Wat is de zee toch meer dan een zootje golven. Hoog opgeslagen kragen waaiwaterwolken stormen zijwaarts van rijzende, horizon onttrekkende, waterbergen.
Maar het kan ook zachter gepenseeld. Dagenlang leunde een aflandige wind op een massieve deining. De toppen werden teruggeblazen en overal wiekten witwatermeeuwen op een zonovergoten diep groenblauw fond tegen dreigend zwarte luchten. Dichterbij wierp de zon regenbogen in de stuif. Maar later, in het tegenlicht, werden de toppen transparant en verzilverde de bruis. En toen de wind ging liggen verhief zich de deining en kustte de rotsen met enorme klapzoenen.
Het begint me steeds duidelijker te worden welk een ingenieus inzicht Dusty in haar element heeft. De najaarsstormen zijn begonnen en je moet wel een doodswens hebben om je in deze witte hel te storten. Haar timing om juist nu te bevallen is perfect. De oceaan waakt over haar veiligheid, want deze grauwende wachters grendelen de zee genadeloos af van de rotsen.
De afgelopen zomer was het water weliswaar toegankelijker, maar zelfs een kalme bries gooit massa's ingesloten water op tegen de strenge rotsen van Fanore. Welk een vijandig verschil met de vriendelijke afloop van het zand van White Strand.
Heel wat waaghalzen hebben hun wonden moeten likken na een onbesuisde zwem. Het is niet zo moeilijk om zelfs bij hoge zeeën het water in te gaan, want je gaat van hard naar zacht. Maar als je er dan weer uit wilt, moet je landen op keiharde, op veel plaatsen doornige rotsen. En dan is het water ook opeens een stuk ongemakkelijker. Golven gooien je niet enkel voorwaarts, maar in de afstroom word je ook nog es weer onweerstaanbaar teruggezogen over een plotselinge ondiepte vol met rollend en schuivend gesteente en zonder voetvast op de gladde wiergroei. Als je denkt zo slim te zijn om handvast en schuil te zoeken bij grotere rotsblokken zul je merken dat de omstroomversnelling verraderlijke diepten heeft uitgekorven en je voeten onder je vandaan sleurt. En uitstapplekken die gisteren in een luwte lagen kunnen vandaag bij een andere windrichting levensgevaarlijk zijn.
En dan is Dusty er zelf ook nog. Deze zomer heeft ze bijna zonder uitzondering iedereen die ze niet kent met geweld het water uitgewerkt. Lucienne vertelde later dat ze nog nooit van haar leven zo bang geweest was toen ze een ferme por van Dusty's snuit in haar rug kreeg en Henneke vertelde me dat een uitval tegen haar scheenbeen twee maanden later nog pijn deed. Een paar mensen kregen zelfs een ram tegen hun borstbeen of een zwiep van haar staart. Dit alles is niet zo verwonderlijk. Dusty heeft haar territorium bepaald en bewaakt dit om haar kalf in veiligheid te baren en te beschermen. Haar anders doorgaans halfgesloten ogen staan nu wijd open.
Haar gedrag tegenover het handjevol mensen dat ze al jaren kent is daarentegen des te verbazender. Tegenover ons is ze vrediger dan ooit. Voor Kate, Jane en Ute gaat ze direct op haar rug liggen en laat zich strelen, strijken en verwennen. Ze liet zich door Trevor wegduwen van Lucienne en had grote belangstelling voor Silke die haar magische bellen liet rinkelen. Ze poseerde gewillig voor George's camera en mij liet ze rustig onder haar door duiken in ons onderwaterballet.
Achter het rif draait ze haar rustrondes en verder lijkt ze haar kinderkamer te inspecteren. Er liggen daar onder water enorme rotspartijen met een doolhof van gangen ertussen. Verrekijkend zag ik hoe ze met haar staart op het water klopt voor ze zijdelings diep duikt. Ik denk dat ze deze geluidsbron mede betrekt in het zorgvuldig soneren van het geboortegebied. De zijdelingse positie stelt haar in staat om vanonder een hoek de topografie van de bodem te bestuderen. Dusty doet niks 'zomaar' en nu staat alles in dienst van haar aanstaande moederschap.
Zelfs de vaste zwemmers mijden dit gebied. Niet zozeer uit angst als wel uit respect. Wij jagen niet op haar, ook niet om te strelen. We laten het initiatief voor een ontmoeting aan haar over.
Voor boten toont ze nog nauwelijks belangstelling. Zelfs de vissersboten, waarbij ze de afgelopen winter nog vrolijk in de boeggolf zwom, lijken hun aantrekkingskracht te hebben verloren.
Op alle vragen over hoe het straks verder zal gaan is er maar één antwoord: de tijd zal het leren. Er staat binnenkort een wonder te gebeuren. Een wilde, interactieve dolfijn gaat een kindje krijgen. Dat zal haar, vooral in het begin, niet meevallen. Ze mist de ervaringen die andere dolfijnen in hun groep opdoen en zal in veel opzichten het wiel overnieuw moeten uitvinden. Ons past enkel terughoudendheid. Hoe goed bedoeld ook, onze 'hulp' kan haar enkel hinderen. En bovendien heeft Dusty in het verleden overvloedig aangetoond dat zij haar mogelijkheden heel wat beter kent dan wij. Sterker nog, wij zijn in feite haar enige bedreiging. Laat haar dus met rust, haar geschenk kan een wereld voor ons openen.
video's: http://gallery.me.com/dolphin_address/100105 en 100108 (slecht zicht).
PS Doortastende bezoekers hebben al ontdekt dat er nog een familie van 110 foto's op http://gallery.me.com/dolphin_address/100095 staat, Burgemeeuwsters.