Voor zover ik kan beoordelen heb ik een ordedwang complex. Of, in goed buitenlands, ik ben een 'control freak'. Voor mij is het volkomen duidelijk als ik een bij aan de dakrand zie hangen met een schep en een emmertje. Ondanks dat ik deze buitenwereld enkel met sneeuw bedekt ken.
Ik ben op een uitgestelde Kerst uitvlucht, in de warmte van een kristal bedekend 'Grundstück' nabij Hamburg, Duitsland, onder de vleugels van Isabella, keizerin in gummilaarzen van dit lieflijke schuiloord. Geen kloekzorg over mijn mobieltje in gespannen afwachting van een elkmoment oproep voor mijn transplantatie operatie. Geen geboekhouder over mijn uitgaven om de huur te kunnen betalen. Geen ijsco uithangbord dat dreundeunt in de wind.
Foto Isabella Ruediger
Hier beroert een koeltje de hangende buizen tot zuivere galmen, een hekje is met sneeuwvlokken gekroond, en de rodon dendront in zwart-wit, haar knoppen gereed om uit te barsten in een purperen stortvloed. Een piepklein vogeltje vergist zich te landen onder mijn handbereik en schrikt weg, haar pootjes achtergelaten in de sneeuw. Een verre trein versterkt de ruis in de boomtoppen. De voetstappen van gisteren zijn fijntjes gevuld met maagdelijk poeder. Het wintert pure poëzie.
Zoals het gekloofde brandhout zich in stapel heeft gevonden lijkt mijn ontmoeting met Isa geen toevallig gevolg te hebben. Haar overtuiging van de weldaad van de homeopathie heeft me geïnspireerd tot een gedurfd gambiet. De teruggang van mijn nieren is bestempeld als onomkeerbaar, maar nu flonkert een glimpje hoop als een vorst kristal in het nachtelijk wit.
Ondertussen nip ik mijn thee uit een overgrote mok. Zo hoog mijn moed, zo groot mijn waan, maar zal het ooit weer zomeren? Ik moet uit zeven flesjes en een buisje precieze combinaties druppels en korreltjes oplossen, waaronder Lithium, Cadmium, Lood en Fosfor verbindingen. En deze op gezette tijden innemen. Een uitdaging voor mijn orde-complex.
In intieme mate zijn er absolute verbeteringen, maar er zijn onverbloemde metingen van verscheidene bloedwaarden nodig om een streepje licht te geven aan de glorende hoop. Intussen houd ik mezelf in leven met de onverbiddelijke routine van de dialyse. Met het overslaan van een spoeling dwarrelt mijn energie als een sneeuwvlok en zwoegt daarna weer bij de trap omhoog. Ook is mijn geloof te teer om verzeild te raken in een medisch strijdperk. Ik heb tijd nodig, tijd, zoals ik die nam door in Ierland te blijven voor de kans op een Kerstkadaver. Maar nu tijd om de homeopathie een kans te geven. Tijd, een wrede voorwaarde, om de zo vurig verlangde transplantatie uit te stellen. Tijd om hoe dan ook te leven…