Dolphin Address 16
14 april 2005
Dit is de naam van zo'n vechtfilm van Stanley Kubrick. De held is als een kerstboom behangen met allerlei wapentuig. Niet direct mijn film, maar de titel spreekt me in zoverre aan, dat ik me ook graag en vooral om praktische redenen mag behangen met allerlei dingen die ik nodig kan hebben. Daar heb ik mijn kostumering op ingekocht. Met mijn twee jassen, binnenjas, hoody en bodywarmer heb ik in totaal 34 zakken tot mijn beschikking en daarvan heb ik er tot nu toe 28 actief in gebruik. Paspoort, visitekaartjes, dictafoontje, notitieboekje, alles heeft z'n plek en is daar wanneer nodig. Het is even organiseren en onthouden en dan is het een weelde om alles zo bij de hand te hebben.
Dat vond ik ook toen ik drie jaar geleden na 30 jaar op een boerderij met 17 vertrekken in mijn auto begon te wonen. Opeens kwam alles weer binnen armbereik. Mijn auto werd mijn 'Full metal jacket' en zelden ben ik er meer dan een paar honderd meter vandaan. Het is een volwaardige, mobiele, tot twee persoons miniwoning. Alleen de keuken en de badkamer ontbreken, maar daar voorzien mijn rotsnest en de oceaan in.
De energie in de bus wordt geleverd door de motor. Via de auto accu wordt de stroom naar een marine accu geleid, waarna het door een inverter van 12 volt wordt omgezet tot 220 volt. Daarop werkt mijn computer, ondersteund door twee opslag batterijen. Zo ook mijn scheerapparaat en de lader van mijn camera batterijen en die van mijn boormachine accu's. Het halogeen lampje boven mijn werktafel wordt direct door de marine accu gevoed. Tussen beide accu's heb ik een schakelaar gezet, om te voorkomen dat ik de auto accu uitput en de bus niet meer kan starten.
Sinds kort heb ik een vodafone connect card waarmee ik rechtstreeks vanuit de bus kan e-mailen.. Dit geeft een enorme vrijheid vergeleken met de wachttijden in peperdure Internet cafés. Bovendien geeft het een gevoel van verbondenheid.
Volgens de Nederlandse wetgeving maakt een nagelvast ingebouwd bed van een bus een 'camper' en daar moet waanzinnig veel meer belasting voor betaald worden. Vandaar dat mijn bed door de zwaartekracht en een paar losse pennen bij elkaar wordt gehouden. Het steunt aan de zijkant op een aangepaste wielkast en in het midden op staande schotten multiplex met hoekijzers. Het luxueuze latex matras ligt op drie platen multiplex waarvan twee op elkaar. Als ik de steunen een beetje scheef zet kan de derde plaat daarop en op de andere aangepaste wielkast steunen en dient als Verena's slaapplaats. Het matras daarvoor dient mij nu verticaal als rugleuning.
In single opstelling heb ik een uitneembaar tafelblad dat ingeklemd kan worden tussen een van de wandplanken en op maat gemonteerde hoekijzers, naast de schuifdeur. Ook heb ik voor, boven het dashboard kastje een profiel gemonteerd waar ik een werkblad in kan klemmen.
Aan de achterzijde van het chauffeurs tussenschot hangt een tentschort voor kleine dingetjes en langs de gesloten zijde, boven mijn bed, hangt een textiele berging met 10 vakken. Deze gebruik ik onder andere voor mijn woordenboeken, computer boxen en rommelzakken. Als safe gebruik ik een afsluitbare metalen munitie kist die ontploft tegen onbevoegden en onwrikbaar aan de auto verankerd is. Daarin rusten mijn laptop, de digitale camera, het onderwater huis, de verrekijker en andere zaken die me lief zijn. Onder mijn bed is een bergruimte voor zwemzaken, gereedschap en kleren. Bij een dubbel bed komt er nog een zelfde bergruimte bij.
Mijn watervleugels passen precies achter beide stoelen in de cabine. De mono's zitten ingeklemd in de plankwand. Boven mijn tafelbad is volop ruimte om allerlei platte zaken achter de plankjes te schuiven. Mijn eten bewaar ik in een 20 liter watervat naast het tafelblad. Verder heb ik een koelkastje die tot 30 graden onder de omgevingstemperatuur werkt, een grote C1000 tas, die aan de bijrijders kant aan de deur is gemonteerd, een halogeen headset en niet te vergeten een kofferbak boven op de auto.
Ik zal nu mogelijk een paar dingen zijn vergeten, maar als ik ze nodig heb dan weet ik ze te vinden.
Jan Ploeg, Fanore weitje, 14 april 2005
print versie