De veteranen onder de bezoekers zullen zich Verena herinneren. We woonden tweeënhalf jaar samen, meestal op het weitje, deels in Berlijn en korter elders.
Hoewel ons hoofddoel het zwemmen met Dusty was, wandelden we vaak in verwondering door de schoonheid van 'the Burren'. Ook ging Verena alleen op lange wandelingen en kwam vaak pas terug als de zon allang onder was.
Verena heeft niet alleen buitengewone zintuigen zoals ruiken, zien en horen, ze is ook een voormalige biologiestudente met een sterk opmerkingsvermogen. Ze heeft mijn ogen geopend voor detail en inzicht en hoewel ze terugging naar Berlijn om haar studies in Shiatsu, bio-energetische behandelingen en voetreflexologie, heeft haar inspiratie mij nooit verlaten.
We hebben honderden keren met Dusty gezwommen, vaak haar en elkaar gevideo’d en 's avonds geprobeerd onze ervaring met de dolfijn te analyseren onder het kijken naar wat we die dag hadden opgenomen.
Wij ervoeren dat de impact van een ontmoeting met Dusty later kwam en een heel persoonlijk en intiem begrijpen onthulde. Evenzo had Verena een levensgevaarlijke ervaring die ze pas achteraf kon verwerken.
Onlangs heeft Verena een praktijk geopend in Berlijn. Ze heeft een aantrekkelijke website op Internet gezet met het adres www.energetische-koerperarbeit-online.de. Ze geeft informatie over een breed scala van onderwerpen over genezen en gezondheid.
Een aparte bijzonderheid zijn haar levensverhalen. Een daarvan is het verhaal van de monstergolf.
De volgende gebeurtenis herinner ik me heel goed, want ik was er bij, meegesleurd en me rot geschrokken toen ik zag dat Verena tegen de rotsen gekwakt werd, teruggespoeld en nog een keer.
'Na een uur zwemmen wilden we het water uit. De golven sloegen met geweld op de scherpe rotsen. Omdat mijn voeten vastzaten in een grote (mono)vin besloot ik de nauwe rubberen hielbanden in kniediep water af te doen. Net toen ik een voet vrij had, zag ik haar aankomen. De megagolf. Een voet uit en een in de vin. Ik kon zwemmen noch lopen. Ze greep me en als een blaadje papier werd ik heen en weer gesleept. En nog es. Ik raakte in paniek. Ik trok aan de band die nog steeds om mijn voet zat en plotseling voelde ik de bodem met de andere. Ik kon m'n voet niet loskrijgen. Het ging eenvoudig niet en toen ik achter me keek zag ik haar grote zuster aan komen rollen. Ik had maar één gedachte-Nu is het voorbij. Ik kon niets doen. Alle inspanning was zinloos geworden.
Ik voelde me opgenomen door een gevoel van oneindige lichtheid. Ja, dat was het. En het water slokte me op.
Ik vond mezelf terug, hangend aan de rotsen, precies waar ik er uit wou, ongedeerd.
Ik had losgelaten, de controle opgegeven en het maar laten gebeuren. Ik had kunnen sterven, de kracht van de golf was overweldigend en de rotsen zo scherp als scheermessen. Maar het kwam toch anders.
Maar boven dit alles was dat wonderbaarlijke gevoel. Er was niets meer aan te doen. Ik had mijn best gedaan en losgelaten om te rusten. Vrede. Oneindigheid.
En dit is precies zoals ik me doodgaan voorstel.
Levend sterven laat me leven.
Een (h)eerlijk geschenk, niet waar?'
Verena Schwalm- Praxis fuer Energetische Koerperarbeit/Berlin-Fanore