DA 2006: Pecunipagina (Wanneer kon jij voor het laatst het lachen niet laten?)
Dolphin Address 23
25 september 2006
Laat ons wat keten. Ken je je de bietels nog? A long long time ago. Zou je moeder moeten weten, of was het je vader? Ik heb wat met hun teksten gestoeid. Kijk maar es of je de songs er bij kunt vinden.
Elleke dag, alleen op een bult.
Sta ik dan, hoofd in hand.
Ik heb weer zwart gewerkt.
Vallen, oh ik ga vallen, van jullie allen, vraag ik een hand.
Niets is meer waar.
Gister toch, zag ik echt nog helemaal geen zorg. (rust zacht, lieve André)
Help, je bent niet overbodig.
Zeg ik je, ‘k heb je nodig.
Ik vroeg je nooit om geld, mijn eigen beelden slechts door gegeven.
Joh, wat zeul je daar toch wel mee, voor ‘t leven.
In uit haar ogen straalt niets meer, geen spoor van liefde in haar snik.
En al de mensen die komen gaan, even bij je staan.
Ik wil jou, ik wil je zo erreg, ik spring van de berg.
Omdat de wind zo blaast, ga ik omhoog.
Oh, dat wonderbare doel, niks meer te doen.
Neem je zo stervensgraag mee, liefst nog meteen.
Help me dan een voetje op de vloer.
Laat me niet vallen.
Gaat het weer een beetje? 'Tis maar een spelletje! Zo je zin hebt, maak je voor iedere goede oplossing een euro over op giro
2153717 tnv. J B Ploeg/Siopa Fanoir/Fanore/Craggagh/County Clare/Ierland
Ik wakker de dag in op mijn winderige weitje en karn een slok water tussen mijn wangen tot het fris er uit is. Zin na zin laat zich veroveren als in een moeilijk boek. Als een streep zonneschijn liggen de kalveren te bruinen op Kaap Koeiekop. Een milde regenboog zet een schoorvoet in Connemara. De rotsen poetsen hun tanden in de hagelwitte stort van kruiende kruinen. Het natte gras is in vlagen tussen stenen gevlijd en vonkt in de zon. Kamille zwaait naar mij op kromme stelen en er voert een felle huiver door een bosje stervende zeealsemien. Een Jan van Gent zwart-wit wiekt in een verre jachtvlucht voorbij. Gouden korstmossen tegen het helderblauwe fond van een rusteloze oceaan. Een late bij zoemt voorbye-bei. Een overmaat aan schoonheid op een lege maag. In koude melk laat ik mijn muesli wellen en slobber langzaam het pannetje leeg. Dit is toch niet meer te vertalen. Ergens moet ik me kunnen bevrijden van het schaduw denken in Engels. Een taaleigen streekhoekje tegen onverwachts heimwee, een lange afstands liefdesader als een doekje voor het bloeden. Stil verdriet in wassende tranen of toch maar liever de lucht in? Een meeuw vlaagt voorbij, keert en staat, spiedend in de wind.
Wat kan ik doen. Ik heb nog zoveel te verhalen voor ik doodloop in een lege portemonnee. Landgenoten, het zit zo. Vijf jaren heb ik jullie toegeschreven, mijn liefde geput uit de kille diepten van de oceaan en op jullie zilveren schermpjes geboden. De kruik gaat te water tot de wal het schip keert. Ik kan nu eenmaal niet met een glimlach betalen, maar er geld voor verlangen bezwaard me. Help me financieel in evenwicht te blijven. Donaties vinden hun noodzakelijk welkom op mijn rekening: Giro 2153717 tnv. JB Ploeg, Siopa Fanoir, Craggagh, County Clare, Ierland.
Ik ga van start met een feuilleton.
In 1966 en ’67 heb ik een jaar door Europa tot in Israel gezworven en dit dik dertig jaar later (in ’99) opgeschreven in de uiteindelijke bevrijding van mijn MD aandoening. Vier het mee als een feest van de vrijheid, in wekelijks wisselende porties van Engelse en Nederlandse versies. Mijn kacheltje dient wel gestookt, want ik wil jullie niet aan een randje laten hangen als ik er zelf af tuimel. Kijk het even aan en steek een tientje duim op. Hetzelfde geld(t) voor onregelmatige berichten vanaf ‘Dolphin Address’.
Mijn bovenste- en beste buurman, Willem Verhulst, is zo vriendelijk de feuilleton in begrijpelijk Engels te verbeteren. Drie Hoeraatjes, twee pinten en een warme hals voor Willem!!!
Jan Ploeg, Schuurtje Fanore, 25 september 2006
(Wanneer was dat nu, dat je voor 't laatst het lachen niet kon laten?)
print versie