Dolphin Address 5
13 februari 2005
Met een vrolijk melodietje in mijn hoofd daal ik het trappenhuis af. Ik ga de stad in en dat vind ik soms heel leuk, zoals nu. Geoefend rammel ik de juiste sleutel uit mijn bos en steek hem op de juiste wijze in het stille slot.
Het regent, o wat regent het, maar mijn capuchon werkt als een huisje. Hier woon ik en dat doe ik overal. Ik veer het wintergrit knarsend onder mijn zolen door. Zoveel te zien.
Een mevrouw struikelt bijna over de riem van haar onverstoorbaar jonge hondje en voegt het toe: ‘Du bist auch so bloede, heute!’ Een heel lage auto zoeft op heel hoge wielen voorbij. Een speeltuin ligt kinderloos in de regen. Een Turkse vrouw in een tentjas sloft in huiselijk tempo met een enorme zak sinasappels voorbij.
Ik vraag me af of Karl Marx niet veelvuldig omgedraaid wordt door de naar hem vernoemde straat. Allemaal kapitaal: een meubelhuis met een hoekzit en een geweerzaak met sportieve kleding, een eigentijdse Indiase winkel en een Epikuur voor Turks zuur, een Imbiss, waar je voor 99 cent in een Polette kunt bijten, dat is een geplette gehaktbal, een telecafe en nog een, om goedkoop met Turkije te bellen.
Ouwe hippies zie je hier geregeld en ze vallen in twee soorten: dik met vet lang haar in een staartje en ordinaire kleren, en sterk mager met los gewassen lange haren, ascetische gezichten met veel neus en corduroy.
Het is op allerlei manieren nat op straat. Zonneschermen wateren af als stortgordijnen, de punten van paraplubaleinen lijken het op je ogen te hebben voorzien en op iedere straathoek verzamelt zich een zooldiepe stroom regenwater.
Het is flink druk in waar geschuild kan worden. Vooral het winkelcentrum ‘Neukoellner Arkaden’ stroomt over. Er kan uit de hele wereld gegeten worden en zo wordt de Turkse eethoek slechts door een anderhalve meter muur gescheiden van haar Aziatische collega. Een vrouw eet een Falafel met over één schouder één bandje en over de andere twee. Een eenvoudig mysterie. Toch wordt er ook nog stevig traditioneel gegeten. Men gebruikt hier onwijs veel tomatenketchup op de currywurst en m.i. terecht, want ze hebben nog minder smaak dan fabrieksbrood.
Ook nog een canyon ervaring. Op de roltrap kun je ver naar boven in deze stalen tent en huiverend naar beneden blikken.
Weer op straat lijkt ieder haastig en geïrriteerd. Als ik een zebra oversteek staat er een auto ronkend gas te geven en een hoge rug tegen de rem op te trekken. Ik werp een vernietigende blik door de voorruit en zie dat mijn lichtje inmiddels op rood staat. In sprint red ik mijn vege, natte lijf. En nu naar huis, lekker opdrogen.
Jan Ploeg, Berlijn, 13 februari 2005
print versie