Sinds ik in mijn tent woon, leef ik zoveel intiemer samen met de elementen. Het is een bestaan als in een organisme dat voortdurend voeling houdt met het immer veranderende weer. De huid vibreert onder de stortregens en het geraamte zucht in de stormwind. Als het donker wordt sluit de hemel mij in en doet me bezinnen op ongemak. Een tochtgat spoor ik op en benader het holistisch, zoek een compromis met de noodzaak voor ventilatie.
Wat de regen aangaat is de tent aardig waterdicht, maar in plensbuien wil het onder mijn vloer kruipen. Om dit te slim af te zijn groef ik een geul bij de opening en vulde deze met grind afkomstig van het rolstenen platform, direct onder het weitje. Het werkt niet alleen, het ziet er nog leuk uit ook.
Ook heb ik een windbreker van rotsblokken gestapeld op de zuidwest hoek van mijn tent, de overheersende windrichting. En het werkt. Het geflapper, dat in hevige vlagen opliep tot geweerschoten, is afgenomen tot weinig meer dan een zucht.
Intussen zal je het wellicht niet ontgaan zijn, dat ik mijn eigen Dolphin Address webwinkel ben begonnen. Eindelijk, na 12 jaar bloggen kan ik je een schatkist aanbieden van foto's, waarvan vele al geschitterd hebben op de website. Ik ben begonnen met een serie foto's van Dusty, gevolgd door een storm van golven.
Dit winkeltje is bedoeld als een voortgaand project, want ik ga toppers die zijn verdwaald in de wildernis van mijn archieven bijzoeken, maar ook de vruchten van het komende stormseizoen.
Ik ben altijd gefascineerd geweest door water. Als beeldhouwer heb ik naar wegen gezocht om het weer te geven, maar bevond de fysische mogelijkheden zeer beperkt. Totdat ik verliefd werd op dolfijnen en walvissen. Hun gestalte is gevormd door de weerstand van water en geworden tot een belichaming ervan. Vaak heb ik me verwonderd over hoe Dusty daarmee omgaat. Ze is precies daar waar ze zijn wil. Zoals wanneer ik haar strelen wil en ze 'pak me dan' speelt door zo diep te gaan dat ik haar net niet bereik met mijn snorkel boven water. Of als ze me van achteren benadert, en me altijd inhaalt waar ik haar niet verwacht. En als ik snel naar beide kanten kijk komt ze onder me door. Of in het opspoel spel bij White Strand, waar ze altijd dichter naar de kant zwom dan ik durfde (Dolphin Address 27, 2009).
Maar in abstractere zin wordt haar huid tot een canvas voor wonderbaarlijke schilderingen van golvingen. Ze worden onthuld in complexe details, bevroren door de camera, en doen recht aan de ongrijpbare aanwezigheid van dolfijnen.
Maar hier in Ierland ontdekte ik ook een manier om water echt uit te beelden, door het te fotograferen. Daar ik vlak aan de rand van de oceaan woon heb ik de voortdurende gelegenheid om het mooiste van elk aspect van de wateren te oogsten. Van monumentale kolossen
tot de geringste beroering,
van smaragden lichtgolven
tot de verrukking van de zon in een rotspoeltje
heb ik zo'n 12.000 foto's genomen van golven.
Ze blijven me betoveren als een vrouw met oneindig veel laagjes van bekoorlijkheid. 'S morgens soms wellen woorden op om ze te vatten en te proeven als een zomerdag.
Ze zijn vrienden, ze leven in mijn ogen en in mijn oren en kunnen plotsklaps worden tot nooittevorens. En in al hun gedaante verwisselingen probeer ik hun essentie te vangen in één titel: 'De anatomie van een golf'.