Kan een dolfijn zich vervelen? Nou en of! En dat vinden ze net zo min leuk als wij. Daar wordt in dolfinaria dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Als een dolfijn geen kunstje wil doen gaat-ie gewoon een poosje solitair, eenzame opsluiting dus. Dat zal hem leren.
Als een dolfijn zich kan vervelen kan-ie dus ook wat te doen hebben, zich bezighouden met een zaak van betekenis. Voor dolfijnen die in een school leven, is het niet moeilijk om je dat voor te stellen en daar is ook al veel over bekend. Maar hoe zit dat dan met een solitair levende dolfijn zoals Dusty? Verveelt ze zich en komt ze daarom naar mensen toe? Of heeft ze genoeg voor zichzelf te doen en doet ze ons er af en toe een beetje bij? Tenslotte moet zij zichzelf bedruipen en heeft niet de voordelen en relaties die schooldolfijnen hebben. Maar als haar honger gestild en haar veiligheid gerust is, wat doet ze en waar denkt ze aan? Wat doet ze in haar 'vrije tijd', vooral in de winter wanneer ze weinig aandacht van mensen krijgt.
Vroeger heb ik wel es gegrapt dat Dusty 's winters binnen in haar hoofd haar video's bekijkt, en vooral beluisterd, van de afgelopen zomer, van de mooie momenten die ze met mensen beleefd heeft.
Maar ze denkt ook en in die gevallen dat wij dat denken te snappen noemen we dat intelligent. Dat houdt dus eigenlijk in dat zij meer kan denken en doen dan wij kunnen begrijpen en dat komt dan weer doordat wij niet kunnen doen wat zij kan.
Door mezelf te verbouwen tot dolfijn, met een monovin als staart, een waterveugel in de plaats van borstvinnen en een tuigje met een rugvin heb ik het een en ander over de 'know-how' van een dolfijn geleerd. Bijvoorbeeld dat ik de monovin tegen de weerstand van de watervleugel kan afzetten, maar ook dat ik de watervleugel tegen de monovin kan afzetten. En als ik dat tegelijk doe, ontstaat er een evenwicht in krachten, een balans die resulteert uit de gelijktijdige beweging voor en achter. Waar wij ons evenwicht bewaren in het verticale vlak doen dolfijnen dat in het horizontale vlak. Bij ons ligt het evenwicht, zeg maar tussen de schouders, bij hen ligt het tussen borstvinnen en staart. Bij de voortbeweging lopen wij in links-rechts, zij zwemmen in voor-achter. Zo zwemmen wij als in borstcrawl terwijl zij in dolfijnslag zwemmen. Daarbij komt ook nog kijken, dat dolfijnen de zwaartekracht heel anders beleven en dat hun ruimtelijke oriëntatie driedimensionaal is. Het kan niet anders dan dat dit verschil in motoriek zijn weerslag heeft in het denkvermogen.
Hoewel de intelligentie van dolfijnen zwaar geanekdoteerd is, bestaat er weinig structurele kennis over hun eigenlijke denken. Dit is in feite doordrongen van moderne sprookjes en speculatieve fantasie en wensgedachten. Als de recente voorspelling van Denise Herzing, dat wij over vijf jaar met dolfijnen kunnen praten, bewaarheid wordt, kan het nog wel es vies tegenvallen wat ze ons te zeggen hebben. En dat wil dan nog niet zeggen dat we hen begrijpen. Ik denk dat dolfijnen veel te schrander zijn om zich door ons uit te laten vlooien. In de sociologie kent men het 'interactie-effect': als een geïnterviewde vermoedt dat hij in een niet gewenste categorie zal worden geplaatst, dan zal hij trachten dit desnoods met onware antwoorden te verhinderen.
In Dingle hadden wij 's avonds vaak complete vergaderingen over wat Fungi met bepaalde gedragsuitingen toch bedoelde. Als we dan de volgende dag onze theorie aan hem trachtten te toetsen deed hij iets totaal onverwachts, alsof hij onze gedachten kon lezen. De geest van de vrijheid laat zich niet vangen door wetenschappelijk kolonialisme. Ze is van nature ondoorgrondelijk en daarmee onoverwinbaar omdat ze niet verstaan wordt door hen die haar willen bezitten.
En als je mij niet wilt geloven, bekijk deze video's maar es, waarop een vermoeide geleerde zich neerlegt bij de ongrijpbaarheid van zijn proefkonijnen, dolfijnen die lol schoppen en hem in z'n gezicht uitlachen.
1-http://youtu.be/7lfrCS5mOJU
2-http://youtu.be/AHUuX_rBuJE
3-http://youtu.be/TunTB8TwiN4