28 februari 2008
Voor veel mensen is een dolfijn een denkbeeldig knuffeldier. Op afstand bewonderen ze haar elegantie en het moeiteloze gemak waarmee ze door het water glijdt. Haar worden allerlei menselijke deugden toegedicht, waarvan het meest indrukwekkend haar intelligentie lijkt. Kennelijk zijn we zo trots op ons eigen denkvermogen dat we het met graagte elders waarnemen. Zo lang dit binnen onze verwachtingen ligt, is het meer dan welkom. Zelfs als een dolfijn gedrag ten toon spreidt dat we niet kennen, voelen we de uitdaging dit te begrijpen. Wat wellicht nog hoger gewaardeerd wordt is de persoonlijkheid van een dolfijn. Ze wordt beschouwd als een vrije geest en het is bijna een wonder als er eentje uit zichzelf naar ons toekomt. Dat ze een vrije wil heeft past in dit plaatje en wordt volop bejubeld.
Totdat ze iets doet wat we niet zo leuk vinden. Dan is ze plotseling een wild dier en dus onbetrouwbaar. Dan zijn we opeens niet meer zo blij met haar eigen wil. Dan slaat de stemming om en wordt ze als mogelijk gevaarlijk beschouwd. Is dat nu zo, of missen we hier een stukje sleutelinformatie?
'Dusty verwrongen'
Laten we het beruchte geval van de Duitse fotograaf maar es onder de loep nemen. Volgens eigen zeggen werd hij aangevallen door Dusty. Zijn relaas inspireerde krantenkoppen als ‘Killer dolphin in Clare waters’. Ik snapte niet hoe dit had kunnen gebeuren. In de zomermaanden van 2005 hebben duizenden mensen de dag van hun leven gehad door Dusty te zien, met haar te zwemmen of haar zelfs aan te raken. Wat kan haar er toe aangezet hebben om zich zo te misdragen? Zelf zwem ik nu al zeven jaar met haar en met mij is ze altijd opgewekt en vol vertrouwen.
Vanuit twee verschillende kanten hoorde ik wat in werkelijkheid was voorgevallen. Toen de Duitse fotograaf met zijn kostbare camera het water in wilde gaan werd hij door verschillende regelmatige zwemmers gewaarschuwd dat hij beter zijn camera op de wal kon laten als hij niet bereid was deze op te geven als Dusty deze hebben wilde. Zij kent geen mijn of dijn. Zij vraagt niet eerst aan een vis of die wel opgegeten wil worden. Dat is een soort denken dat veel mensen niet kunnen begrijpen. De Duitse fotograaf sloeg al deze waarschuwingen in de wind. Sterker nog, toen Dusty naar hem toe kwam flitste hij haar recht in de ogen.
Hij had echter niet de moed dit verregaande gebrek aan respect aan de pers te melden. En omdat slecht nieuws nu eenmaal beter verkoopt dan goed nieuws kwam dit wel in de krant.
Gelukkig reageert Dusty zeer zelden met dit soort gedrag om haar verontwaardiging te tonen. Haar meest humoristische reactie vind ik altijd nog dat ze een opdringerige vrouw die steeds weer probeerde om zich aan haar rugvin voort te laten trekken, tot twee keer toe in zo’n drijfeilandje van zeewier en dode kwallen leidde.
Het is niet helemaal terecht om de schuld van foute berichtgeving aan de pers toe te schrijven. Uiteindelijk bepaalt het publiek wat het liefst wordt gelezen.
Moge dit stukje aantonen dat de conferentie inzake ‘solitaire dolfijnen’ bepaald geen overbodige luxe is.
12 t/m 14 mei.
Bijzonderheden op
www.irishdolphins.com/conference
Jan Ploeg, weitje Fanore, 28 februari 2008
print versie