De blanke 'Rose of Aran' ploegt een sprankelende hekgolf onder een plekje zonlicht dat zich gezwind over de helling van 'Slieve Elva' spoedt. Ik leun op m'n gemakje in mijn rotshoekje bij de slipway van Inisheer. Een paar kraaien zoeken tussen de spleten naar aangespoeld eetbaars.
Een moeder neemt foto's van haar paar jaar oude zoontje, 'Wacht tot de golf komt'. Rust en vrede zijn mijn fauteuil nu dat ik eindelijk kan uitblazen na het inhouden gedurende zes dagen van uitputtend free-diven.
Aanvankelijk aarzelde Dusty om voor de spectaculaire camera van Pascal, de 'Mona Lisa' duiker met het 360º zicht en de glimlach ergens tussen de icoon van het bedrijf en dat van een verzaligde Dusty, te verschijnen.
Foto: Stéphane Granzotto
Maar toen verscheen Hare Zilverschap uit het niets en paniekte me omdat er geen camera scheen te zijn om haar gracieuze rondgang vast te leggen. Maar eenmaal tête-à-tête zag ik uit een ooghoek een zwerm belletjes rijzen en ik wist, hebbes!
Vanaf toen ontspande ik en als een wonder bleef ze komen. Ik weet zeker dat ze mijn zenuwen heeft aangevoeld. Dolfijnen hebben een emotionele intelligentie die gescherpt is in 50 miljoen jaren van dicht opeen leven. En Dusty heeft haar verstajem losgelaten op de menselijke ziel. Dit werkt naar beide kanten. Niets is oprechter dan het vertrouwen van een dier. Mijn allereerste ontmoeting met een dolfijn onderschrijft dat. Ze kwam op me af, 28 jaar geleden, naar de rand van een bassin in het Dolfinarium Harderwijk en opende haar kaken. Ik legde mijn hand op haar tong en streelde deze: ik vertrouw je om niet die dolkscherpe tanden op mijn arm te sluiten. En dat deed ze niet. Ze gaf het vertrouwen dat ik haar gaf terug met een vrolijke tsjirp.
Foto: Stéphane Granzotto
En nu wierp ik mijn pret in het zilte sop. Als ze niet in de buurt was pompte ik m'n longen op en zwaaide, 'wing in ground' vlak over de zanden stiltes temidden van de wilde wieren. Een platvis, fraai ingekleurd, een krab op hoge poten,
Foto: Stéphane Granzotto
snel als een tarantula, een felgekleurde kreeft, die zichzelf afschoot in een snelle boog naar de dekking onder een rots, de sloophamers van klauwen meeslepend in z'n stroomlijn.
Een schaduw in de verte groeide tot een vorm, Dusty, nieuwsgierig als altijd en ik, die strengels veterwier tot een dichte bundel draaide en door het tij liet buigen.
Foto: Stéphane Granzotto
En zo had ook zij haar pretjes. Bij het terugkijken van de video's zag ik dat ze meer dan de halve tijd achter me had gezeten. En toen, in het volle zicht van de enorme bolle lens van Pascal's camera kwam ze en stopte 5 centimeter voor me. Ik stak m'n hand uit en ze wond zich er omheen voor een teder kozen, een kietel aan de vouwen van haar kin, een vingerkrabbel in haar gladde oksel en dan op de rug voor een volle massage van haar witte borst, zo veel ze maar wou.
Foto: Stéphane Granzotto
Dit feest voor het oog van de miljoenen die het kunnen zien over een maand of twee op de Franse, en mogelijk ook op de Duitse, Arte televisie, is aangevuld met meerdere luchtopnamen. Een drone met zes propellers wiekte boven ons en onthult Dusty's benaderingen, haar vertoeven om me heen en haar uitstapjes naar de diepte als ze even haar neus ging poederen. Hoe completer wil je't nog hebben.
Foto: Stéphane Granzotto
Het donkert, de klus zit er op. Opeens ben ik erg moe en drijf weg in dromen. Het tij komt nu wel erg dichtbij. Ik hoorde dat de nieuwe krieltjes een sensatie zijn en met al het zout dat in mijn huid beet zou ik zelfs een pint aandurven. Een babbeltje hier en daar op de bank voor het hotel en dan werp ik mezelf in de armen van de zwaartekracht.