Eigenlijk had mijn continentaal intermezzo minstens zo opwindend moeten zijn als mijn heenreis. Maar behalve dat m'n lievelingsstick letterlijk om zeep werd geholpen heb ik gewerkt als een kei in de branding en vlijmscherp ingekocht. Gelukkig verkeerde ik merendeels onder vriendinnen die het allemaal veel beter wisten dan ik, wat alweer een hele zorg minder was.
De beide zonnepanelen zijn, zoals de foto bij de vorige Dolphin Address al verried, gemonteerd, hetgeen me onmiddellijk deed promoveren naar de eredivisie der optimisten. Investeren in de Ierse zon getuigt van een grafstreeks vertrouwen in de opwarming van de aarde.
In dit licht moeten ook de peperdure reparaties, voortkomend uit de APK van de bus, worden bezien. Voor een nieuwe tweedehandsbus is het een spotgoedkoopje!
Wat de tent-achter-de-bus betreft, het pvc-buizenskelet is compleet en het zeil kan met klittenband aan het achterdak worden bevestigd. Op het weitje kan ik de bus altijd wel met de neus in de wind parkeren, zodat ik de tent in situ kan finetunen.
Omdat de zonnepanelen wel in mijn elektriciteitsbehoefte, maar niet in de verwarming van de bus voorzien, heb ik een 'Blue Cat' van Camping Gaz gekocht. Wonderlijkerwijs waarschuwt het veel-sprakig opschrift dat het product enkel buiten mag worden gebruikt. Dat is te vergelijken met een regenschuwe paraplu.
Om mijn winterhardheid op te voeren heb ik mezelf van kop tot teen in de merinoswol gestoken. Weliswaar niet goedkoop, maar welk een weelderige weldaad aan warmte. Zie www.icebreaker.com
Omdat mijn Nikon-camera in haar onderwaterhuis de voorbereiding van een complete expeditie vergt, heb ik een Olympus 1030 SW kameraadje gekocht, bij wijze van visueel notitieboekje. Ze is shock (tot 2 meter hoogte) - en water (tot 10 meter diep) proof. Ze meet 9,5x6x2cm en fotografeert in 10,1 megapixel. Ze kan ook video opnemen en past mooi in de mouw van mijn natpak. Hiermee hoop ik (bijna) niks meer te missen.
Maar waar ik nog het meest mee verguld ben. Vier jaar geleden kocht ik een Dell XPS voor een bedrag waarvoor ik makkelzat vijf behoorlijke pjoetrs had kunnen kopen. Maar ik moest en zou zo nodig het allerbeste in de bus halen. Wie heeft er nog zin om mijn teleurstelling na teleurstelling na teleurstelling te schetsen?
Niet alleen rammelde het kistje aan alle kanten, de support van Dell was vrijwel non-existent. Daar kwam nog bij dat de software die ik importeerde nauwelijks spoorde. Ik schat dat ik in de afgelopen vier jaar ongeveer een jaar voor niks heb zitten werken en wachten. Ook mijn Targa had haar beheptheden, zoals de andersomwerking van de linker- en rechter muisknop. Ik zinde al enige tijd op een schone lei, maar werd steeds weerhouden door de vrees dat een nieuwe PC enkel nog een steen om mijn nek zou betekenen.
Tot voor zeer kort had mijn geringschatting van mijn digitale vermogen de overweging van een Apple uitgesloten. Het was ook meer een impuls van mijn avontuurlijke natuur die me bewoog tot het betreden van een MacMe-vestiging. Het argument van de verkoper dat zowel de soft- als de hardware van dezelfde producent afkomstig was, opende mijn bevattingsvermogen. Twee dagen later kocht ik de MacBook waar ik nu deze tekst op tik.
Ik heb mijn rotsrennen wel vergeleken met een continu proces van problemen oplossen, waarbij elk resultaat verblijdt en optelt in zelfvertrouwen. Ditzelfde overwinningsgevoel omarmt me bij mijn verkenningen op de Mac. Slechts één gevoel van spijt: dit had ik vier jaar geleden moeten doen. Gelukkig geloof ik niet in parallelle werkelijkheden, want mijn fantasie duizelt bij de gedachte wie ik nu had kunnen zijn.
Al met al heb ik meer geld uitgegeven dan ik dacht dat ik had en het voelde bijtijden alsof ik financieel incontinent was. Maar zeg nu zelf, hoeveel warmte geven briefjes van 50 euro en met hoeveel mensen kun je dat geld delen? Voorlopig kan ik weer heel wat kanten op met mijn uitrusting en mijn uitnodiging om dit op je schermpje mee te beleven blijft onbeperkt. Blijf kijken en wees aardig voor jezelf.