Je kunt het natuurlijk allemaal bekijken als een commercieel circus. Massatoeristen die op wiebelende bootjes verscheept worden naar exotisch afgeschilderde bestemmingen als de Kliffen van Moher en de Aran Islands. Ze staan dan samengepakt, gelaten op de betonnen pier en wachten op hun beurt om wellicht kotsmisselijk terug te keren.
Maar dan ziet iemand opeens een dolfijn en er komt een verrassing over de menigte. Ongeloof maakt snel plaats voor opwinding. Waar zal ze weer boven komen? Daar, daar… en ook al weer weg. Vaders tillen dochters op hun schouders en waaghalzen snellen naar onderaan de landingstreden om een nat pootje op te halen. Dusty glijdt soepel door het golvende water en neemt de verrukking mee naar de mysterieuze diepte.
Vanaf de grote parkeerplaats, waar ik dagelijks met moeite een plaatsje verover, lijkt de pier versiert met een bonte menigte. Maar ook in het water zijn vele hoofden te ontwaren en soms is het er een drukte van belang. Het is me een vreugde om Dusty te delen, maar gisteren kreeg ik het toch even te kwaad. Ik zwem de laatste tijd veel bij de afgrond, volg deze dan tot de uithoek en steek soms over om Crab Island te ronden.
Dat is op zich al een heel avontuur. Zelfs bij rustig weer staat bij de uithoek nog een ferme golfslag. Ik time mijn slagen dan zo, dat ik de maximale energie uit de golven haal. Langs de kust zwem ik dan in een lichte zig-zag, mee met de inkomende golf en dan weer af met de terugslag. Het oversteken naar Crab Island is een licht hachelijke onderneming vanwege de veerboten. Dit neemt ongeveer vijf minuten in beslag en de boten varen in verhouding zeer snel. Er moet dus absoluut niets onderweg zijn als ik aanvang en dit is vanaf het water niet eenvoudig te beoordelen.
Het water rond Crab Island is beduidend helderder en de topografie is erg afwisselend. Vanaf de haven kun je zien dat de gelaagdheid afloopt naar het zuiden. Aan de noordkant gaat de oever abrupt steil naar beneden en aan de zuidkant is een breed kelpveld dat langzaam dieper loopt. Daar bouwt zich een massieve deining op die geliefd is bij surfers. De kelp wuift rusteloos met de golven heen en terug en bij de overslag wordt dit tot zweepslagen. Het is moeilijk je daar op de bodem te orienteren vanwege de dichte, heen en weer zwiepende wieren. Af en toe sluieren er stukjes roze rots tussendoor, maar ze verdwijnen weer in een oogwenk, overvlogen door kelpriemen.
Wiertuin
Het is weer tijd van het jaar voor dichte scholen sprot die als spreeuwvolk door het water waaieren, wijken en voegen. Een maal werd ik door een golf midden in zo'n school gekatapulteerd en waren ze plots overal in m'n gezicht, als een zwerm muggen. Ook kwam ik nog een trekkervis tegen, die zie je hier enkel als het water goed warm is, zegt George. Een grote, hoge, dunne vis, zilver en met slaperig uitziende ogen. Bij gevaar vluchten ze in een spleet en zetten een doorn op hun rug op als een weerhaak, zodat je ze er niet uit kunt trekken. Maar ze zijn niet gauw benauwd, zodat je ze goed van dichtbij kunt bekijken.
Terug zwem ik dan nog een half uurtje bij de haven, meestal met Dusty, als een dolfinarium in het wild. Verrassend veel mensen onthouden de 'Dolphin Address' die ik op mijn watervleugel heb gestift, want op regendagen pieken de bezoekers tot in de 400.
Tête-à-tête
Gisteren dus, op de terugweg, schoot mijn hielband los. Dat zwemt waardeloos, dus ik wilde zo snel mogelijk het water uit. Het was heel eb en ik had ternauwernood genoeg water om te kunnen zwemmen. En uitgerekend toen bracht Dusty me twee flessen die samengebonden waren met visnet, met intacte mazen ertussen, groot genoeg om haar snuit af te klemmen. Ik besloot om het spul mee te nemen naar de kant, maar Dusty week niet van mijn zijde. In korte tijd werd ik omringd door badgasten die allen maar een doel hadden: de dolfijn aanraken. En ik lag er weerloos tussen, de voeten aaneen in een onbekwame monovin in kniediep water. Ik werd weggedrukt en overlopen door een blinde stampede en moest me er letterlijk met de vleugel doorheen slaan. De flessen heb ik zo ver mogelijk van me af geworpen, zodat Dusty de kluwen van me af leidde. Het pad van een dolfijnzwemmer gaat niet altijd over rozen. Vooral niet wanneer het over kelptoeristen gaat.