Dolphin Address 25
17 oktober 2004
Een plotselinge pijnscheut herinnerde me aan het concert van Jethro Tull in Amsterdam, 1971. Wekenlang had ik me er op verheugd mijn absolute helden in hun muziek te zien. Het werd een slordige afgang, hun perfecte studio harmonieën sneuvelden een voor een in een rommelige avond.
Eigenlijk had Davy zelfs geen 5 minuten. Familie omstandigheden wogen zwaar op hem. Wat me vooral opviel was zijn kracht. Die was zo veel meer dan de bankschroef handdruk, het best nog te beschrijven als een mentaal momentum. Ik legde uit waarvoor ik kwam en met een besliste vriendelijkheid verwerkte hij dit tot een advies: de firma Metal Tech in Ennis. Hij vroeg nog het adres van mijn website, ik draaide de auto en reed om een bocht. Daar schreef ik snel de firmanaam op en speelde het filmpje 'Jan meets Davy' nog een paar keer af. Alsof ik Elvis had ontmoet, maar dan anders, heel anders.
Thuis zocht ik tevergeefs naar het adres van Metal Tech in de 'Yellow Pages'. Ook Google kon me niet verder helpen. Ook gij, Davy?
Ik herinnerde me eens gehoord te hebben dat het vet duur is om in de 'Yellow Pages' te staan, dus toog ik de volgende dag met al mijn vertrouwen naar Ennis. Het was wel even doorzetten bij de 'Tourist Information', maar na enkele interne belletjes kwam Metal Tech tevoorschijn. De firma bleek gevestigd in Sixmilebridge, een 15 kilometer verderop.
Vanuit een praatpaal belde ik het nummer, maar hield onvoldoende rekening met de gretigheid van Eircom. Mijn enige drie Euro munten waren op voordat ik uit kon leggen wat mijn bedoeling was. Met een grove verwensing aan het adres van het Ierse telefoonnet pakte ik mijn schrijfsel bijeen en zag tot mijn verbazing de tekst 'incoming call' op het venstertje verschijnen. Ik dacht dat dit alleen in Amerika kon. We spraken over het wat waar en hoe en anderhalf uur later probeerde ik de adresbeschrijving te matchen met het straatprofiel ter linkerzijde.
Ik werd ontvangen door de directeur, Liam, aan wie ik de huidige watervleugel toonde en haar eigenschappen uitlegde. Hij nam me mee naar een grote hal en toonde me de roestvrij stalen pijpen en de machines die ze konden bewerken. Ik voelde me heel erg begrepen, zo zou het echt kunnen.
We spraken af dat ik hem een gedetailleerde tekening met alle cruciale maten en een beschrijving over het functioneren van de vleugel zou sturen, zodat er eerst een prototype kon worden gemaakt. Dit is ook wel nodig, niet alleen voor wat betreft de vorm van de vleugel, maar vooral voor de drijfbaarheid. Bij het tekenen van de buis vleugel stuitte ik op een onverwacht inzicht dat de vleugel zo mogelijk nog effectiever maakt. Door een simpele ingreep lijkt het mogelijk dat de zeilen zich enerzijds voegen naar de stroomlijn en anderzijds een groter opper- en stuwvlak kunnen aannemen. Dat wordt dus toch weer uitproberen en deze keer samen met Dusty. Ik voel het uitvinders bloed al weer vrolijk door mijn slagaderen pompen. Spannende tijden.
(wordt vervolgd)
Jan Ploeg, Killohill, 17 oktober 2004
print versie