Laatst waren Dusty en ik aan het Dypen (een beta versie van Skype), toen ze met een briljant idee kwam. We babbelden een beetje over dat de mooie zomer weer voorbij was en dat we dachten dat er geen einde aan kon komen, maar ook hoe wild en geheimnisvol ze eigenlijk was geweest. En zij van, kun je me die laatste twee video’s niet laten zien?
=Hé Jan, kan je die video’s niet op Vergaderen zetten, zodat ik ze ook kan zien?
-Tuurlijk, dat kan.
En dus deden we dat.
Behalve de video’s die je in de zomeredities van Dolphin Address kunt vinden, heb ik er meer gemaakt. Een aantal daarvan heb ik op Facebook gepost, maar omdat ik maar 104 Fb vrienden heb, maar een gemiddeld dagbezoek van 249 mensen op Dolphin Address, in november, leek het me de moeite waard om ze te organiseren tot een Kerstgebeuren.
En terwijl we keken heb ik ook wat van Dusty’s commentaar opgetekend.
-Deze is van 25 oktober.
Snoetjevrijen (klik op de foto titels voor de video's)
=O jee, heb je dat gluuroog weer aan!
-Kom op nou, je hebt me zelf gezegd dat je niet vies bent van een beetje PR.
=Jaja, je hebt het er maar moeilijk mee, niet? Hihi, wie kietelt wie nou?
Maarreh, Trevor wacht op me, dus schudt jij nu maar de druppels van je vingertoppen, jij steiger tijger van een snoetjevrijer.
-En dit was de laatste keer, op 6 december.
=Ja hoor, klassiek, ik blijf onder de spiegel zodat die jongen niet nat wordt, maar hij krijgt het toch voor mekaar. Eigen wijs leert nooit de oceaan’s vertrouwen.
-OK, wat zonniger nu. Dit is een lieveling, mijn eerste ‘verborgen’ elleboogcamera opname van hoe jij nietsvermoedend mee zwemt. Kijk dan hoe warmhartig je me aanneuzelt.
=Nou Jan, ik zou het liever niet hoeven zeggen, maar je hebt een ernstig rugprobleem. Met mijn sonar heb ik vastgesteld dat je heupzenuw wordt ingeklemd door drie verschoven ruggengraat wervels en dat gaat wel even duren, tenzij je een riskante operatie aandurft.
-Ik weet het, Dusty, ik ga door de grond, maar ik heb er in ’t water geen last van, dus toe maar.
-Eigenlijk heb ik deze nog liever, vanaf de tip van de watervleugel, omdat je nog meer in beeld bent.
=Oh, je wilt nog een second opinion, probeer dan maar de Feldenkraais therapie, tante Google weet er van.
-Dit is dan een van mijn pogingen om je uit de kabaalbaan van de havenexplosies in Doolin te lokken.
=O ja, dat gedonderjaag. Dat was heel lief van jullie, Mildred, Simona en vooral Elizabeth, een prachtmens, helemaal van Schotland.
-Is’t geen plaatje van een dag?
=Ha, draai dat nog maar es, en kijk dan hoe gevoelig een druppeltje water het geheime knuffelplekje verwazigt dat enkel jij en ik kennen. Heel discreet goed gedaan, jongen! Bovendien heb je geen flauw idee van hoe lekker het gebroken licht op mijn super gevoelige huid kietelt!
-Nou, dan heb ik hier een el dorado voor je, badend in het puurste gouden zonneschijn, overvloedig gestort en verstrooid en hoe je huid het licht opneemt en uitstraalt.
=Oh ja, die herinner ik me, jij filmde me, ha, dat was een mooie bak, en je streelde de camera!
-Ja, want ik wou je aandacht trekken met iets dat je niet kon of wilde begrijpen, dus streelde ik de camera.
=Weet ik, Jan, en ik wist de hele tijd dat je dat daarom deed, dus gaf ik je wat aandacht. Kunnen we het nu weer over mij hebben?
-OK, kijk dan maar hoe geraffineerd ik je bestreel, met een geniaal mengsel van terughoudendheid en voorzicht.
=Je bent het zonnetje in huis, Jan, en je weet heel goed hoe je dat wreed verblindend gat in de lucht, dat mijn ogen pijn van’t kijken doet en een oceaan behoeft om het vuur te doven, moet verkopen. Maar laat ik er snel aan toevoegen, het brengt me ook jullie, mijn vrienden.
-Ik heb er nog eentje voor je.
=Ha, moet ik daar niet zo’n honkbal petje bij op hebben, bij zoiets technisch als het inspecteren van het roer?
-Misschien wel, maar je hebt me ook aan een heleboel inspiratie geholpen met je zonovergoten lichaam.
=Wel, dan, nou, tuimel hetermaaruit!
-Zoals je weet zit ik op kunstschool en ik ben altijd jaloers geweest op jouw gouden kleed.
=En terecht, als de zon schijnt ben ik je best geklede dolfijn.
-Precies, en dat wilde ik in de Kunst gooien.
=Je wou een aquarel van me maken.
Nou, nee. Ik heb je op een groot stuk papier getekend en met een schaar in honderd snippers geknipt. Toen heb ik je drie keer steeds met elke derde snipper weer in elkaar gezet. Ik wilde je door al je snippers laten zwemmen, maar ben tot hier gekomen:
=Ziet er toch heel aardig uit, daar zullen je ogen goed van geduizeld hebben.
-Nou en of, en als ik nu perfecte precisie had kunnen behalen dan zou ik de drie samenstellingen hebben laten wisselen tijdens het zwemmen, zodat iedereen thuis net zo beduizeld zou kunnen raken als jij mij altijd zo goedgeefs vergunt.
Geloof me, ik heb het geprobeerd, maar zo moet het maar.
=Goed gedaan, jochie, je hebt je punt gemaakt en nu kan een ieder zich voor zichzelf voorstellen hoe dit er uit zou zien.
-Wat fijn van je, Dusty, ik hoopte al zo dat je’t zou begrijpen.
=Makkie, maatje, voor mij is’t allemaal retro-pop-art, ik woon in een wereld waar geluid en licht essentie zijn en ik ben blij dat je een manier gevonden hebt om er iets van mee te nemen.
-Dank je, Dusty, jij weet nog es hoe je de bal terug kunt spelen!
En met die laatste opmerking kwam ze rechtop verticaal, zoals ze ook mijn houding kent, maar ook op ooghoogte want we waren diep zat. En ze zei:
=Ik ben blij dat je deze virtuele ontmoeting hebt georganiseerd, Jan, en ik wil graag deze gelegenheid nemen om al mijn fans, nee, iedereen in de hele wijde wereld, en daarbij ook alle dieren, vrij en verdrukt, van het kleinste geupie tot de geweldigste blauwe vinvis, niet enkel een Gelukkige Kerst, maar nog veel meer een Oceaan van Voelgoed voor 2015 toewensen!
-En ik zou daar aan toe willen voegen, wees ook es aardig tegen iemand die het nodig heeft!