Dolphin Address 36
31 december 2004
Inmiddels is de bittere beslissing gevallen. Na vele weken wegen van argumenten voelt de uitkomst toch nog plotseling aan. We zijn terug in Berlijn. 1800 km in 3 dagen. Vier uur vastzitten in het verkeer van Dublin maakt het emotioneel gemakkelijker om Ierland te verlaten, maar fysiek niet.
Middenin de nacht door de bochtige bergen van Wales onder hevige slagregens en over ondergelopen weggedeelten, tot uit het niets een helder verlicht Shell station opdoemt dat drink en voedsel verschaft voor mentale kracht. Vastbesloten voorbij Birmingham te komen om de dagelijkse files te vermijden. In de auto slapen op de parkeerplaats van een 'Services' tussen een Grote Broer en een Wegkasteel. Ruim op tijd in Harwich om de linkerspiegel te repareren met de vulling van een leeg pakje Rothman's en een halve kilometer tape. 3,5 uur eindeloos vervelen op de boot naar Holland. En dan weer rechts rijden door een verlaten Randstad, de duisternis van de polder, de popperige rotondes van Roden en dan, als een tijdelijke ademteug, de vrachtwagenparkeerplaats bij het zwembad van Norg.
Om 8 uur op na 4 uur slaap en de belangrijkste dingen gedaan, zoals mijn Moeder bezoeken en een rol rubber kopen voor de watervleugel. Halverwege de middag was ik klaar met mijn boodschappen, dus op naar Berlijn. Royaal snel over meerstrokige Autobahnen, maar toch nog tot drie maal toe vet in de 'Stau'.
Ik heb al eens eerder het 'zeewier-effect' genoemd, de optische illusie, die je doet geloven dat het zeewier stilstaat, terwijl de bodem verschuift. Iedereen kent het 'trein-effect', als je een rijdende trein vanuit een stilstaande ziet en de illusie krijgt dat je zelf beweegt. Dit geldt ook voor het stilstaan in de Stau. Als het verkeer op de strook naast mij ging rijden voelde ik levensecht, dat ik terug rolde, zelfs als ik met mijn voet zwaar op de rem drukte. Waarschijnlijk een bijwerking van doorrijden. Toen Berlijn, zonder mankeren rechtstreeks naar de Weigandufer. Alsof de hele route in slaap gevallen was en op het juiste moment weer ontwaakte.
Wat nu, Berlijn. Ik zou een naargeestige beschrijving kunnen geven van torenhoge huurkazernes en straten vol anonieme achterdochtige mensen. Maar ik woon hier in licht en liefde en warm me aan de sprankel van Verena's geest.
En wat de watervleugel betreft, Berlijn heeft ongekende mogelijkheden voor het ontwikkelen van de meest ideale combinatie van alle voorgaande bevindingen. Mijn hoofd duizelt nog, maar niet lang meer. We houden je op de hoogte.
Jan Ploeg, Berlijn, 31 december 2004
print versie