen en te vieren met gelijk gestemde geesten. En toen ik ontdekte, dat ik nader tot mijn pasgeboren kleindochter Cato, 1200 km verderop in Nederland, kon komen door haar te tekenen,
kwam spoedig ook Dusty in beeld.
Zoals je ziet volg ik Dusty’s gewoonte om van achteren te naderen. Omdat ik altijd gefascineerd geweest ben door het gouden kleed dat Dusty draagt vlak onder de spiegel op een zonnige dag, plonst mijn volgende portret licht over haar aanzicht met als curieus bijverschijnsel de micro-golfjes, die haar sonar veroorzaakt, geprojecteerd op haar wang.
En wat dacht je, we zijn nu aan het beeldhouwen en omdat mijn bloed nu eenmaal kruipt ben ik begonnen met een vork-es, maar die bewaar ik voor alstie klaar is, voor de volgende Dolphin Address.