Vaak was Dusty in geen golven of deining te bekennen, al in geen getijden. Dan ging ik het water in en daar was ze, alsof ze op me gewacht had. En niet enkel met mij, ook met anderen, vooral de vaste zwemmers. Ik stelde een gedurfde theorie op: misschien benutte ze de lichtbreking van een golf om te zien wat boven water gebeurde. Ute voorzag in de oplossing van Dusty's ademhalingsbehoefte: ze zou dit om de Hoekrots doen, buiten zicht.
Na drie weken onder nul bevriezen fragiele fantasieën tot arctische ijspegels, die onder eigen gewicht afbreken en droomdraken aan de werkelijkheid spietsen.
Laten we het maar es onder ogen nemen vanuit de geest van de dolfijn. Zou ze zich ervan bewust zijn dat haar rugvin zichtbaar wordt als ze boven komt? Dat is meer dan waarschijnlijk. Ze is zich zelfs meer dan intuïtief bewust van haar rugvin. Ik heb haar deze zien gebruiken als een omgekeerde peilstok voordat ze in stormweer bovenkwam.
Dit doet vermoeden dat als ze reden heeft om niet te worden gezien, ze zal voorkomen dat haar rugvin zichtbaar wordt als ze boven komt ademen. Dit is fysiek heel wel mogelijk en duidt er ook op dat ze er tenminste geen bezwaar tegen heeft om te worden gezien wanneer ze bij het ademhalen haar rugvin wel toont.
Om te proberen in de geest van een dier te treden is voor sommige critici een dankbare uitnodiging om je te veroordelen wegens antropomorfisme. Maar hoe kun je gedrag anders begrijpen dan empathisch? Bovendien, ik hoef me niet te verantwoorden voor de wetenschap wanneer ik het voorstellingsvermogen van mijn bezoekers uitnodig.
Laten we ons maar es opwekken binnen de geest van een dolfijn. Ik neem aan dat algemeen bekend is, dat dolfijnen met één hersenhelft slapen. Omdat zij, in tegenstelling tot ons, bewust moeten ademhalen moet er worden wachtgelopen. Dus wisselen ze van helft, om de een tot twee uur. Als ik nu een dolfijn was, zou ik het risico tegen obstakels te botsen tijdens mijn 'half' slaap willen uitsluiten. Ik zou een veilig traject willen volgen dat geen abrupt einde heeft. Iets tussen een cirkel en een ellips zou voldoen.
Dusty is bekend met het beschrijven van een cirkel. Ik heb haar dat vaak zien doen bij Pollenawatch in haar Fanore-jaren. Wij begrepen dit als slaap-, ofwel als jachtgedrag. Achteraf zou ik voor slapen kiezen, omdat er met jagen meer variatie in haar gangen zou zijn.
Als ik deze slaaprondes zou uitvoeren, dan zou ik mijn wakende hersenhelft aan de buitenkant willen hebben, omdat het gevaar het meest waarschijnlijk van daar zou kunnen komen. Dit leidt me tot de hamvraag: als Dusty van hersenhelft wisselt, verandert ze dan ook van zwemrichting?
Let wel, deze redenering is toegesneden op de solitaire dolfijn. Bij een school dolfijnen zou de gezamenlijke waakzaamheid de overhand hebben.
Ik heb haar dit nooit zien doen. Ze zwom altijd met de klok mee om het rif, ook bij Green Island, rond de 'Hammer Rock', hoewel tegen de klok in bij de 'Boathouse Bay', rond 'Two Bottle Island', maar ook altijd.
Maar als niemand keek, zoals 's nachts? Een nieuwe valkuil opent zich, het aanpassen van de werkelijkheid aan de veronderstelling. Maar toch ook, de slaapgewoonten van dolfijnen zijn goed genoeg bestudeerd om het halfhersengebruik vast te stellen. Mocht je dit willen Googelen, ik heb een fuik opgesteld op:
http://www.scientificamerican.com/article.cfm?id=how-do-whales-and-dolphin&page=2
★'Mind in the waters' is ook de titel van een 'must have' boek voor liefhebbers van walvisachtigen. Zoek op Amazon.com.