Dolphin Address 3
16 juli 2004
Ierland eert zijn schrijvers en terecht. Ze hebben een onherbergzaam eiland bevolkt met gedachten, dromen en verhalen, een welvoorziene dis voor de geest. De inspiratie die op de bevolking is overgesprongen kent geen grenzen. Als je hier de weg vraagt is het steevast vlak om de hoek. Het feit dat die hoek 5 kilometer verder is wordt overspeeld door de wens de onwetende reiziger te plezieren.
Deze creatieve aanpassingen van de waarheid worden enkel versterkt in geval van dolfijn. Menigeen onderhoudt een tuintje met eigen ervaringen vaak met een krachtige overtuiging, gestaafd door hard beweerde feiten.
Zo beweerde Paddy twee jaar geleden dat Dusty geprobeerd had zijn dochtertje de zee in te duwen. Omdat ik dit maar met moeite geloofde, nodigde hij me uit 's avonds de video te komen bekijken die hij er toevallig van gemaakt had. Op zijn moment van de waarheid zag ik inderdaad de dolfijn achter het meiske opduiken.Toen ging het scherm op zwart en hij zei: 'Nou, zag je dat?'. Ik zei dat ik niks meer gezien had en vroeg waarom, waarop hij antwoordde: 'Ik moest natuurlijk de camera wegleggen om het arme meisje te redden!'. Dit soort bewijzen uit het ongerijmde hebben mijn pad vaker gekruist.
Vorig jaar is Dusty meerdere malen in gezelschap van andere dolfijnen gezien. Eén, mannelijk, bezoek heb ik beschreven in
DA 18, 2003. Half september vorig jaar werd ze gezien in gezelschap van een groep vrouwelijke dolfijnen. Vrijwel onmiddellijk deed het verhaal de ronde dat ze zwanger was en daarom andere dolfijnen zocht om als vroedvrouw te dienen. Vlak na de triomfantelijke aankondiging op
www.irishdolphins.com werd de blijde gebeurtenis alweer herroepen. Dusty zou het doodgeboren kalf van een andere dolfijn hebben voortgeduwd. Later werd dit gewijzigd in een bos zeewier.
Een paar dagen geleden verkondigde een magere, ongeschoren man in een motorjack, dat Dusty die morgen een jong had gekregen. Hij had het kalf zelf gezien. 'Ze laat haar jong in volle zee achter om te komen spelen met de zwemmers'.
De dag tevoren, toen we met haar zwommen, hadden we niets bijzonders gezien, maar je kunt nu eenmaal heel moeilijk aan een dolfijn zien of ze zwanger is. Verena had echter een opmerking gemaakt over Dusty's enigszins geprononceerde en geplooide vagina, vergeleken met vorig jaar.
Ze reageerde met vrouwelijk enthousiasme, terwijl ik me wat terughoudender opstelde: 'Eerst zien'.
We gingen rechtsreeks naar Pollenawatch, waar de golven met geweld op de rotsen klapten. Niks te zien. geen Dusty, geen kalf. Dan maar naar de wat meer beschutte tweede bocht. Op weg er naar toe keek ik stil langs de waterlijn of er een dood kalf was aangespoeld. Gelukkig niet. Vanuit de verte zagen we Ute met Dusty zwemmen. Geen kalf. Twee meisjes, die net uit het water kwamen, zeiden dat ze heerlijk met Dusty hadden gezwommen, maar ze hadden geen kalf gezien. Op Ute gewacht en gevraagd. Die moest er om lachen: 'Dit is alleen al dit jaar de 7de of 8ste keer dat er zo'n verhaal rondgaat'.
Dusty is een buitengewone dolfijn en ik kan er niet bij dat ze zo'n slechte moeder zou zijn. Maar misschien is dat enkel wat ik graag geloven wil.
Jan Ploeg. Poul Sallagh, 16 juli 2003
print versie